EllevenAlbum

In 2001 kregen twee voormalige leden van de Duitse Progband Chandelier (bassist Stephan Scholz en drummer Tom Jarzina) het idee met Julia Graf een nieuw Prog project te beginnen. De uitkomst was hun debuutalbum “Insight” in 2007. De samenwerking leefde daarna nog maar kort; na twee jaar stopte de band ermee.

De formatie komt weer tot leven wanneer (eveneens ex-Chandelier) Herry Rubarth opduikt. Dit resulteert in een nieuw album: “Transfiction”, mijn eerste kennismaking met deze band, die vanuit het verleden het stempel Marillion kloon met zich droeg. Reden genoeg om “Transfiction” te beluisteren en er een recensie aan te wijden.

De band geeft aan melodische progressieve rock te maken “ergens tussen The Gathering, Harvest en All About Eve in”.  Interessant, maar tijdens het beluisteren kon ik dat niet ontdekken en kreeg ik meer het idee, dat Elleven met een dergelijk statement wel een (te) grote broek aantrekt. De stem van Julia Graf doet mij wel aan iemand anders denken: Marianne Faithful, maar dan zonder het doorleefde rafelige randje. Het gitaarspel doet af en toe heel even aan Sylvan denken, maar dan heb je het qua referenties wel zo’n beetje gehad.

“Transfiction” klokt met acht tracks 62 minuten, het overgrote deel van de tracks hebben dan ook een keurige proglengte van zo’n zeven, acht minuten met uitzondering van Dust And Light, dat meer dan elf minuten lang is. Try, de openingstrack start met een mooi ruimtelijk spannende intro, dat de aandacht trekt: lekkere toetsen met gitaar, stuwend drumwerk en dan zakt het geheel, gaandeweg het nummer vordert, in. De aandacht verslapt en eigenlijk wordt “Transfiction” op die manier tijdens een aantal luisterbeurten toch een hele zit. Onwillekeurig speelt steeds vaker een zinnetje uit Pink Floyds “Yet Another Movie” door mijn gedachten: he’s not the worst. he’s not the best…

Het is allemaal niet slecht, maar zeker ook niet geweldig. De band mist op dit album grotendeels het vermogen om mij echt te raken: noch met het spel, noch met de composities. Waarom in de oorsprong de oprichters er zo op gebrand waren om met Julia Graff samen te werken, is voor mij ook een raadsel, want ze zingt onverstaanbaar en de koortjes kunnen wat zuiverder… Een enkel lichtpuntje is Blurry Road met best wel prima gitaarwerk, dat wat aan landgenoten Sylvan doet denken. Dat nummer valt ook op, door een mooi contrasterend pianostukje aan het eind; helaas wordt dit teniet gedaan door de ook hier matige zangpartijen. Hier had beslist meer ingezeten, want de compositie als geheel is best wel goed.

Het geheel overziend: het is voor het grootste deel allemaal al eens gedaan en bij mij sloeg daardoor de verveling nogal toe. Mijn conclusie derhalve: een overbodig album.

Clemens Leunisse