Eela CraigAlbum

Dit is een blundertje van jewelste. Beste Reactive Records, hoe is het mogelijk dat bij jullie een persinfo de deur uit is gegaan waar de titel van het album in vetgedrukte letters fout staat  vermeld? Dat zal grote broer Esoteric niet leuk vinden. Er staat One Nighter maar wij weten allemaal dat het uit 1976 stammende tweede album van de Oostenrijkse symfoband Eela Craig ”One Niter” heet. Verder hebben jullie een prima verzorgde heruitgave op de markt gebracht.

Het leuke van dit soort heruitgaven is dat je geconfronteerd wordt met een bulk aan feitjes en ook over Eela Craig valt het nodige te lezen. De band werd in 1970 opgericht door toetsenist Hubert Bognermayr met als doel het Europese classicisme te vermengen met de rock van dat moment. Dat resulteerde in 1971 in het titelloze debuutalbum waarop de band hun progressieve psychedelica liet horen. Elementen jazz en blues waren royaal aanwezig en dat terwijl de helft van de band nog meer die kant op wilde. De andere helft wilde juist een meer symfonisch geluid en een split was dan ook onvermijdelijk. De symfokant had geluk. Niet alleen mochten ze hun naam behouden, tevens tekenden ze een contract bij het grote Vertigo. In 1976 verscheen hun ultieme symfodroom “One Niter” en reken maar dat de zes Oostenrijkers daarop hun ambities bot wisten te vieren.

“One Niter” is van het begin af aan een typisch jaren ’70 product. De muzikanten fröbelden zich een slag in de rondte om uiteindelijk hun muziek in de lijn te zien liggen van Anyone’s Daughter en Grobschnitt. Mellotron is troef op de plaat. Circles opent met triomfantelijke brass uit de witte kast en het heeft verstilde passages met dwarsfluit. Dat waren niet zomaar lokkertjes voor de symfoliefhebber. Dat het instrument een album lang blijft boeien komt door de verschillende manieren waarop het werd gebruikt. Dan weer zijn de partijen toonaangevend, dan weer zijn ze begeleidend. Altijd is er sfeer. Soms maken ze de muziek statig en bombastisch, soms is het juist romantisch en warm op de plaat.

Los van die vele mellotronakkoorden is “One Niter” een plaat vol toetsengerichte bedoeningen. Dat is nogal logisch, want Eela Craig had maar liefst drie toetsenisten in de gelederen die behalve enorme apparatuurfreaks ook goed geschoold waren. Niks is overdadig, alles is gedoseerd. De clavinet is lekker opzwepend, het orgel komt er goed doorheen, de synthesizer slurpt en het klavecimbel is mooi evenals de sprankelende piano. Toch liet gitarist Fritz Riedelberger zich niet ondersneeuwen. Hij is vaak aanwezig met volle melodieën en solo’s zoals in het magnifieke Loner’s Rhyme dat erg veel doet denken aan Echoes van Pink Floyd. Zijn invloed is groot, vooral ook op ritmisch vlak. Eela Craig vermengde symfo soms met funk waardoor “One Niter” momenten kent dat het bandgeluid uit z’n voegen lijkt te barsten. Riedelberger komt met funky slagjes. Op zulke momenten klinkt de clavinet als kauwgum, de bas stuwt en stuwt, de drums zijn razend actief en er zijn zelfs conga’s te horen.

Erg sterk is het centraal op het album gelegen One Niter Medley, een uit vijf delen bestaande epic. Fritz Riedelberger moet werkelijk een grote grijns om zijn mond gehad hebben toen hij z’n partijen inspeelde, want het gitaarwerk past er perfect. Het nummer is in z’n geheel instrumentaal en dat valt eigenlijk niet eens zo op. Eela Craig gebruikte zowiezo maar mondjesmaat zang. Wel zijn hun vocale verrichtingen best mooi te noemen zeker als je van Barclay James Harvest-achtige zoetigheid houdt. In het broeierige Venezuela gaat de zang richting Jon Anderson en samen met de akoestische gitaar, de dwarsfluit en de percussie geeft dat een lekker organisch tintje aan het album. Met het afsluitende Way Down laat de band hun ongecompliceerde maar toch ook zeer vernuftigde symfo weer horen. Eela Craig maakte muziek die recht uit hun hart kwam. Zo zit de heerlijke fusionsound van Way Down vol passie.

De hartstocht waarmee “One Niter” werd gemaakt zal absoluut zijn gelijke vinden bij de luisteraars van deze heruitgave. Met latere albums was het symfo gehalte van Eela Craig tanende. In 1988 werd Eela Craig ontbonden. Je mag echt wel aannemen dat “One Niter” (en ik ga nu even heel populair praten) de shit is!

Erik Groeneweg