Elewout De Raad ProjectAlbum

Ontdekking van het jaar! Tenminste, als je van klasse jazzrock houdt, want dat is wat de Groninger Elewout de Raad en consorten ons voorschotelen op dit schijfje. En het is ook overduidelijk waar de Raad z’n inspiratie c.q. invloeden vandaan haalt: Allan Holdworth.

Al gelijk bij de openingsklanken blijkt dat hij goed geluisterd heeft naar deze Brit. Die typische, licht zweverige akkoordenklanken zoals we die horen op Holdsworth-albums als “Road Games” of het onvolprezen “Wardenclyffe Tower” zijn in ieder stuk op dit album van de Raad het vertrekpunt. Maar er is ook een aantal essentiële verschillen met zijn grote voorbeeld. Allereerst is er de gitaarklank van de Raad. Zijn akkoordenspel is duidelijk beïnvloed door de meester, maar zodra hij begint te soleren is er duidelijk sprake van heel andere koek. De Raad weet een lekker warme, volle klank uit zijn gitaar te halen die met name opvalt door het schitterende lage geluid; het heeft een soort van fuzzy randje (ik zal er wel helemaal naast zitten, maar zo komt het op mij over). En in de hogere regionen heeft hij een klank die hem in staat stelt om zijn gitaar heerlijk te laten zingen. Het is lang geleden dat ik een solist met zo’n extreem bereik maar toch warme klank heb horen spelen.

Overigens, zijn collega-muzikanten staan ook hun mannetje op dit schijfje. Bassist Jorrit Godeke fungeert als het anker van deze band. Ook hij is gezegend met een mooie klank; diep knorrend houdt hij het geheel perfect bij elkaar samen met drummer Hendrik Mulder. Deze laatste is overigens kamerbreed aanwezig op dit album (zijn drumfills gaan van links naar rechts en weer terug binnen het hele stereobeeld) en is bij vlagen een genot om naar te luisteren. Ik heb het idee dat dit album nagenoeg in zijn geheel live in de studio is opgenomen want de manier waarop Mulder ‘meespeelt’ met Elewout de Raad is heerlijk om te horen. Regelmatig hoor je hem accenten leggen die bepaalde passages in de Raad’s spel nog eens extra benadrukken en zelfs lijken vooruit te stuwen. Hij balanceert hiermee op het randje van ‘overspelen’ maar dat maakt het juist ook weer zo spannend.

En dan is er nog het tweede grote verschil met Holdsworth. Zijn muziek wordt naarmate de jaren vorderen steeds ongrijpbaarder; ontzettend knap in elkaar gezet en de man bezit een fabuleuze techniek. Maar er echt door gegrepen worden overkomt me niet meer. En dat lukt de Raad op “The Cross” nu juist wel. Zoals zo vaak bij jazzrock gaat het bij de composities er om dat ze een aantrekkelijke basis zijn voor de diverse solistische passages en niet om aangename melodieën of hoogstaande constructies. Maar de Raad weet wel hoe hij zijn solo’s moet opbouwen, waarbij hij dus z’n bijzondere gitaarklank volledig uitbuit. Het mooiste voorbeeld daarvan is het titelnummer, The Cross, dat opent als een jazzrock-ballade waarna we een tegendraads gedeelte krijgen gedomineerd door vervormde (‘distortion’) gitaarklanken. Langzaam wordt naar een climax toegewerkt (of zou je het als een catharsis moeten opvatten?) en plotseling schakelt de Raad weer terug naar die glorieuze gitaarklank waarna hij op bijna euforische manier zijn gitaar laat zingen. Het lijkt recht uit zijn ziel te komen en dat weet mij weer recht in mijn hart te raken. Mooi!

“The Cross” is een erg goed opgenomen schijfje gevuld met klasse jazzrock en dat ook nog eens van Nederlandse bodem. Het is dan ook te hopen dat het uiteindelijk ook zijn weg weet te vinden naar de ware liefhebber, al was het maar dat we in de toekomst nog meer van dit trio te horen zullen krijgen.

P.S. deze cd valt rechtstreeks te bestellen via dit email-adres

Christian Bekhuis