EloyAlbum

Het Duitse Eloy mag gerekend worden tot één van mijn favoriete symfonische rockgroepen uit de geschiedenis. De psychedelische beginperiode, de Pink Floyd-achtige periode uit de jaren ’70, de Alan Parsons-achtige periode begin jaren ’80, ik vreet het allemaal op. Het is ook één van de weinige groepen waarvan de platen uit het begin van de jaren ’80 allemaal goed zijn.

Echter, met “Ra” (1988) en “Destination” (1992) raakte ook de groep rond Frank Bornemann, met zijn typische uitspraak van het Engels, de weg flink kwijt. Dat heeft ervoor gezorgd dat het in 1994 verschenen “The Tides Return Forever” zelfs door fans als mijzelf volstrekt werd genegeerd en nooit echt op waarde is geschat. Pas bij het fantastische “Ocean 2: The Answer” uit 1998 kwamen de fans, inclusief ondergetekende, weer een beetje schoorvoetend terug.

Nu zijn we 18 jaar verder in de tijd en heeft het inmiddels weer erg actieve Eloy besloten “The Tides Return Forever” op hun eigen label opnieuw uit te brengen. Het hoesje is zelfs iets veranderd, maar belangrijker is dat de complete plaat is geremasterd. En dat hebben ze erg goed gedaan. Waar was ik in die tijd? Waarom heb ik dit toch wel aardige werkje in eerste instantie aan mij voorbij laten gaan?

Op “The Tides Return Forever” doet Eloy een greep uit de jaren ’80-sound en vermengt dat met de haast nog meer klinische sound van de jaren ’90. Dat maakt de plaat gek genoeg nog gedateerder dan de oudere platen, maar dat kan ook liggen aan mezelf en het tijdsgewricht waarin ik vastzit. Als je daar probeert aan voorbij te gaan, blijken de songs zelf sterk te zijn. Maar het is wel even doorbijten, want hoewel Eloy zegt louter analoge keyboards te gebruiken, ontkomt de groep er toch niet aan dat de drums hol en leeg klinken, zoals op zoveel platen uit de jaren ’90. Hoewel ik niet altijd dol ben op de sound uit de jaren tachtig en soms zelfs allergisch, is deze keuze vaak wel origineel. Alles uit de jaren negentig klinkt helaas vaak als een vage echo van deze keuze, een verwaterde versie van iets nieuws dat eigenlijk al achterhaalt klinkt. “The Tides Return Forever” lijdt daar een beetje onder.

Maar goed, de songs zelf zijn gelukkig goed, en de uitvoering binnen de hierboven opgemerkte keuzes ook. Vooral de terugkeer van bassist Klaus-Peter Matziol, wiens logge, stuwende baswerk veel belangrijker bleek dan erkend, is een verademing. Hij tilt met zijn soepele basspel zelfs een wat minder nummer als Childhood Memories naar een acceptabel niveau. De overige zes tracks zijn stuk voor stuk prima en op en top Eloy. Een nummer als Generation Of Innocence kent een te gek rifje, een prima refrein, een te korte, maar fantastische gitaarsolo van Bornemann, maar wordt heftig geplaagd door irritant drumwerk. Ook de opener The Day Of Crimson Skies hakt er lekker in, terwijl het negen minuten durende Fatal Illusions heerlijk aan je voorbijtrekt, zonder diepe indruk te maken.

Het titelnummer is echter van grote klasse. Het begint rustig en het refrein blijkt mierzoet, maar als de gospelzangeressen gaan zingen krijg ik overal kippenvel. In tegenstelling tot waarschijnlijk velen vind ik The Last In Line een ontzettend leuk nummer, temeer omdat het me doet denken aan de plaat “Performance” uit 1983, één van de minder populaire Eloy-platen, die ik juist erg sterk vind. Het slotnummer is volgens velen het beste nummer van “The Tides Return Forever”. Company Of Angels is verreweg het meest symfonische nummer van de plaat, of in elk geval het meest bombastische. Dit nummer kent een heel koor, allerlei tempowisselingen, geweldige toetsen- en gitaarsolo’s en veel, heel veel hele grote gebaren. Om de één of andere reden raakt het nummer mij niet zo, vooral omdat ik het nummer erg vind lijken op The Answer op de opvolger “Ocean 2: The Answer”, dat ik veel beter vind. Het nummer is haast een vooruitwijzing naar deze plaat.

En zo moeten we achteraf “The Tides Return Forever” beoordelen. Het is een prima plaat waarop Eloy zijn progressieve roots weer deels omarmde, zonder het opgebouwde recentere verleden te verloochenen. Het wijst vooruit naar “Ocean 2: The Answer”, dat ik zie als de kroon op Eloy’s discografie. Het eerherstel voor “The Tides Return Forever” is dus geslaagd, en heeft zijn rechtmatige plaats in de discografie van Eloy opgeëist. Ik zie al uit naar de pogingen om ook “Ra” en “Destination” te verheffen. Dat zal niet meevallen!

Markwin Meeuws