Electric Light Orchestra

Balance Of Power

Info
Uitgekomen in: 1986
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Epic Records
Website: https://jefflynneselo.com/
Tracklist
Heaven Only Knows (2:52)
So Serious (2:38)
Getting To The Point (4:28)
Secret Lives (3:26)
Is It Alright (3:25)
Sorrow About To Fall (3:59)
Without Someone (3:48)
Calling America (3:26)t
Endless Lies (2:55)
Sent It (3:04)
Bev Bevan: drums, percussie
Jeff Lynne: zang, gitaar, synthesizer, basgitaar, toetsen, percussie
Richard Tandy: toetsen
Met medewerking van:
Christian Schneider: saxofoon
From Out of Nowhere (2019)
Wembley Or Bust (2017)
Alone in the Universe (2015)
Live (2013)
Zoom (2001)
Balance Of Power (1986)
Secret Messages (1983)
Time (1981)
Xanadu (1980)
Discovery (1979)
Out Of The Blue (1977)
A New World Record (1976)
Face The Music (1975)
The Night The Light Went On [In Long Beach] (1974)
Eldorado, A Symphony (1974)
On The Third Day (1973)
E.L.O. 2 (1973)
The Electric Light Orchestra (1971)

Het is halverwege de jaren ‘80 en Electric Light Orchestra bevindt zich op een dieptepunt. Leider Jeff Lynne heeft behoorlijk wat sores te verduren en voelt zich vermoeid, de breuk met bassist Kelly Groucutt verdient ook geen schoonheidsprijs en de overige leden voelen er ook niet veel meer voor.

Toch wil het platenlabel nog één laatste album, dat hebben de heren immers beloofd dus het zal er komen ook. De trouwe ELO-fan weet dat dit resulteerde in één van de laagst gewaardeerde albums uit het oeuvre van de band: “Balance Of Power”. Maar verdient dit album zijn reputatie? Of schuilt er stiekem toch een pareltje in?

Ik ben in elk geval van mening dat ELO geen slechte albums uit heeft gebracht. Zelfs “Balance Of Power” is in het ergste geval niet minder dan een middelmatige poging. Dat is niet het klakkeloos gezever van een fan, want laat ik vooropstellen dat ik zeker geen fan ben van Electric Light Orchestra. Dat ik geen fan ben, betekend niet dat ik geen bewondering heb voor de heer Lynne. Jeff Lynne is nu eenmaal een vakman met de gave om oorwurmen uit te kunnen karnen en de ene aanstekelijke hook na de andere te schrijven. Daarop is ook dit album geen uitzondering, want de nummers blijven op een aangename manier in je hoofd kleven, waarbij met name So Serious en Sorrow About To Fall echt heerlijke nummers zijn. En toch is “Balance Of Power” geen hoogvlieger. Hoe komt dat dan?

Het album is een product van de jaren ‘80, maar geproduceerd door een band wiens DNA te diep verweven is met de jaren ‘70. Door alle heisa en de toeslaande vermoeidheid werd het voor Lynne echter steeds moeilijker om binnen zijn keurslijf muziek uit te brengen die goed aan zou slaan bij het grote publiek. Om van het laatste album toch iets te kunnen maken dat zou verkopen, besloot Lynne de voor ELO kenmerkende orkestraties overboord te gooien. Er werd plaats gemaakt voor stijlkenmerken typerend voor die tijd. Geen vioolspel meer, maar drumcomputers en nog meer elektronische invloeden. Hierdoor kreeg het album een klinische, haast synthetische vibe met zich mee. Het gevestigde ELO-geluid werd van zijn ziel en speelsheid ontdaan.




Met “Balance Of Power” leverde ELO weliswaar wederom een vakkundig in elkaar gezette plaat af, maar de bevlogenheid is ver te zoeken. Synthpop by the numbers en ELO omdat het moet, zogezegd. Nummers met potentie worden afgelaten door een uitgeblust gevoel en een gebrek aan passie. Dat is zonde, want later keerde Lynne weer terug naar een meer vertrouwd ELO-geluid, en hoewel het commerciële succes nooit meer werd wat het ooit is geweest worden die albums meer gewaardeerd dan het verplichte nummertje dat de titel “Balance Of Power” kreeg.

Dit album is zeker geen verborgen pareltje en zijn reputatie is echt wel te begrijpen. Toch wil ik iedereen op het hart drukken dat de titel ‘één van de laagst gewaardeerde ELO-albums’ niet per sé betekent dat het een slecht album is. “Balance Of Power” is, zoals ik eerder al aangaf, niet minder dan een middelmatige poging. Zonder twijfel ELO, maar alleen omdat het moest.

Send this to a friend