Edisons ChildrenAlbum

Elke dag een nieuwe dag
de nieuwe
die zich elke keer weer herhaalt
de dag
die me elke keer weer dwars zit

Zo begint een gedicht dat ik vond op internet, geschreven door Doorn, getiteld “Dagelijkse Sleur”. Deze titel is ook het thema van de film “Destressed”, die ons een humoristische maar tegelijkertijd schrijnende kijk geeft in onze dagelijkse sleur. De dagelijkse routines die kunnen lijden tot stress en ernstige aandoeningen. De film duikt in de krankzinnigheid van ons dagelijks bestaan.

Pete Trawavas (bekend van Marillion) en Eric Blackwood (muzikant/technicus bij Major Motion Pictures), hebben elkaar leren kennen tijdens de Noord Amerikaanse Los Trios Marillos tour in 2006. Ze hebben samen de filmmuziek voor “Destressed” geschreven. Het onderhavige album is daarvan het uitvloeisel. Het album is grotendeels tot stand gekomen tussen de Amerikaanse en Europese tour van de Transatlantic Whirlwind tour. Trawavas en Blackwood hebben het gehele album zelf geproduceerd en opgenomen. Ze spelen bijna alle instrumenten gezamenlijk, met uitzondering van een paar gastmuzikanten.

Die gast muzikanten maken dit album erg speciaal. Dit is namelijk het eerste niet-Marillion album waarop alle leden van Marillion mee spelen!  Ook al is de rol van sommigen zeer klein. Zo speelt Steve Rothery op zijn weergaloze wijze leadgitaar op Spiraling, zingt Steve Hogarth een klein stukje in het “Town Choir Vox” koor op The Awakening, zijn de synthesizers op The “Other” Other Dimension voor rekening van Mark Kelly en zijn alle echte drums op het album van Ian Mosley (hetgeen zich overigens beperkt tot het nummer The Awakening). Verder speelt Robin Boult (Fish) elektrische powergitaar op het nummer In the Last Waking Moments…en horen we Andy Ditchfield (DeeExpus), die overigens onder zijn bijnaam “Mandy Delly” in het boekje wordt genoemd, samen met H in het “Town Choir Vox” koor.

Het meest kenmerkende van de muziek is het steeds terugkerende melodietje dat voor het eerst te horen is op 02:57 in het openingsnummer Dusk. Dit science fiction achtige deuntje komt echt in elk nummer terug in een of andere vorm. De dagelijkse sleur van een melodie op een album. Het is een beetje te vergelijken met het deuntje van “The War Of The Worlds” maar dan verder uitgesponnen. Ik weet niet of ik dit continue terugkerende melodietje moet omschrijven als een duidelijke herkenningstune of een irritant deuntje dat in je hoofd blijft hangen.

Verder is de ingetogenheid in de opbouw van elk nummer zeer opvallend, de spanning die hiervan uitgaat, zal zeker de film sterk ondersteunen. Het verhaal van de film wordt, mijn inziens, verteld in het in vieren geknipte nummer Fallout. Maar het zou net zo goed een science fiction concept kunnen zijn over een buitenaardse ontvoering of een eerste ontmoeting met buitenaardse wezens. Ik hoop een van beide heren hier eens een keer over aan de tand te kunnen voelen. De synthesizereffecten, radiosamples en geprogrammeerde arrangementen geven een geheimzinnig, maar intrigerend sfeertje.

Het hoogtepunt van het album is zonder twijfel het epische nummer The Awakening. Ruim 15 minuten worden we getrakteerd op prachtige, rustig evoluerende muziek, die ons tot een hoogtepunt brengt en waarschijnlijk tot de ontknoping van de film. Dit nummer bevat geweldige harmonieuze samenzang van het “Town Choir”, het enige nummer met ‘echte’ drums door Ian Mosley en prachtige gitaarsolo’s door Eric Blackwood en Pete Trawavas.

De heren Blackwood en Trawavas hebben het ondergetekende niet eenvoudig gemaakt om dit album te bespreken. Het album is gemaakt door twee bassisten, die overigens ook geweldig diverse andere instrumenten kunnen bespelen. Als Marillionfan van het eerste uur, heb ik Pete Trawavas natuurlijk gevolgd door zijn hele carrière. Daarnaast wordt op dit album meegedaan door alle andere leden van Marillion, waardoor het een must wordt voor de echte fan. Maar ook voor niet-Marillion liefhebbers, en waarschijnlijk zelfs voor niet-prog liefhebbers, is dit een album dat blijft groeien. Maar het is geen liefde op het eerste gehoor. Het album is ondoorgrondelijk moeilijk toegankelijk en je zult er vele luisterbeurten aan moeten besteden om de technisch hoogstaande perfectie in muziek te begrijpen. Maar daarna kan dit album je diep beroeren.

Mario van Os