Elegant SimplicityAlbum

Elegant Simplicity grossiert in melodieuze gitaargedomineerde retro-prog richting Camel en Mike Oldfield. Het aantal albums van het gezelschap, inclusief cassettes, is dan ook niet meer op de vingers van vier handen te tellen. “Unforgiving Mirror”  is weer een nieuwe cd van multi-instrumentalist Steven McCabe en de zijnen. Vanaf 1992 laat de eerst nog in z’n uppie opererende McCabe zich gelden als gitarist, toetsenist en bassist. Aanvankelijk maakt McCabe uitsluitend instrumentale muziek. Na enkele jaren echter krijgt hij hulp van Ken Senior die af en toe een nummertje inzingt en in 2002 is daar de komst van drummer Christopher Knight. Elk jaar verschijnt er wel een album en in de begintijd soms zelfs twee. “Unforgiving Mirror” ziet het levenslicht na een periode waarin er wegens het vaderschap van McCabe vijf jaar geen nieuw album is uitgekomen. In hoeverre dat voeten in de aarde heeft valt hier te bezien.

In feite ligt “Unforgiving Mirror” in het verlengde van al het vorige werk van de band, waaruit je mag concluderen dat het album tot de betere Elegant Simplicity-producten behoort. Eigenlijk geldt dat voor elk album met echte drums, aangezien de dynamiek en de organische vibe die drummer Christopher Knight aan de muziek toevoegt meer dan een slok op de spreekwoordelijke borrel scheelt. Ook erg prettig is dat de interactie tussen hem en Steven McCabe ervoor zorgt dat McCabe zich beter weet uit te drukken op z’n instrumenten. Hierdoor heeft de muziek meer zeggingskracht dan ooit. Het kan dan ook bijna niet anders dan dat het album het beste nummer uit de geschiedenis van de elegante simpelheid bevat. Het achttien minuten durende titelnummer mag dat vaandel dragen. De eerste helft heeft een tamelijk relaxte Canterburyjazzrocksfeer met een verkoelend Fender Rhodes geluid en een echte, door  Steven McCabe ingespeelde saxsolo. Op dat moment moet je jezelf trouwens even in de arm knijpen anders waan je je zomaar op een album van The Tangent. In de tweede helft van het nummer is het pure progrock wat de klok slaat. Heerlijke neo-proggy toetsenriedels en vurige gitaarsolo’s doen je wegdromen en ondertussen weet je dat dit het maximale is dat Steven McCabe ooit uit zijn vingers zal persen. Wat ik bedoel is dat Elegant Simplicty een enorm ‘de boer – hij ploegt voort’ karakter heeft. Dat komt natuurlijk door de vele albums die steevast uitgebracht worden op McCabes eigen label Proximity Records.

Ik volg Elegant Simplicity al jaren en dat is hoofdzakelijk vanwege de ijver en gedrevenheid waarmee alles tot stand komt. Op “Unforgiving Mirror” is het wat dat betreft dan ook een aantal maal goed raak. In nummers als Unsettled, Un Apology en Passing Place zitten zoveel goede bedoelingen, zoveel hartstocht dat ik wel positief móet zijn. Bovendien weet Ken Senior me altijd wel te raken met zijn warme, aandoenlijke stem. Op “Unforgiving Mirror” mag hij tussen de vurige gitaren van het aangrijpende Feels Like A Lifetime zijn ding weer doen. Ik zeg ja. Aan het eind van het nummer wordt een stukje zang achterstevoren afgespeeld en dat past goed bij het daaropvolgende Flurry waar de sitar voor enige psychedelica zorgt. Het duurt slechts drie minuten, maar dat is net lang genoeg.

“Unforgiving Mirror” is het zoveelste uitstekende album van McCabe en consorten. Wie geïnteresseerd, is raad ik aan om de muziek van deze heren band op hun website te gaan beluisteren. Vele albums staan erop. Je zal er niet steil van achterover slaan, maar de kans is groot dat je blijft zitten.

Dick van der Heijde