Elephants Of ScotlandAlbum

Dat Elephants Of Scotland een Amerikaanse band is lekker verwarrend en dat mag op z’n minst grappig genoemd worden. Ik hou wel van dergelijke humor. Het verrassen zit de bandleden blijkbaar in het bloed. Ook “The Perfect Map”, het derde studioalbum van het viertal uit Vermont, zal voor de nodige verbazing zorgen. Het gebodene wijkt namelijk behoorlijk af van dat wat op voorganger ‘”Execute And Breathe” de ronde doet. De band toont op het nieuwe album veel meer een eigen gezicht en is beduidend minder Rush-achtig. Dat neemt met zich mee dat Elephants Of Scotland hier een stuk minder stevig klinkt. Wel moet ik daar direct achteraan zeggen dat de band nog steeds weet wat gedreven muziek maken is. We horen globaal genomen een door toetsen gedomineerde variant op de neoprog uit de jaren ’90, een geluid dat uiteraard flink geinspireerd is door de seventies. Het siert de band dan ook dat ze hun eigen pot hebben gebrouwen. Een eigen geluid is wat deze band toekomt en dat is helemaal in lijn met hun ambities. Elephants Of Scotland heeft een eigen studio en deed een aantal belangrijke optredens tijdens onder andere ROS-Fest en het Marillion-weekend in Montreal. De band timmert zogezegd hard aan de weg.

Helaas is onlangs de directeur van de band, Buddy Rabin, overleden en dat is triest. Een exacte doodsoorzaak wordt niet gegeven, niet dat het ook maar iets ter zake doet of Buddy nu naar de hemel is gegaan vanwege ziekte of een ongeval. Misschien heeft de dierenarts hem wel wegens ouderdom laten inslapen? Met zijn guitige bek staart hij je vanaf de achterkant van het cd-boekje aan, terwijl baasje Adam hem de laatste eer bewijst met een kort instrumentaaltje. Fur Buddy, want zo heet het stukje, bestaat hoofdzakelijk uit piano en strings met daaroverheen fluitachtig-synthspel. Echt bijzonder is het nummer niet. Daarvoor zijn de eerdere zes tracks aangewezen. Het album duurt slechts 41 minuten zodat het zaak is dat elk liedje op je goedkeuring kan rekenen. Laten we dus maar bij het begin beginnen.

Een daverend drumintro zet het album in gang en met een compositie als Sun-Dipped Orphans And The Wizard’s Teapot weet je dat je kostelijk vermaakt zal worden. Tussen alle Tony Banks-achtige orgeltjes zit een hoop aanstekelijkheid en hoewel de stem van bandleider Adam Rabin niet in de categorie “geweldig” valt, klinkt het allemaal niet verkeerd. De melodieën en de thema’s komen lekker aan, de piano tingelt er lustig op los, de akoestische gitaar bruist en er zijn momenten van bombast. Counting On A Ghost is eenzelfde soort nummer. Het bevat een korte gitaarsolo van John Whyte, een momentje dat even genoemd moet worden aangezien het aantal solo’s op de plaat van zowel gitaar als toetsen gering is. In de daaropvolgende nummers komen enkele folky sferen naar boven. Je zou zweren dat de organische gloed die over de muziek ligt afkomstig is van een Britse band. Ik ben toch niet gek geworden? Die viool in One By Sea is toch helemaal te Caravan en wat te denken van het  door bassist Dan MacDonald gezongen Swing The Gavel? Dat laatste is een deinend Jethro Tull-achtig nummer met een tekst die gebaseerd is op een verhaal uit de fameuze “Decameron” van Giovanni Boccaccio (1313-1375). Ook muzikaal neemt het nummer je trouwens mee naar de Middeleeuwen.

Met het zwierige titelnummer zit je dan weer ineens in het Oosten dankzij enkele momenten wereldmuziek. Het goede van Elephants Of Scotland is dat ze hun muziek net zo makkelijk met spacey geluiden larderen zoals hun grote voorbeeld Rush dat ook doet. Dit komt goed naar voren in de mini-epic Random Earth. Ik hoor hier dampende jaren ’80 muziek, een mengelmoesje van prog, new wave, hardrock en elektronica. Het nummer heeft iets euforisch en alle bandleden, behalve drummer Ornan McLean, doen een gedeelte van de leadzang. Dat klinkt leuk. Rabin en MacDonald  hebben redelijk dezelfde stem (denk aan Nick Barrett) maar Whyte, die de laatste zinnen doet, onderscheidt zich met zijn Geddy Lee-achtige vocalen. Het nummer kent een paar korte solo’s en dat hadden ze vaker op dit album moeten doen. Hoewel: het bezit van de zaak is het eind van het vermaak…

Al met al is “The Perfect Map” een werkstuk dat mijn goedkeuring krijgt. Een album dat een eigen gezicht heeft en dan ondertussen geen zwakke seconde laat horen, verdient het om omarmt te worden.

Dick van der Heijde