ElfikaAlbum

Met een rood opgewonden hoofd zit ik wat ongemakkelijk aan mijn Progwereld bureau. De collega’s rondom mijn werkplek kijken mij geschrokken aan omdat ik naast de vlekken in mijn nek ook nog eens binnensmonds zit te mopperen. De flarden van die woorden zijn nog net te horen: ‘Tssss… Waarom is deze band niet geholpen! Waar is de constructieve kritiek die zo nodig is?”

Elfika is een vijf persoons formatie samengesteld uit Fransen en Belgen. De band bestaat sinds 2013 en is opgericht door bassist Emmanuel P. en zangeres Laure Ali-Khodja. Elfika maakt een combinatie van symfonische/power metal, afgeroomd met een vleugje filmische sound en de nodige bombast. Vergelijkingen met andere acts die boven komen drijven zijn Nightwish en de Nederlandse bands Epica, Delain en After Forever. In 2015 verscheen als eerste wapenfeit een ep met enkel de naam “Elfika”.

Is dit een band die zichzelf anders differentieert dan de genoemde namen? Nee. Er zijn veel tempowisselingen binnen de composities te vinden, veel bombast, veel theater en de tracks bevatten dynamiek en symfonische elementen. Allemaal ingrediënten die bovengenoemde formaties vaak ook in hun muziek verwerken. Over de hele linie klinken de composities van Elfika aangenaam, soms ligt het woordje fantastisch zelfs op het puntje van mijn tong. Hoewel de muziek van dit gezelschap  wel wat voorspelbaar klinkt, realiseer ik me dat ik heerlijk kan genieten van dit type female fronted metal.

Veel kenmerken van symfonische metal komen dus vaak voorbij. Orkestraties zijn veelvuldig tussen de gitaarriffs te vinden maar worden smaakvol afgewisseld met elektronica. Die orkestraties zijn soms bijna klakkeloos gekopieerd van Nightwish in de jaren negentig, maar laten we daar niet te hard over oordelen. Ook klinken de instrumenten niet overal feilloos en binnen de productie zijn opvallende details te horen die vooral onder je hoofdtelefoon hoorbaar zijn. Zo heb ik de buren op kantoor vervloekt omdat er een irritant gebonk door de muziek heen klonk. Toen ik het kantoorpersoneel van het aangrenzende ruimte op de geluidsoverlast wilde aanspreken bleek dat het kantoor al maandenlang leeg stond! Terug achter mijn bureau bleek na het zorgvuldig inspecteren van mijn geluidsinstallatie dat het ‘bonken’ in de productie van het album verwerkt was. Wonderlijk.

Al heel lang heb ik een zwak voor het klassieke Ave Maria, voornamelijk door mijn kerkelijke opvoeding en privéomstandigheden uit het verleden. De band heeft de prachtige compositie van Johann Sebastiaan Bach en Charles Gounod als intro verwerkt in het weergaloze Dark Virgin, dat een speeltijd van dertien minuten heeft en een heerlijk avontuur is. Persoonlijk had ik geen outro’s laten vallen in het vierluik, mede ook omdat binnen de credits dit als één geheel benoemd wordt. Na The Prayer (Ave Maria) schotelt gastzangeres Drina Hex ons in het tweede gedeelte zelfs een spannend stukje grunts voor. Niet zo sterk als bijvoorbeeld Angela Gossow van de Amerikaanse formatie Arch Enemy, maar het voegt een spannend detail toe aan de volle symfonische bombast van de epic en het door Ali-Khodja feilloos gezongen Ave Maria.

Alleen zal zangeres Laure Ali-Khodja niet helemaal ongeschonden uit deze recensie komen. Als je onbevangen je eigen mening wil vormen moet je wat mij betreft de track Angel of So Human als eerste beluisteren voordat je de rest van het album bestudeert. Als je binnen die songs haar zang waardeert, kan je wat mij betreft deze alinea verder negeren. Voor diegenen die verder willen ontdekken is mijn verdict een stukje harder. In potentie heeft Ali Khodja een prima stem, maar zit ze er te vaak naast en is haar bereik te beperkt. Je kan haar beschuldigen van meerdere calamiteiten, want soms kiest ze voor de verkeerde techniek, soms is het gewoon platvloers vals. Helaas zijn die calamiteiten allesbehalve spaarzaam. Een kritische luisteraar zal zich namelijk te vaak storen aan de zang. Daarnaast kan je horen dat er te veel ‘takes’ zitten in de opnames; stukken zijn hoorbaar geplakt en geknipt. Nu gebeurt dat ook onder de groten der aarde, maar hier valt het productioneel zodanig op dat het storend is. En tenslotte nog even de genadeklap: haar accent is ook nog storend.

Mijn eindconclusie is ongezouten; in potentie straalt Elfika uit dat het ver kan komen met het aanwezige talent binnen de band. Er worden mooie composities gesmeed die in de basis goed in elkaar steken. Maar voor een recensent is het belangrijk de luisteraar op de juiste manier te informeren. Als een productie dan veel minpunten kent om een hoog cijfer uit te delen is de recensent in de ogen van mensen soms te hard en te ongenuanceerd. Toch moet het gezegd worden, Elfika is een sympathieke formatie die alle steun kan gebruiken, maar deze productie had meer aandacht verdiend. Dit in potentie prima debuut wordt ontsierd door matige zang, soms valse instrumentnoten en een productie die op verschillende fronten beter kan. Wellicht met een betere producent en constructieve kritiek rondom de band had een aantal minpunten voorkomen kunnen worden. Ik hoop dat ik op de hoogte gehouden mag worden over deze formatie, want een volgende keer word ik graag verrast door meer balans.