Het Spaanse El Tubo Elástico bracht eerder dit jaar in eigen beheer een titelloos debuut uit, waarvan een exemplaar recent de burelen van Progwereld bereikte. Het schijfje bevat drie kwartier aan muziek, verdeeld over zeven nummers (of eigenlijk zes als je de beide delen van Ispra als één geheel ziet) die het best te kwalificeren zijn als instrumentale progressieve rock met spacerock- en vooral postrockinvloeden.
De cd heeft hier in huis aardig wat rondjes gedraaid, maar helaas niet omdat ik er zo laaiend enthousiast over was. Elke keer probeerde ik na afloop wat bespreekpunten voor deze recensie te benoemen en steeds bleek ik er eigenlijk niets onthouden te hebben. Instrumentale muziek moet het bij gebrek aan tekstuele houvast hebben van een duidelijke compositie en daar schort het op dit album naar mijn mening nogal aan. Er wordt goed gespeeld en de algehele sound bevalt me best goed, maar het klinkt allemaal zo doelloos. Waarheen, waarvoor… De nummers hebben wel wat postrockinvloeden, maar dan helaas wel zonder de typerende climactische opbouw. Een laatste mogelijkheid is ten slotte dat het wellicht helemaal niet de bedoeling was om nummers met een kop en een staart op te nemen, jam sessies dus, maar daar heb ik geen aanwijzingen voor gevonden (wat ook aan mijn gebrekkige Spaans kan liggen).
“El Tubo Elástico” heeft mij dus duidelijk niet weten te overtuigen. Ik hoor vier muzikanten die goed samenspelen en op de productionele aspecten heb ik ook niets aan te merken, maar met de nummers zelf kan ik niet zo veel.
Wouter Brunner