Reekers, EdwardAlbum

De ouderen onder ons (of de oudere jongere) kennen Edward Reekers als zanger van Kayak en de jongeren (of de jongere oudere) van al zijn werk met Ayreon. Je kan dus wel stellen dat zanger Edward Reekers wéreldberoemd is in symfonisch Nederland. Ook buiten ons geliefde symfowereldje heeft Reekers het nodige succes op zijn naam staan, zoals samenwerking met Lee Towers en Nadieh. Daarnaast heeft de in 1957 geboren zanger zijn niet te versmaden stem geleend aan talloze reclames en tekenfilms. Een druk bezet man dus die in zijn lange carrière weinig tijd had om met soloplaten bezig te zijn. Het in de zomer van 2008 verschenen album “Child Of The Water” is namelijk pas zijn derde solo cd. Gezien het verschijningsjaar van zijn vorige solo project (“Stages” uit 1993) werd dat ook weer eens hoog tijd.

Dan is de vraag wel gerechtvaardigd of dit het wachten waard was. Nou, daar kan ik duidelijk in zijn, dat is zeker het geval. De ietwat kleine zanger met de grote stem brengt met “Child To The Water” een zeer behoorlijk album op de markt. Edward Reekers heeft met behulp van een heel leger aan gastmusici het ietwat onder het stof liggende sub-genre symfonische pop nieuw leven ingeblazen. De liefhebbers van het melodieuze niet al te stevige werk van The Alan Parsons Project, The Moody Blues en (uiteraard) Kayak kunnen hun hart ophalen met de release van “Child To The Water”. De vergelijking met laatstgenoemde ligt natuurlijk het meest voor de hand. Als ‘stem van’ heb je nu eenmaal een stigma en als het muzikale gebodene ook nog eens in de buurt komt, dan liggen alle vergelijkingen voor het oprapen. Zeker als Kayak drummer  Pim Koopman ook nog eens een arrangement – in de vorm van Strawberry Blonde – komt brengen en zelf gemakshalve gelijk de gitaar en toetspartijen voor zijn rekening neemt.

Ultravox

Edward Reekers doet enkel iets wat een van zijn broodheren (Kayak dus) nogal eens nalaat. Namelijk een album van tegen de zestig minuten met constante kwaliteit bieden. Waar Kayak nog al eens met wat simpel aandoende rockertjes over de brug komt, daar heeft Reekers het vermogen om de gehele speeltijd alle aandacht te trekken. Natuurlijk is het ene nummer beter (Long Ago, Far Away en het erg symfonische Eyes Like Twins) dan de andere (Strawberry Blond en Belle Of The Ball), maar echt vervelend wordt het nimmer. Naast het fantastische stemgeluid van Reekers doen ook alle gastmusici er alles aan om dit album tot een uiterst fraaie luistertrip te laten bestempelen. De drums van Martijn Bosman (ex-Kane) zijn niet altijd even ingewikkeld maar wel allemaal precies op de juiste plaats, het gitaarspel van Jeff Swart (vanuit de band van de ook op deze cd aanwezig oud-De Kast zanger Syb Van Der Ploeg) is subtiel en daar waar nodig uitbundig (bijvoorbeeld tijdens de fantastische solo in Long Ago, Far Away) en over het gebruik van de bas hoef je Lené Te Voortwis (van Boudewijn De Groot tot Mathilde Santing en Frank Boeyen tot en met Het Goede Doel) niets te vertellen.

Het opvallendste nummer van de cd is zonder twijfel de cover Breathe. Het origineel werd in 1996 door oud-Ultravox zanger Midge Ure op plaat gezet en was mede dankzij een erg veel vertoonde Swatch reclame (waar de muziek onder zat) op MTV een grote Europese hit. Edward Reekers heeft er voor gekozen om vrijwel niet te sleutelen aan dit nummer, zodat het exact hetzelfde klinkt als de versie van Ure. De klankkleur van Midge Ure wordt moeiteloos geëvenaard door Reekers zodat beide versies nog dichter bij elkaar komen te liggen. Aangezien ik het origineel een fantastisch nummer vind kan ook deze versie moeiteloos mijn goedkeuring wegdragen.

Ben je in voor een zwoel avondje fraaie muziek dan heeft Edward Reekers hét medicijn voor je in petto. Geen enkele vorm van overbodige krachtpatserij is er te vinden vanuit de met ervaring doorspekte musici. Alles staat in het teken van “Child In The Water”. De in een prachtige hoes gestoken plaat is een lust voor het luisterend oor en hopelijk komt Reekers eens wat eerder met een volgend album.

Sander Kok