Electric OrangeAlbum

Het is gek: ik moet vanmiddag gaan barbecuen ter ere van de Kerstborrel en ik moet niet aan vlees dénken. Dat is het eindresultaat van een aantal draaisessies van deze heruitgave van het Duitse hippiecollectief Electric Orange. “Fleischwerk” kwam oorspronkelijk alleen uit op vinyl, maar de 300 plaatjes waren al heel snel uitverkocht. Vandaar deze CD-release, waaraan de band heel gul 40 minuten meer materiaal toevoegde. Ik zeg ‘gul’, maar ik bedoel ’tot overmaat van ramp’.

Aanvankelijk maakt deze plaat helemaal geen slechte indruk. De band heeft een prettig geluid met ouderwetse toetsen en veel ruimte in de productie. In tegenstelling tot labelmaten Øresund Space Collective hebben de elektrische sinaasappels voordat ze begonnen te jammen een paar basisdingetjes afgesproken, zodat de meeste stukken ten minste érgens naar toe gaan. Dat blijkt al meteen in het eerste echte stuk Koodu. Na een minuut of twee vervelend gestamp neemt de band gas terug voor een mooi stukje Hammond gedomineerde muziek die veel te danken heeft aan – hoe kan het ook anders – Pink Floyd. Dat men vervolgens wel erg lang in dat simpele thema blijft hangen mag de pret dan niet drukken.

Electric Orange is sterk in het creëren van een lekker sfeertje. Dat doen de mannen door een aantal lagen oer-getrommel over elkaar te leggen en daar in mindere of meerdere mate met orgel en gitaar overheen te improviseren. Zolang dat ingetogen gebeurt, zoals in het begin van het lange Sonnenbart, is dat aangenaam om naar te luisteren, hoe gedateerd het ook klinkt. “Echoes” all over again. Als halverwege het tempo nog verder inzakt en er ruimte ontstaat voor meer experimentele klanken is dat best heel prettig. Schatten is ook een aardig, wat ouderwets jazzy nummertje, dat net kort genoeg is om niet stierlijk vervelend te worden.

Het wordt wat minder leuk als blijkt dat de muzikanten élk nummer op deze manier invullen. Je neemt een thema, zet een ritme neer  en speelt dat tot je het niet meer speelt. In de tussentijd is er dan iets gebeurd, of niet. Helaas is dat laatste in de meeste stukken het geval. Op een plaat die rond de 80 minuten klokt is dat een verontrustende constatering. Af en toe probeert men de eentonigheid te verdrijven met wat flarden van geluidfragmenten, maar de geoefende luisteraar heeft best door dat ondertussen de band maar doorneuzelt. Electric Orange bevat zo op het eerste gehoor geen bijzonder getalenteerde solisten, dus daar hoef je geen verlichting van te verwachten.
|
Pas op het laatste nummer voor de bonustracks, het ellenlange Schrasng, trakteert de band de luisteraar op zoveel experiment dat er iets spannenders gebeurt. Ook daar is overigens na een minuut of 7 de aardigheid wel af.

Van de bonusnummers overtuigt vooral het zeer adequaat getitelde stuk Sakral, waar met lange orgeltonen een gewijde sfeer wordt geschapen. In de lange afsluiter met de onsmakelijke naam Fleischzusatz (vleestoevoegingen) vergaat mij de trek helemaal: 19 minuten gedreutel in één akkoord gevolgd door 5 minuten gebabbel.

Electric Orange is best een goeie band, met aardige ideetjes. Wat ze daar vervolgens mee doen, is ongeneeslijk saai. Dat kan misschien de bedoeling zijn van space/psych/krautrock, ik word er een beetje moe van.

Erik Groeneweg