Elfferich FourAlbum

Het vierde album van het Nederlandse trio Elfferich Four is mijn eerste kennismaking met de muziek van deze wat oudere heren. Elfferich Four (er was eerst ook een saxofonist, vandaar) is een powertrio rond drummer Jeroen Ellferich, dat zich vooral bezighoudt met korte, ritmisch nogal complexe nummers. Elfferich is niet voor niets één van de beste drummers van Nederland, hij is er een meester in om de meest buitenissige maatsoorten heel ‘gewoon’ te laten klinken. Alleen al daarom is “Eccentricity” het beluisteren zeker waard.

De mannen spelen instrumentale rock en jazz-rock, stukken van zo’n vier minuten die zich vooral concentreren op een goed bedacht thema, de vlekkenloze uitvoering daarvan, wat gesoleer en een kloppend einde. Het is een beetje een technische benadering die wordt versterkt door het sobere geluid. Het klinkt alsof de band alle stukken in één take op de band heeft geslingerd, veel overdubs staan er in elk geval niet op. Het resultaat is een heel droge, wat kale en ongepolijste plaat.

Toch verveelt deze muziek niet. Elfferich heeft de vierkwartsmaat afgezworen en hoewel dat op papier een wat krampachtig soort halsstarrigheid lijkt, blijkt het in de praktijk zeer interessante en verrassend toegankelijke muziek op te leveren. De enige die de boel wat scheef trekt is gitarist Fennis met zijn overwegend jazzy geluid en dito solo’s. Die vind ik lang niet allemaal even mooi, ik hoor hem liever strak mee riffen. Aan de andere kant is zijn prachtige gitaargeluid in de wat langzamere stukken, als het in 9/8^e gespeelde Wintersleep, een zeer welkome verrijking van het bandgeluid.

Het is grappig om te proberen de band met anderen te vergelijken. Je komt onherroepelijk uit bij gitaristen als Mike Stern en Bill Frisell, terwijl je zou verwachten dat je bij bekende drummers zou uitkomen. Dat is – hoe gek het ook klinkt – een compliment voor drummer Elfferich, die met zijn composities en vooral zijn fabelachtige spel de hele muziek een bepaalde richting opstuwt, zonder dat hij de boventoon voert. Daarom is een verkapte drumsolo als Small Wings, hoe mooi ook, volslagen overbodig.

Elfferich Four heeft geen boodschap aan 2007. Deze muziek staat met beide voeten in de jaren ’70, doet geen moeite om te imponeren met virtuoos gedoe of ander vuurwerk. Gewoon goed spelen en niet te gek doen, jongens. Luister maar naar het strakke en functionele spel van bassist Van der Mullen. Geen noot teveel, hoor! Dat is een beetje saai, maar ook zeer prijzenswaardig.

Wie zin heeft in zo’n veertig minuten no-nonsense jazz-rock van de bovenste plank moet dit plaatje absoluut een kans geven. En voor drummers die 7/8^e al heel wat vinden is dit absoluut verplichte kost. Aan de slag, mannen! Draaien, luisteren en oefenen, oefenen, oefenen. Morgen overhoring!

Erik Groeneweg