Eerst even vier vragen die ik op het eind van deze recensie zal beantwoorden (ja, ik zie je in gedachte gelijk al naar onderen scrollen):
1. Kiest Tomas Bodin eieren voor zijn geld en richt hij daarom zijn eigen Flower Kings op?
2. Gooit Tomas Bodin zijn kont tegen de krib van zijn muzikale partner Roine Stolt?
3. Moet Eggs & Dogs soms worden gezien als een grap van deze doorgaans niet van humor gespeend zijnde toetsenist?
4. Vindt Tomas Bodin zijn muziek nu zó rijp dat het tijd was een eigen groep te formeren?
Als medeoprichter en ‘adjunct baas’ van The Flower Kings is Tomas Bodin altijd loyaal geweest aan zijn ‘voorman’ Roine Stolt. Naast zijn bezigheden voor deze Zweedse groep vond Bodin regelmatig tijd om, naast al zijn andere muzikale projecten buiten de progressieve rock, met enige regelmaat een soloalbum uit te brengen. Soloalbums waarop de man zijn eigen ei kwijt kan, bijgestaan door gerenommeerde muzikanten.
Was “An Ordinary Day In My Ordinary Life” nog een samenraapsel van vaak humoristische muzikale hersenspinsels, met “Pinup Guru” en “Sonic Boulevard” toonde Bodin aan meer in zijn mars te hebben. Op de laatste smolt hij verschillende genres samen tot een misschien lastig te doorgronden, maar kei van een album. “Swedish Family” was als tussendoortje écht een grote grap en tegelijk een fraaie ode aan de authentieke progressieve rock. Hij sloeg hiermee een brug naar zijn eerste eigen ambitieuze project over de mens, het individu.
Een bloedserieus project wat begon met “I Am”, waarin Bodin een blik op zichzelf wierp en wat uiteindelijk moet uitmonden in een drieluik. Deel twee van dat drieluik heeft het daglicht nu mogen aanschouwen en heet “You Are”. Geen verrassing want de titel stond al geruime tijd vast, evenals deel drie, wat “He She It Is” als titel mee gaat krijgen. Ook op deze schijf zijn de teksten geïnspireerd door het leven en snijdt Bodin kritische thema’s aan als eetstoornissen, overspel en de waanzin van gemaakte schoonheid. Het zijn teksten die de moeite waard zijn om tot je door te laten dringen, want ze gaan over jou.
Maar wat heeft Eggs & Dogs met “You Are” muzikaal eigenlijk te bieden? Kort gezegd: een forse dosis stevige retrogetinte progressieve rock met invloeden van blues. Een ware openbaring is de zang van basgitarist Michael Stolt (inderdaad, ‘de jongere broer van’ en voormalig lid van The Flower Kings). De man heeft een licht nasaal en doorleefd stemgeluid zoals ik in progkringen nog niet vaak heb gehoord. Er is tot in detail toch al veel zorg besteed aan het vocale aspect op deze cd, getuige de bijdragen van een hele rij gastvocalisten waaronder leden van de familie Bodin.
Het titelnummer You Are is gitaargeoriënteerd en kent de nodige bluesinvloeden. Het nummer kan wel eens voor een lastige vertering zorgen, al zorgt de rauwe aan Saul Hudson (meer bekend als Slash) denkende gitaarsolo van Jocke JJ Marsh voor een prettige nasmaak. Symbolisch voor die mogelijk lastige vertering is het geluid van een doorspoelend toilet waar het nummer mee lijkt te eindigen maar wat feitelijk het begin is van het volgende nummer.
In contrast met zijn voorganger gaat Bodin op Poor Lucille volledig los op zijn ruime toetsenarsenaal. Zwaar aangezette akkoorden op ondermeer Hammond en wervelende loopjes op mini-Moog. Het is dat ik Stolt hoor zingen en het gitaargeluid van Marsh duidelijk te onderscheiden valt van dat van Roine Stolt, maar anders zouden we hier wel degelijk met The Flower Kings te maken kunnen hebben. De muziek is optimistisch tegen het vrolijke aan en contrasteert met het bezongen onderwerp ‘anorexia nervosa’.
Naadloos vloeit het nummer over in Food, wat verhaalt over ‘boulimia nervosa’. Ook nu weer een vrij lastig te doorgronden nummer. Dreigende celloklanken markeren een 180 graden sfeeromslag. Plots is daar het aanstekelijke refrein wat meerstemmig ‘food instead of sadness’ je huiskamer in slingert. Een ongemakkelijk gevoel maakt zich van mij meester.
Zo kent elk nummer zijn eigen sfeer en eigen verhaal. Waar normaal gesproken de muziek bij de tekst past, zoekt Bodin de contrasten op. Hij zet je daarmee op scherp en kiest niet voor de (voor de luisteraar) gemakkelijke weg. “You Are” is dan ook duidelijk een groeiplaat en geen muzikaal behang.
Eén van de redenen waarom ik de muziek van Bodin zo waardeer, zijn de instrumentale composities. Deze schijf kent geen volledig instrumentaal nummer, maar de vier minuten durende passage op het humoristische Private Skies mag gerust een compositie worden genoemd. Werkelijk alle registers worden door Bodin open getrokken. Hier laat de man horen waarom hij tot de buitencategorie van toetsenisten hoort. Om zelf even op adem te komen krijgt ook Marsh de gelegenheid zijn niet misselijke vaardigheden te etaleren.
Het album besluit met Silicon Bimbo Run (een titel die alleen uit de koker van Bodin komen). Het meer dan twintig minuten klokkend stuk kan met gesloten ogen zomaar een nieuw nummer van The Flower Kings zijn. Het is een nummer wat met gemak kan wedijveren met Stardust We Are en kenners weten wat dit betekent. Een minuten durend intro met golvend mini-Moogspel van Bodin ondersteund door de stuwende drumpartijen van Marcus Lilijequist, waarna vervormde zang en heerlijke Mellotronpartijen voor afwisselingen zorgen. Tempowisselingen en fraaie gitaarpartijen van Marsh worden jouw deel, waarna de laatste minuten gereserveerd zijn voor langzaam wegebbende toetsen en klaaglijke zang.
De bijna tachtig minuten die “You Are” duurt is een hele zit, maar wel een boeiende en tegelijk beklemmende zit. Het mij persoonlijk tegenvallende “I Am” heeft een buitengewoon interessant en zeer sterk vervolg gekregen.
Om op mijn beginvragen terug te komen. Tomas Bodin kiest geen eieren voor zijn geld, gooit zijn kont al helemaal niet tegen de krib van Roine Stolt en Eggs & Dogs is absoluut geen grap. Resteert de laatste vraag, die bevestigend beantwoord kan worden.
Hans Ravensbergen