Viljanen, EliasAlbum

De uit Finland afkomstige gitarist Elias Viljanen heeft het grootse ego sinds Yngwie J. Malmsteen, of een aantal nummers en de titel “Taking The Lead” van zijn eerste instrumentale solo-cd moeten met een korreltje zout worden genomen. Wellicht dat een en ander ironisch bedoeld is. Maar er is meer. De eerste letter van de voornaam en de eerste drie van de achternaam van de gitarist vormen het woord ‘Evil’. Humor. Ik ga er dus van uit dat deze gitarist over het nodige komische talent beschikt.

Het ultra korte Evoke The Spirit opent het album en is het meest experimentele nummer van de cd en dient er eigenlijk alleen voor om de boel wakker te schudden. Tijdens de volgende nummers, Evil Rock en Axemaster (beide voorbeelden van titels waar over is nagedacht), is het niet moeilijk om wakker te blijven. Viljanen schrijft nummers met kop en staart, biedt voldoende afwisseling en is er niet altijd op uit om alleen te verbazen met snelheid. Nadeel is echter dat zijn grote voorbeeld, Joe Satriani, duidelijk doorklinkt in de composities. Viljanen ontbeert echter het experimentele gedeelte dat het spel van Satriani zo nu en dan kenmerkt. I Go Solo is het eerste rustpuntje van de cd.

Het pretentieuze titelnummer, Taking The Lead, is qua ritme in een wat zwaarder jasje gestoken. Hierna wordt er met A Dream Come True weer gas teruggenomen. Een heerlijk emotioneel nummer. Zelden zal een titel zo de lading hebben gedekt als Hyper-Boogie, zeg maar Rob Hoeke op gitaar. In Written In Stars laat Viljanen horen dat hij ook op een akoestische gitaar uit de voeten kan. Het album sluit lekker vlot af met Speed Of The Devil.

Elian Viljanen levert met “Taking The Lead” een bovengemiddeld instrumentaal album af. Hij neemt echter niet de koppositie over van mannen als Steve Vai en Joe Satriani, maar voert wel het grote leger van subtoppers aan. Misschien dat met een volgend album die positie wel kan worden ingenomen. Voorwaarde is echter wel dat Viljanen een meer eigen geluid moet ontwikkelen.

Rob van Oosten