ElsieAlbum

Niemand maakt muziek alleen voor zichzelf.

Het wil wel eens gebeuren dat een alleraardigst muzikaal product aan onze aandacht ontsnapt. Dat is dan doorgaans muziek gemaakt en gespeeld door hobbybandjes en pioniers die in schuurtjes, zelfgeknutselde studio’s en achterkamertjes muziek maken en daar zo in opgaan dat ze helemaal vergeten hun vruchten aan de wereld te tonen. Het komt anno 2011 zelfs nog voor dat nieuwe muziek niet terecht komt op legale en illegale downloadwebsites. Als (zichzelf) respecterende muzikant ben je dan reddeloos verloren en gedoemd om tot in een lengte van dagen een anoniem bestaan te leiden/lijden. Muziek makend voor jezelf, de familie en een handvol vrienden. Tenzij er opeens die ene buitenlandse fan opstaat die jouw groep als ware het een door Roald Dahl geschreven wonderlijk verhaal heeft ontdekt. Het is juist die ene fan die de muziek niet voor zichzelf houdt en koestert, maar daarmee de boer op gaat. Het deed me denken aan de reclame van een groot Gelders energiebedrijf waarin ene Niemand de hoofdrol speelt. Niemand houdt muziek voor zichzelf alleen.

Zo verging het ook Elsie. Nee, Elsie is niet je mooie overbuurvrouw, niet je commanderende cheffin en al helemaal niet de hierboven aangehaalde Niemand. Nee, Elsie is een uit het Poolse Poznan afkomstige viermans hobbyband die verdraaid lekkere muziek maakt. Muziek gemaakt door een groep die door een Nederlandse fan werd opgepikt en aan ons werd aangeboden met het verzoek er een recensie over te schrijven. Dat Elsie kennelijk al nooit uitblonk in public relations bewijst wel het gegeven dat de groep van 1988 tot 1995 een anoniem bestaan leed om in 2005 de draad weer op te pakken. Drie jaar had men nodig om deze 25 minuten durende ep met vijf instrumentale nummers in elkaar te knutselen. En meer dan twee jaar om tot Progwereld door te dringen.

Op deze ep, die in mijn ogen meer een goed uitgevoerde en verpakte demo is, treffen we volledig instrumentale muziek aan die wordt gedomineerd door het knappe en melodieuze gitaarspel van Zbigniew Slatala. De man beheerst diverse stijlen en fietst regelmatig met grote snelheid over zijn gitaar zoals op het openingsnummer Horn. Naast deze snaarartiest grijpt toetsenist Jacek Fajfer ook regelmatig het initiatief en soleert er stevig op los. Dat doet hij bijvoorbeeld op Surfing waar hij volledig los gaat in wervelend spel. Op Nautilus worden de rollen netjes door het tweetal verdeeld.

De muziek heeft ijzersterke momenten die worden afgewisseld met stukken die wat gekunsteld aandoen, maar dat deze groep potentie heeft staat voor mij wel vast. Dat laat men horen op Laguna, het sterkste nummer van dit schijfje. Laten we hopen dat het kwartet letterlijk en figuurlijk meer noten op de zang heeft en ons binnenkort kan verblijden met een volwaardig album. Laten ze die ene Nederlandse fan dan wel eerst tot pr-man bombarderen. Want Niemand maakt muziek voor de kat zijn kanarie.

Hans Ravensbergen