ElegyAlbum

Ian Parry is een drukbezet man. De zanger van de Nederlandse formatie Elegy heeft zich voorafgaand aan dit album bezig gehouden met de twee albums van het Consortium Project: een samenwerkingsverband tussen twee leden van Elegy (Dirk Bruinenberg en Ian zelf) en diverse buitenlandse topmuzikanten zoals de gitaristen Patrick Rondat uit Frankrijk en Stephan Lill (Vanden Plas) uit Duitsland.

Op dit schijfje komt overduidelijk naar voren dat Ian zich als zanger weer verder heeft ontwikkeld. De band speelt een mix van prog en powermetal, waarbij de nadruk op het progressieve gedeelte ligt. Raakvlakken met bands als Vanden Plas (zoals in de krachtige opener Under My Skin en het gedreven Walking Nightmare) alsmede invloeden van Threshold in het loodzware Creatures Of Habit zijn dan ook overduidelijk aanwezig. Het openingsnummer begint met een toetsensolo (net als Hypothesis overigens), waarna Ian Parry met zijn zang invalt. Dit is lekkere progmetal met prima gitaarwerk van de Franse virtuoos Patrick Rondat. De tempowisselingen zijn goed raak en het drumspel van Dirk Bruinenberg is gevarieerd.

The Inner Room kent een zware Dream Theater-achtige opening met drukke toetsen en gitaarsoli, waarna het nummer zich middels een strak log tempo verder ontwikkelt. De zang van Ian is weer goed te noemen. No Code No Honour en Pilgrim’s Parade zijn snelle, strak gespeelde powermetalsongs die doen denken aan het werk op de laatste cd van de Duitse band At Vance: Only Human. Beste nummers zijn, volgens mij, het heerlijk beukende Walking Nightmare met zijn zware gitaarmuren, ijzersterk drumwerk en prachtige break halverwege het nummer waarin Patrick Rondat een Steve Vai-achtige gitaarsolo op ons afvuurt alsmede het knallende Hypothesis waarin Parry een flinke dosis afwisseling in zijn zang stopt.Zowel laag, midden als hoog levert hij een prima prestatie.

Silence In The Wind is de gebruikelijke ballade op een Elegy-album en een rustpuntje binnen het progressieve geweld. Missing Persons kent weer de nodige Threshold elementen (log en zwaar) en kent naast de zang van Ian nog een tweede stem (gast?). Het afsluitende A Child’s Breath kent een bombastische toetsen-/piano-opening, waarna een slepende tempo-overgang het nummer steeds zwaarder laat worden. Prima zang van Ian zowel rustig als heavy en na het rustige middengedeelte met piano wordt er weer vrij stevig besloten. Als bonustrack is een overbodige akoestische versie van Silence In The Wind toegevoegd. Kortom: een goede cd van Elegy.

Gerard Augustijn