Eloy

Ocean 2 The Answer

Info
Uitgekomen in: 1998
Label: Sony/BMG
Website: www.eloy-music.de
Tracklist
Between Future And Past (2:43)
Ro Setau (7:09)
Paralysed Civilization (9:28)
Serenity (3:09)
Awakening Of Consciousness (6:03)
Reflections From The Sphere Beyond (12:59)
Waves Of Intuition (4:56)
The Answer (11:19)
Frank Bornemann: gitaar, zang
Michael Gerlach: toetsen
Klaus-Peter Matziol: bas
Bodo Schopf: drums, percussie
Met medewerking van:
Hannes Folberth: Mini-Moog-solo op Ro Setau
Tina Lux: achtergrondzang
Steve Mann: gitaar
Susanne Schatzle: achtergrondzang
Timeless Passages (2003)
Ocean 2 - The Answer (1998)
The Best Of Eloy Vol.II The Prime 1976 - 1979 (1996)
The Best Of Eloy Vol.I The Early Days 1972-1975 (1994)
The Tides Return Forever (1994)
Chronicles II (1994)
Chronicles I (1993)
Destination (1992)
Rarities (1991)
Ra (1988)
Codename Wildgeese (1985)
Metromania (1984)
Performance (1983)
Time To Turn (1982)
Planets (1981)
Colours (1980)
Silent Cries And Mighty Echoes (1979)
Live (1978)
Ocean (1977)
Dawn (1976)
Power And The Passion (1975)
Floating (1974)
Inside (1973)
Eloy (1971)

Als de mens een gevangene van tijd is, dan is tijd gevangene van de eeuwigheid. De oude man, zwak van gestel, maar scherp van geest, bedenkt zich dit terwijl hij nogmaals uit zijn tijdmachine stapt. Hij kijkt om zich heen, en ziet niets van wat hij eerder in de toekomst zag. Geen prachtige vaartuigen, gebouwd door de mens, die de hemels doorklieven. Geen oorlog, geen competitie, maar ook niets van samenhang zoals hij zag bij de Eloii, het volk dat hij daarstraks mocht ontmoeten, nog geen millennium geleden. Nu komt de mens aan bij het slotakkoord en het voelt als de plek waar Osiris geboren is, al de eerste hartslag van de schepping van God en tegelijk als de dag van de openbaring zelf. Is het begin het einde of het einde het begin? Vind ik in deze zee van oneindigheid, waarin zovele vragen dobberen, één sluitend antwoord?

Eloy’s topdagen waren over, zo bleek wel uit de zowel kwalitatief als commercieel nauwelijks succesvolle heroprichting van de groep, nadat die eerst uit elkaar was gevallen na “Metromania” (1984). De platen van Eloy begin jaren tachtig waren commerciëler qua aanpak, het leidde nauwelijks tot verlies aan kracht. Dat kon helaas niet gezegd worden van het drieluik “Ra” (1988), “Destination” (1992) en “The Tides Return Forever” (1994). Het materiaal op deze platen vertoonde slechts zelden de kwaliteit die we van de Duitse groep gewend waren. Frank Bornemann, toch al mikpunt van spot door zijn bepaald niet accentloze Engels, maakte het vooral op “Destination” wel érg bont ook nog eens voornamelijk op zijn kopstem te zingen. Nee, het Eloy van de jaren negentig was nou niet bepaald een voorbeeld om trots op te zijn of een vermeldenswaardige invloedsbron, die de groep tóch feitelijk meer is dan men vaak durft toe te geven.

Toen was daar ineens “Ocean 2: The Answer”. Het in 1998 uitgekomen schijfje was bedoeld als vervolg op het meest bekende werk van Eloy uit de jaren zeventig, “Ocean”, van 22 jaar daarvoor. Men vond zelfs de oorspronkelijke illustrator van dat hoesje, de Pool Wojtek Siudmak, een zonderlinge kluizenaar die zelden iets uit opdracht doet, bereid geheel naar eigen inzicht opnieuw voor het artwork te zorgen. Zodoende mag “Ocean 2: The Answer”, zoals normaal getooid met het prachtige en overbekende Eloy-logo, zich scharen naast de vele prachtige Eloy-hoezen die we kennen.

Het thema moge bekend zijn en de verpakking is daarop aangepast, waar het om gaat is natuurlijk de muziek. Want hoe mooi de teksten van Bornemann en zijn kornuiten ook klinken, ze gaan feitelijk natuurlijk nergens over. Wie weet openbaart Bornemann ooit wel eens dat ál zijn teksten zijn ontsproten uit een hemelbestormende filosofie, maar ik vermoed dat de man gewoon in zijn glaasje gekeken heeft de avond ervoor. Gebakken lucht-filosofie, maar dat is nauwelijks erg, want het is erg vermakelijk. Feitelijk is de symfonische rock van Eloy ook een beetje gebakken lucht. Het baswerk, opnieuw van Klaus-Peter Matziol, ligt lekker voorin de mix en klinkt heerlijk melodieus. De Moog-solootjes en Hammond-riedeltjes vliegen ons weer zoals normaal om de oren en de gitaarsolo’s van Bornemann zelf zijn ongeëvenaard. Tot slot zijn de dameskoortjes buitengewoon in orde en wordt de bombast en het theater bepaald niet geschuwd met aan het einde een immens koor dat “The Answer” zijn brute draagkracht geeft. En uiteráárd wordt ook de vocoder nog eens ten tonele gevoerd! Het kan niet op!

Muzikaal gezien is “Ocean 2: The Answer” een plaat die niet alleen het jaren zeventig-geluid, maar ook het jaren tachtig-geluid van deze groep transformeert naar het hier en nu. Omdat het productietechnisch wat dichter ligt bij de werken uit de jaren tachtig, doet het materiaal je niet zelden denken aan “Planets” en “Metromania”, maar er zijn wel degelijk ook elementen van “Dawn” en “Colours” op de plaat aanwezig. De frisse spacerock van “Inside” en “Floating” zijn helaas wél voorgoed weg, jammerlijk genoeg. Dat jammere kunnen we niet zeggen van de invloeden van “Destination”, maar gelukkig ontbreken dié ook. Samenvattend kan ik stellen: “Ocean 2: The Answer” biedt hoogwaardige Eloy-symfo van beste kwaliteit die je maar kan wensen als progfan. De twee rustmomenten (Serenity en Waves Of Intuition) doen me niet zoveel, maar ze zijn slim geplaatst. “The Answer” zal je wellicht geen antwoord geven op levensvragen, het zal je emotioneel nauwelijks raken, maar houd je van de prachtigste melodieën en de heerlijkste solo’s, dan ben je bij Eloy aan het juiste adres.

Ja, Eloy is als een peperdure Hollywood-film van Roland Emmerich. Het popcorn-etende symfopubliek wordt kéurig op zijn wenken bediend, sterker nog: verwénd! De plaat zal daarom nooit een Oscar verdienen, maar slechts dát briljant doen waar het goed in is: tijdloze muziek afleveren.

En daarmee is Eloy een groep die feitelijk nooit volwassen zal worden. Wellicht wel bejaard, of beter gezegd – verjaard. Kom, we pakken de tijdmachine nog eens! Zijn we zélf niet die schattige peuter?

Markwin Meeuws

Send this to a friend