Elephants Of ScotlandAlbum

Tsja, verzin eens een naam voor je nieuwe band. Future Kings Of England? Nee, die is al gekozen. The Merry Widows Of Wales dan? Nee, dat ligt er teveel bovenop. Ireland’s Ironic Flowercups? Nee, schij uit! Wacht eens… die fototentoonstelling van George Logan, met al die wilde dieren in het Schotse landschap geplakt… Er was ook een foto bij van een olifant in een dorp in de Highlands. Geinig. Natuurlijk, dat we daar niet eerder aan dachten: Elephants Of Scotland it shall be! Logisch ook als je een Amerikaanse band bent.

In 2010 richtte Adam Raben het gezelschap met deze naam op met drie maten met allen een verschillende muzikale achtergrond. Het doel was old school progrock te gaan maken met een modern tintje. Waar hebben we dat meer gehoord? Hun helden waren de grote namen uit de jaren ’70, klinkt ook bekend.

Met “Execute And Breathe” leveren deze kiltdragende slurfbezitters al hun tweede wapenfeit af. Het debuut “Home Away From Home” kreeg aardige kritieken, maar bereikte de burelen van Progwereld nogtans niet.

“Songwriting is de sleutel tot progressieve rock”, zo doceert zanger/toetsenman Rabin. Geen diepzinnige riffs of oeverloos gepingel omdat het zo nodig ingewikkeld moet zijn. De basis van de nummers vormt een liedje dat vervolgens een progjasje krijgt aangetrokken. We gaan het zien.

Een iets steviger aanpak werd ons belooft. Zonder het debuut te kennen neem ik dit meteen aan. Al vrij snel dringt de vergelijking met Rush zich namelijk onmiskenbaar op. Rabin doet zijn best als Geddy Lee te klinken, zeker in de hogere passages van zijn zang. Maar ook het hoge tempo, de zware riffs, en het puntige basspel doen sterk aan deze Canadese houthakkers denken. Er is ruimte voor korte, heldere toetsensolo’s van Rabin en nog kortere gitaaruithalen van John White. Die laatste zorgen wel voor een melodieuze touch.

Maar het is niet alleen stevigheid troef. Amber Waves kunnen we zien als de ballad van het album, met pianospel, akoestische gitaar en een bijpassend rustiger tempo.

De zang en de herhalingen binnen de nummers gaan mij een beetje vervelen en ik dreig de cd op de stapel ‘aardige nieuwe bandjes’ te deponeren als er aan het eind toch iets bijzonders gebeurt.

Met het tweeluik Endless wordt een andere weg ingeslagen. Deel I is instrumentaal (even die zanger niet) met gitaarspel dat doet denken aan Uwe D’Röse uit de begintijd van Landmarq. Naast de gitarist krijgt ook het toetsenman meer de ruimte op te soleren. Deel II is rustig en voor een deel akoestisch. Via een uitgesponnen toetsensolo bereikt dit nummer zijn einde via subtiel pianospel  Zo horen we het graag!

In de afsluiter Mousetrap is het weer goed hakken geblazen. Hardrock of metal dienen zich aan, Ornan McLean drumt of zijn leven ervan afhangt. We horen orchestraties en heerlijk toetsenspel dat doet denken aan Styx in zijn beste jaren, een band die ook niet vies was van een stevige aanpak met vette toetsenriedels. De energie spat er vanaf.

En zo wordt het toch nog gezellig. Na een draaibuurt of acht schuift “Execute And Breathe” toch nog op naar een ander stapeltje: ‘bands met potentie’. Stevige muziek met een melodieuze inslag, niet te ingewikkeld, goed gespeeld, herkenbaar maar toch niet afgezaagd. Gewoon lekker!

Fred Nieuwesteeg