EloahAlbum

Ik weet dit keer écht niet waar ik moet beginnen, lieve lezer. Ik heb zelden zo’n irritant album in mijn cd-speler geduwd als dit tiende album van de Oostenrijkse kunstenaar Elmar C. Fuchs. Die C alleen al drijft me tot razernij! En dan is Eloah ook nog een andere naam voor God. Moet-ie zelf weten, maar bescheiden is het niet. Laat staan terecht.

Mag ik even beginnen met het buitengewoon originele uitgangspunt: een fusie van klassieke en progressieve rock in de vorm van een sci-fi epos over een verre planeet! Echt waar joh? Hoe kom je er op! Heel bijzonder. Nog gekker wordt het als je probeert een verhaal te ontdekken. Ik ben natuurlijk niet de slimste thuis, maar ik vind dat je toch ook wel een beetje mag proberen je publiek tegemoet te komen. En met teksten in het Engels, Frans, Portugees en (denk ik) Sanskriet schiet je je doel een beetje voorbij. En wat doet de Jabberwocky op planeet Zargo? Of Möbius? Fuchs mag dan een kunstenaar zijn, een dichter en een reiki-artiest, dat ontslaat hem niet van de plicht om teksten te schrijven die ergens op slaan.

De plaat begint met een uitnodiging van de ‘guys’ van de genoemde planeet voor een gezellig etentje en de hele janboel eindigt met een oproep van de Glinstering, die regendruppels hoort roepen. Daartussen gaat het over van alles en nog wat, maar ik kan er geen chocola van maken.

Ook super irritant: er wordt extreem slecht gezongen, in een beroerd steenkool Engels. Hier en daar zitten wat aardige muzikale passages, gitarist Orion Roos doet zijn achternaam eer aan en de Portugese liedjes hebben nog iets vriendelijks, maar vaker rammelt het aan alle kanten. Qua stijl probeert Fuchs het hele muzikale spectrum met één album te omvatten. Er is hardrock, er is rap, er is musical, er is een soort latin, er is pop. Planet Zargo doet denken aan Human League, maar dan slechter gezongen (nee, ik wist ook niet dat dit kon!)

Van het boekje bij het album krijg ik een driftaanval. Niet alleen zijn de artiesten op hun onvoordeligst gefotografeerd, er staan ook liedteksten in maar de nummering correspondeert niet met de cd en de tekst is in een font dat nagenoeg onleesbaar is. Het nummer Ommanipadmehom (Dat alleen al!) heet op de achterkant van de hoes ओं मणिपद्मे हूं, maar het kostte me ook minstens drie minuten om te ontcijferen dat de tekst er in het Latijn staat. Nou, dan kun je mij van het plafond schrapen hoor!

Dit is een bizarre puinhoop. Ik heb wat recensies van eerdere platen van Fuchs gelezen en daar probeert men de stemming erin te houden met de veronderstelling dat er wel humor aan de hand zal zijn, maar ik vrees dat C. deze onzin serieus meent. En dus zitten we opgescheept met een onwaarschijnlijk pompeus liedje in het Latijn, een soort Tom Waits imitatie die overgaat in een Frans chanson, iets waarvan ik vermoed dat het bedoeld is als een hommage aan Pink Floyd en nog veel meer heel erge dingen. Als de plaat iets zegt, dan is het dat Fuchs geen smaak heeft.

Daarnaast, en het voelt als jeuk op dat plekje van je rug waar je niet bij kunt, zijn de liedjes ongelooflijk gewoon. Als je alle bombast en melodrama eraf schraapt, blijven er erg suffe, flauwe en kinderachtige liedjes over. Hier is niks progressief aan, simpele akkoordenschema’s, simpele oplossingen. Als de zang niet zo beroerd was dat je vullingen ervan gaan knarsen, zou je erbij in slaap vallen.

En al die middelmatigheid zit verstopt in zo’n partij poeha dat ik er vlekken in mijn nek van krijg. Van het magere concept tot de naam van de saxofonist, alles veronderstelt een diepzinnige klasse die er gewoon niet is. Ik kan desnoods leven met nóg een epos over interplanetaire intrige, als het dan maar goeie muziek is, zoals het op zich vermoeiende gegeven achter de briljante eerste plaat van Purposeful Porpoise. Óf je brengt je plaat uit met het persberichtje: “Ach, we weten dat het niet veel is, maar Elmar vindt het leuk en joh, wat voor kwaad kan het?” Maar nee, dit moet vergezeld gaan van een bijsluiter die het ‘finest progressive rock’, een ‘gigantic masterpiece’ en ‘an enchanting magnum opus of fusion of classical music till progressive rock” (sic) noemt. Om uit je vel te springen!

Op de valreep: zonder meer de slechtste plaat van 2015.

Erik Groeneweg