Electric Light OrchestraAlbum

Op de drie voorgaande albums had Jeff Lynne met zijn Electric Light Orchestra al lichtjes geëxperimenteerd met wat strijkers. Ook werden de invloeden vanuit de klassieke muziek per album groter. Met het vierde album, “Eldorado”, werd met deze zaken, die op vorige albums nog het beste als voorzichtig geflirt konden worden omgeschreven, pas echt goed uitgepakt. Het album heeft niet voor niets “A Symphony By The Electric Light Orchestra” als subtitel meegekregen.

Al vanaf de Eldorado Overture is het gelijk raak. Nadat acteur Peter Forbes-Robertson zijn gesproken introductie heeft gedaan, gaat het album met een prachtige klassieke ouverture van start. Verschillende thema’s zullen we later in het album weer terug horen. Op “Eldorado” maakt de band voor het eerst gebruik van een orkest. Hierdoor krijgen de nummers op het album een geweldig vol geluid, maar het zorgt ervoor dat de individuele partijen van de heren Edwards, Kaminski en McDowell een beetje ondergesneeuwd raken. Op Boy Blue en Laredo Tornado, die de centrale stukken op de oorspronkelijke A-kant vormen, zijn hun bijdragen nog het best te horen.

Na de knallende introductie van de Eldorado Overture kunnen we even op adem komen met de prachtige ballad Can’t Get It Out Of My Head dat ook als eerste single van het album werd getrokken. Het is misschien wel het rustigste nummer op het album, maar het zit desondanks ook vol met strijkers, zodat het symfonische element ook hier aanwezig blijft. Dit symfonische accent is natuurlijk iets waarom de band met name in de jaren zeventig bekend stond, maar zo prominent aanwezig als op “Eldorado” is het op geen van de andere albums uit die tijd. Het fraaie uptempo en door koorpartijen gedragen Poor Boy (The Greenwood) sluit de eerste helft van het album af.

Het begin van de tweede helft van de plaat is wellicht wat omstreden. Mister Kingdom heeft op sommige momenten wel erg veel weg van Across The Universe van The Beatles. Jeff Lynne heeft nooit een geheim gemaakt van zijn adoratie van The Fab Four, maar dit ligt er wel erg dik bovenop. Gelukkig zorgen de zoemende synthesizer van Richard Tandy en het fraaie orkestrale slot ervoor dat dit nummer toch nog genoeg over een eigen smoel beschikt. Het orkestrale einde gaat tamelijk abrupt over in Nobody’s Child dat met zijn walsende ritme misschien een beetje een vreemde eend in de bijt is.

Het rockende Illusions In G Major is de vlotte opmaat naar het titelstuk van het album. Eldorado is een mooi en traag stuk muziek dat de nodig grandeur in zich herbergt. Tijdens de muzikale en vocale uitspattingen zie je de mythische gouden stad uit de titel bijna boven de jungle oprijzen. De zwaar georkestreerde Eldorado Finale sluit het album op passende wijze af.

“Eldorado” is het laatste album waarop bassist Mike de Albuquerque nog credits krijgt. Hoewel zijn bijdragen waarschijnlijk zeer beperkt zijn, omdat hij gedurende de opnames van het album opstapt. Om deze reden zijn bijna alle baspartijen door Jeff Lynne ingespeeld. Lynne schreef ook alle muziek en teksten en verdient hiervoor een diepe buiging. Naar verluid was het zijn vader (een groot liefhebber van klassieke muziek) die nogal neerbuigend kon doen over de muziek van Electric Light Orchestra die ervoor zorgde dat Lynne met dit album boven zichzelf uitsteeg. Samen met “Out Of The Blue” is dit toch wel het beste werk van de band.