EivørAlbum

Eivør is een naam die op de website van Progwereld nog niet voorkomt, ondanks dat deze zangeres al een enorme staat van dienst heeft.

Eivør Pálsdóttir, zoals haar volledige naam luidt, is een in 1983 geboren Faeröerse zangeres en songwriter. Naast dat ze deel uitmaakte van de Faeröerse rockband Clickhaze, begon ze een solocarrière onder de naam Eivør. Naast het Engels zingt zij vooral in het Faeröers, IJslands, Noors en Zweeds. Dat waren aanvankelijk volksliederen, maar inmiddels heeft ze haar grenzen verlegd naar genres als rock, jazz, folk, pop, klassieke en cinematografische muziek. Wat betreft dat laatste kan de Netflix-kijker haar kennen van de serie “The Last Kingdom”, waarvoor ze muziek componeerde. De overstap naar een nieuw platenlabel, waar ze haar twaalfde album “ENN” uitbrengt, bracht haar bij ons op de radar.

Het openingsnummer Ein Klóta laat horen waar het bij Eivør vooral om draait: engelachtige zang die wordt begeleid op piano, aangevuld met soundscapes en strijkinstrumenten. Halverwege zwelt de muziek langzaam aan en valt vioolspel bij. Er ontstaat een sfeer die doet denken aan Enya, waarbij het enorme bereik van Eivørs stem opvalt. Hoe prachtig kan soberheid uitpakken. Haar bereik krijgt verder gestalte in Jarðartrá, maar dan in de lagere regionen. De sfeer is donker en duister, tegen spookachtig aan. Dat wordt mede veroorzaakt door de sonore muzikale begeleiding. De aantrekkelijke zanglijnen en de toevoeging van altviool houden het nummer goed overeind. Datzelfde doet Hugsi Bert Um Teg met zijn sterk aan Enya doen denkende intro en het uitbundige refrein.

Dat de kracht van Eivør vooral zit in het kleine en subtiele, hoor je op Purpurhjarta met intiem pianospel en fluisterende zang. Maar de kracht zit ook in de opbouw naar, in dit geval, een Kate Bush-achtig stuk. ENN is met ruim zeven minuten het langste nummer en tegelijk het beste van het album. Fascinerend hoe zij een beklemmende sfeer weet neer te zetten. Na een hymne-achtig begin zonder begeleiding, verandert de sfeer met een (geprogrammeerd) ritme geleidelijk in een hypnotiserend geheel.

Alle nummers worden gezongen in de Faeröerse taal. Dat zorgt met name in Lívsandin voor een extra dimensie. De trage en donkere slepende ritmiek doen de rest. In Upp Úr Øskuni slaat de sfeer 180 graden om. Het is uptempo, opzwepend met screams en gruntachtige zang (in het Engels noemt men het een ‘visceral throat’). De harten van de metalfans gaan hiervan ongetwijfeld sneller kloppen. In het laatste nummer Gaia (naar de woorden van Eivør een ‘love hymn for the earth’) keert de rust terug. De sfeer is gedragen tegen pastoraal aan, waarbij de zang weer doet denken aan Enya en Clannad.

Dit album van Eivør is er een uit de categorie ‘verrassend’. Merkwaardig dat dergelijke muziek wordt uitgebracht op een label dat bekend staat om metal en de hardere en donkere kant van ons genre. Tegelijk boort Eivør met haar bijzondere muziek en deze verandering een nieuw publiek aan.