Elephant9Album

Na de reeks dubbele live-albums die Elephant9 onder de titel “Psychedelic Backfire”  uitbracht, hadden de heren – naar eigen zeggen – hun mix van deels geïmproviseerde powerrock en spierbaljazz wel zo’n beetje uitontwikkeld. Daarom slaat het drietal met “Arrival Of The New Elders” een andere weg in, afwisselend, volwassen en meer gestructureerd. Gooien ze daarmee hun unieke sound overboord?

Hoewel Elephant9 kan bogen op een waanzinnige ritmesectie is de grote smaakmaker van de band toch toetsenist en componist Storløkken, die met een imposant assortiment oude (Fender Rhodes, Mellotron, Hammond orgel) toetseninstrumenten het album kleur en smaak geeft. Dat begint al bij de bedachtzame opener en titeltrack Arrival Of The New Elders, waarmee de band ook zichzelf lijkt te bedoelen. De muziek roept Return To Forever en Motorpsycho in gedachten, jazzrock uit lang vervlogen jaren en de moderne interpretatie daarvan. De prachtige Rhodes solo is even vrij als beheerst.

Op het langste stuk, Rite Of Accession, tevens het enige stuk van bassist en gitarist Hængsle, hoor ik herinneringen aan de kwikzilveren jazz van de eerste platen van Brand X, maar dan met een spacerock benadering. De Rhodes solo kleurt hier nadrukkelijk buiten de lijntjes en doet in die zin meer denken aan het eerdere werk van Elephant9. Erg mooi is de machtige Mellotron, die in een hoekje van de studio vette akkoorden staat te hoesten. Desondanks maakt dit nummer de minst coherente indruk, in tegenstelling tot Chemical Boogie, dat zo ingewikkeld is dat het wel gecomponeerd móet zijn, maar waarin het trio ook alle kanten op stuitert.

De overige stukken van de plaat volgen echter min of meer hetzelfde patroon: Een sloom-swingend ritme, een Rhodes solo en wat likken synthesizer in de verte. Zo brengt Elephant9, als het minder nadrukkelijk virtuoze broertje van Snarky Puppy, een bloemlezing van alle jazzrock uit de jaren ’70 (van David Sancious tot Soft Machine) en eigenlijk een tamelijk ingetogen set mooie, dromerige en groovy liedjes.

Nog steeds ontbreken overheersende melodielijnen en daarmee blijft het grootste bezwaar tegen deze muziek intact: een zekere vrijblijvendheid maakt het lastig om écht in de muziek te kruipen. In tegenstelling tot eerdere albums wisselen de heren het lossere gefröbel dit keer wel af met doorgecomponeerde, prachtig gearrangeerde passages. Luister maar eens naar Throughout The World, waarin na 3,5 minuut ontspannen gepingel op de elektrische piano toch ineens een stel synthesizers wakker schrikt voor een schitterend stukje.

Het album klinkt erg fraai, met die authentieke analoge benadering die de platen van bij voorbeeld DeWolff ook hebben: je hoort het instrumentarium galmen, kletteren, zingen en ruisen. Dat betekent wel dat je speakers of oorschelpen moet hebben die de ferme basklanken aankunnen, maar het resultaat is er dan ook naar.

Voor een meesterwerk is het bijna allemaal nét iets te relaxed, maar dat neemt toch niet weg dat ik blij ben met de richting die Elephant9 hier inslaat. Slimme, ingetogen jazzrock die toegankelijk genoeg is voor een groter publiek en toch ook nog genoeg schuurt om de oude fans niet van zich te vervreemden. De komst van deze nieuwe ouderlingen is toch weer een klein feestje.