ElusionAlbum

Als je aan het begin van een recensie gelijk een vergelijking maakt met een andere, meer vermaarde band wordt het een direct gevaar voor de rest van de recensie, maar vooral erger: voor de te bespreken band.

Ik gooi de vergelijking er gelijk maar in: Nightwish. Wanneer je de intro van de eerste song van dit album hoort zullen de kenners van de Finse grootheid mij begrijpend toe knikken. Het is geen schande, absoluut niet, want de kwaliteit van de beide bands kan op veel vlakken wedijveren. Bij het begin van deze recensie kan ik gelijk een compliment maken: deze band zou het perfecte voorprogramma voor Nightwish of Epica zijn.

Het is niet voor het eerst dat wij over deze band schrijven, want terug in 2017 mochten we al een ep beoordelen. In die recensie was ik tamelijk gereserveerd, voornamelijk wegens de magere productie. Gelukkig heeft de band dat advies voor een gedeelte ten harte genomen, want de productie is op veel vlakken verbeterd, hoewel perfectie nog ver weg ligt. Op het personele vlak is de band iets uitgebreid, gitarist Stijn Van Peborgh heeft zich bij de band gevoegd maar wordt alleen in het dankwoord genoemd en niet in de credits.

In alles is deze band te vergelijken met bands als Nightwish, After Forever, Epica en het vroege Within Temptation. Symfonische, bombastische en orkestrale heavy metal met een vrouwelijke frontvrouw, maar dan zonder klassiek geschoolde sopraanstem. De songs hebben veelal een melodieuze en epische aanpak, maar de band beheerst het vak van arrangeren en componeren tot in de kleinste details. Nergens is er sprake van een overdaad (mits je natuurlijk gecharmeerd bent van het genre) en de refreinen zijn snel op te pakken zonder dat het cheesy wordt. Er zijn heftige passages te vinden waar de gitaren veel aandacht vragen binnen de composities, maar er zijn ook toegankelijke nummers als Anamnesis, dat heerlijk in je systeem gaat zitten. De samenzang van Evy Verbrugge en gastzanger Björn Strid is aangenaam en die combinatie doet mij denken aan de muziek van de Amerikaanse zanger Meatloaf. De Oriëntaalse aanpak die de ep “Desert Of Enticement” te horen is vind je ook in het nummer Reconciliation Of Opposites, naast stevige gitaarriffs van gitarist Domingo Smets en screams van Verbrugge.

De zang van Evy Verbrugge is over het hele album sterk maar verdient hier en daar aandacht. Zo nu en dan vliegt ze uit de bocht en heeft ze een neiging tot het overschreeuwen van enkele passages. Een goed voorbeeld daarvan hoor je in de openingstrack Choices And Chances, maar het zijn kleine vergrijpen. Evy heeft over de hele linie een sterk vocaal bereik en is een talent te noemen. Zo nu en dan gooit ze er een paar grunts en screams uit die het totale pakket gevarieerd maken, maar helaas zijn ze niet altijd overtuigend genoeg. En dat is zonde, want de potentie is er wel degelijk en maakt het album ook spannend. Een kleine training op dit vlak zou gewenst zijn. Op andere momenten blinkt ze echt uit, zoals in het prachtige In Eternity. Een orkestraal gedragen nummer dat wat mij echt uitblinkt door de zangeres. Ook hier toch weer een verwijzing naar Nightwish.

In potentie is Elusion een top-act die ver kan (en mag) doorgroeien. De puntjes moeten op de spreekwoordelijke i en de band zal moeten accepteren dat het als rip-off van Nightwish gezien wordt. Ondanks dat is de cd van bovengemiddeld niveau en zijn er zeker verschillen tussen beide bands te vinden. Liefhebbers van de genoemde vergelijkingen mogen dit niet links laten liggen.

Ruard Veltmaat