ElevenwireAlbum

“Prepare to embark on a musical expedition unlike any other”, ronkt de perstekst op de website van Elevenwire over de bands eerste album “Blood Red Sun”. Het grappige is, dat de plaat, hoewel uitstekend, precies klinkt ‘like any other’. Dat is fijn voor liefhebbers van het genre, want ze gaan heel veel herkennen. Maar wie hoopte tijdens zijn muzikale expeditie nieuwe vergezichten te ontmoeten, komt van een koude kermis thuis.

Elevenwire is de band van de Hughes broertjes Ron en Jonathan, virtuoze muzikanten en enthousiaste progliefhebbers, samen met gitarist Jim Armstrong. Voor hun eerste album hebben ze een geweldige speciale gast: drummer Eric Gilette, onder andere bekend van de The Neal Morse Band. Neal Morse is weer een van de grootste helden van Jonathan Hughes, dus de cirkel is mooi rond.

De heren maken dus progressieve hardrock die tegen de metal aan schuurt, misschien nét één streepje steviger dan Neal Morse meestal toepast, maar verder wel heel erg vergelijkbaar. Wie Morse net zo waardeert als ik weet dus: dat is superknap. Als je dat kan, ben je keigoed. Maar uitdagend is het niet. Neal Morse bestaat immers al, en brengt meer albums uit dan een normaal mens kan bijhouden, dus waarom zou je hem nog eens dunnetjes willen overdoen?

Nou ja, omdat het kan, denk ik. Elevenwire heeft alles mee. Zanger Jonathan heeft een prettige stem, de heren blinken uit in fraaie koortjes, ze kunnen allemaal hartstikke goed spelen en de plaat klinkt ook nog eens ontzettend goed. Dat begint al met de instrumentale opener Overture 00, een heel fraai stukje filmische muziek. Vervolgens hoor je zeven krachtige rocksongs met veel progressieve invloeden, waarvan Kaleidoscope en vooral Paradigm erbovenuit springen.

De plaat sluit af met een reprise van het titelnummer, waarin iemand een post-apocalyptische wereld schetst, wat suggereert dat je eigenlijk naar een conceptplaat zit te luisteren, en dan ben je precies drie kwartier verder. Gedurende die drie kwartier heb je ervan genoten, maar je hebt niks nieuws gehoord. Integendeel, je hebt op momenten gedacht: “Hé, dit ken ik al ergens van!”

Het is vechten tegen de bierkaai om keer op keer te opperen dat in het woord ‘progressief’ de belofte van progressie, van vooruitgang, zit opgesloten en dat je er dus van uit zou moeten mogen gaan dat de makers ervan streven naar iets dat er nog niet was. Zo zijn we niet getrouwd, immers, ‘progressief’ is al heel lang een labeltje voor een soort muziek die, binnen een zekere bandbreedte, zichzelf graag zoveel mogelijk bevestigt in wat het altijd al was. Je bent niet progressief als je nergens op lijkt (wat je zou verwachten), je bent progressief als je erg lijkt op de Grote Voorgangers. In die zin valt Elevenwire helemaal in het pulletje, met een ronduit prachtig album vol sterke nummers die subliem uitgevoerd worden.

Liefhebbers van Neal Morse, OSI en Dream Theater kunnen deze plaat derhalve blind kopen (hoewel ook de hoes erg fraai is), niemand zal zich bekocht voelen. Hij is echt zó goed. Maar het hoeft niet, want eigenlijk heb je hem al.