ElectrondAlbum

Het is even wennen als een artiest een moderner geluid najaagt. Niet dat zo’n stijlbreuk perse gedoemd is om te mislukken, maar een zekere krampachtigheid ligt dikwijls op de loer. Zo ook bij dit project van Trond Gjellum . Dit is immers een extravagante vermenging van prog en elektronica die maar half geslaagd blijkt.

“In A Socially Less Distanced Future” slaat de luisteraar direct en tactloos in het gezicht met schreeuwerige elektronica en vervormde zang. Het vervreemdende effect dat hiervan uitgaan wekt aanvankelijk vooral wrevel op aangezien de composities ondergeschikt lijken aan dit muzikale modernisme. Desalniettemin klauwde het album wat waardering terug bij opvolgende luisterbeurten. Zo sluimert de invloed van analoge elektronica aangenaam onder het oppervlak, waardoor zelfs namen als Tangerine Dream, John Carpenter en John Foxx als stijlassociatie naar boven komen. Zo af en toe hoor je ook goed het vakmanschap van deze Noor; tussen de geluidsbrij door doemen immers aangename melodieën op. Deze lichtpunten tonen zich echter slechts sporadisch.

De hectische opener etaleert de dubbelzinnigheid van dit geluid het duidelijkst. Een repetitieve dancebeat bouwt op naar een zeurige uitbarsting, waarbij de vervormde stem overdadig aanvoelt. Daarentegen vestigt het wel een aangenaam paranoïde sfeer en de break na drieënhalve minuut is zelfs smaakvol te noemen. Het droge synthesizergeluid steekt bovendien goed in elkaar, maar wordt te vaak ingezet voor buitenissige stroomversnellingen die de spanningsboog niet ten goede komen; een wat wisselvallige ervaring.

Minder twijfelachtig ben ik over een nummer als Dare To Say. Een heerlijk regenachtig sfeertje – zelfs ietwat Jean Micheal Jarre’achtig – stroomt aan je voorbij. De elektronische stemmen klinken welhaast ironisch; mechanische emotie in een digitale eeuw. De synthesizerpartijen sprankelen aangenaam. Deze aangename jaren ‘80-pastische krijgt dan ook genoeg ruimte om te ademen. Het is hierdoor sfeervol. Over Climbing Up The Ladder hoefde ik ook niet lang te twijfelen, maar dan in negatieve zin. Hier horen we een saaie, clichématige melodie, zang die een flinterdunne opstandigheid teweeg moet brengen en een futloze, snerpende uitbarsting die vooral ergert. Het is een dieptepunt op een album dat hobbelig aan de luisteraar voorbij trekt.

Zo laveert de plaat consequent tussen hoop, vrees, ergernis, genot, waardering en afkeur. “In A Socially Less Distanced Future” oogt vooral als een welgemeend stijlexperiment met de bijbehorende rafelrandjes, toppunten en valkuilen. Een interessante mislukking is de term die het meest rondspookt. Dat vat deze muziek nog het best samen…