Solberg, EinarAlbum

Leprous zanger Einar Solberg kun je nu al gerust een fenomeen noemen. Wat hij met zijn stem kan is ongekend. Hij heeft een bereik waar je eng van wordt en zowel in het hoog als in het laag maakt hij indruk. Hij kan perfect zowel kwetsbaarheid als vurigheid in zijn stem leggen. Ook op het gebied van schrijven van teksten heeft hij bovenmatig talent. Vooral op het Leprous album “Pitfalls” komt dit sterk naar voren wanneer hij schrijft over zijn worsteling met depressie.

Het idee voor een soloalbum ontstaat al in 2018, maar hij neemt ruim de tijd om te schrijven en de juiste mensen om zich heen te verzamelen. Daarbij is hij niet bepaald directief, hij vraagt alle muzikanten om input van hun kant en zo ontstaat langzaamaan dit eerste album. Volgens Solberg komt het album het meest dicht bij een conceptalbum. Het handelt over een bijzonder lastige periode uit zijn jeugd die begon toen hij zestien was en duurde tot zijn negentiende jaar. Wat het precies lastig maakte wordt niet duidelijk uit het begeleidend schrijven. 

Voor dit album trok hij alle registers open en dat is te horen. De productie is puntgaaf en kosten nog moeite werden gespaard om het juiste resultaat te bereiken. Een hele rits muzikanten, een kerkorgel en het Filharmonisch Orkest van Praag maken hun opwachting. Een hele investering. Solberg schrijft dan ook dat zijn portemonnee pijn doet. Het hoort bij een muzikant die geen half werk wil afleveren en hoge standaarden voor zichzelf heeft.

De muziek doet minder aan Leprous denken dan ik had verwacht. Alhoewel je zijn unieke stemgeluid wel altijd automatisch aan deze band koppelt. Met name door de blazers en orkestraties heeft dit album een meer brede en bijna klassieke benadering. Dat betekent niet dat dit een soft album is geworden. De registers worden met regelmaat opengetrokken. Neem het nummer Splitting The Soul. Het intro bevat zware elektronische geluiden en heeft een sterke opbouw. De erupties, die je vanaf het begin voelt aankomen, laten niet lang op zich wachten. Het is Ihsahn die met zijn felle, gruntachtige stem je de rillingen over de rug weet te bezorgen. Het maakt dat ongemak en schoonheid heel dicht langs elkaar heen schuren. De dreigende toetsen en gelaagde gitaar doen de rest. Een nummer waar je even van moet bijkomen. 

In Remember Me hoor je wederom de kunst van het opbouwen van een nummer. Van rustige elektronische geluiden naar stuwend bas- en inventief drumspel. De staccato viool geeft het geheel wat extra spanning. Solberg gooit er tegen het einde alles uit en doet dat met verve. A Beautiful Life verloopt ongeveer hetzelfde. De kopstem van Solberg is hier indrukwekkend. De zanglijnen zijn sterk en blijven goed hangen. De stuwende drums en toetsen geven het geheel nog meer impact.

Blue Light en Over The Top zijn beide ingetogen songs. Hierin komt de fragiele kant van de stem van Solberg goed uit de verf. Beide bevatten ook een paar goed geplaatste erupties (in Over The Top wat meer) die je strak bij de les houden. The Glass Is Empty is met elf minuten het langste nummer en ook meteen het meest progressief. Het bevat een aantal mooie overgangen en de strijkers, blazers en het koor zijn hier een absolute meerwaarde. 

Dit is het punt waarop ik met een conclusie zou moeten komen, maar ik merk dat ik er niet goed uitkom wat die zou moeten zijn. Misschien moet het album nog verder groeien. Songmatig is het allemaal razend knap gedaan en ook de muzikale uitvoering is bijzonder sterk. En ondanks dat merk ik dat het album mij op afstand houdt. Het komt niet echt binnen. De melodie is vaak lastig te grijpen, zoals A Beautiful Life dat wel doet, en ik mis ook af en toe een lekkere gitaarsolo. Buiten kijf staat dat Einar Solberg een magistrale zanger en tekstschrijver is. Je zult je eigen conclusie moeten vormen. We blijven zijn carrière volgen.
CD 

Vinyl