Emerson, Lake and PalmerAlbum

Terugkijkend vanaf deze veilige positie in de éénentwintigste eeuw lijkt het onvoorstelbaar dat Emerson, Lake and Palmer zo populair waren aan het begin van de jaren zeventig. Toch is het zo. Op hun hoogtepunt, tijdens de ‘Brain Salad Surgery Someone Get Me A Ladder’-tour van begin ’74 toerde de band door de Verenigde Staten en vulde aldaar menig stadion, onder meer het Anaheim Convention Centre in Los Angeles, alwaar in februari het voornaamste materiaal is opgenomen van deze in dat jaar uitgekomen liveplaat. De tournee werd afgesloten met maar liefst vier (!) achtereenvolgende avonden in Londens Empire Pool (nu bekend als de Wembley Arena, niet één van de kleinste arena’s van de wereld).

Zei ik liveplaat? Toen dit werk op vinyl in augustus 1974 op de markt verscheen was daar een luxe verpakking van maar liefst drie platen. Dat durfden in die tijd slechts weinig (Santana, Yes) bands, en het bewijst andermaal de (commerciële) aantrekkingskracht van het trio.

Toegegeven waren de heren Emerson, Lake en Palmer hun tijd vooruit, zij het slechts een paar minuten, en werden ze al rap ingehaald door de voortschrijdende trend. Het is achteraf gezien jammer dat de band er nooit in is geslaagd enig vooruitgang of progressie in met name hun latere werk te tonen. Ik ben ervan overtuigd dat als “Welcome Back My Friends…” hun allerlaatste werk was geweest, de geschiedenis niet alleen een stuk milder was geweest over de verrichtingen van het drietal, maar dat de band dan als meer dan legendarisch en zelfs invloedrijk te boek had gestaan. Helaas hebben de “Works” platen, het hideous “Love Beach” en de halfslachtige reünies van de jaren ’80 en ’90 bepaald geen goed gedaan aan de legacy van ELP.

Laten we daarom ons best doen (ik weet het, het is niet gemakkelijk…) net te doen alsof dit inderdaad het laatste teken was wat we ooit van ELP hebben vernomen. Keith Emerson is een geslaagde carrière als klassiek componist begonnen (zijn vierde symfonie is pas opgenomen door het Berliner Philharmoniker onder leiding van Simon Rattle), Greg Lake zingt akoestische liedjes in met name Las Vegas (hoewel hij middels een door Rick Rubin geproduceerde plaat aan een redelijk geslaagde comeback werkt) en Carl Palmer geeft vooral drumles, en is een veelgevraagd studiomuzikant (zo was hij pas als gastdrummer te horen op de nieuwe Glass Hammer). Helpt deze fantasie? Nu, laten we zó kijken naar “Welcome Back My Friends…”.

“Welcome Back My Friends…” laat Emerson, Lake and Palmer horen op de toppen van hun kunnen. Het is weliswaar een slecht opgenomen, maar heerlijk volgespeelde plaat boordevol smakelijke toetsencapriolen van Emerson en propvol imponerende drumexercities van Palmer. Om het één en ander in rechte banen te leiden is daar de standvastige en prachtige stem van zanger Lake, die ook de bas soepel hanteert en derhalve de rots in de branding blijkt te zijn.

Bij de keuze van het materiaal ligt het zwaartepunt op “Brain Salad Surgery”, dat immers op dat moment onlangs was uitgekomen. De hele suite, zo’n slordige 35 minuten, staat erop, in een overigens rommelige, maar toch meer dan bevredigende uitvoering. Ook de Tarkus-suite staat in zijn geheel erop, en is zo mogelijk nog vrijer van uitvoering, met name in de solo in Aquatarkus. Een leuke verrassing is het King Crimson-nummer Epitaph, immers op “In The Court Of The Crimson King” door Lake gezongen, dat verwerkt wordt in Battlefield.

De rest wordt aangevuld met een hele lange versie van Take A Pebble, met daarin verwerkt Still… You Turn Me On en Lucky Man, en tussendoor onderbroken door een pianostuk van Emerson, waarvoor we echter de tweede cd in de lade moeten schuiven, wellicht het enige nadeel van deze dubbelaar. Nog genoemd mag worden Toccata, het Ginastera-stuk (het origineel is beter) van “Brain Salad Surgery”, maar Hoedown, Jerusalem en de tweeluik Jeremy Bender/The Sheriff had van mij mogen wijken voor Knife-Edge, Tank en Trilogy, toptracks die schitteren door afwezigheid.

Toch mogen we niet mopperen. Zeker het eindstuk van Tarkus mag gerekend worden tot het beste wat ELP op een liveplaat heeft gezet. Wat je ook van een mega-act als ELP mag vinden, het bewijs is met deze plaat in elk geval geleverd dat je ook een belachelijke grote setting als een arena, met alle toeters en bellen van dien, een muzikale prestatie van formaat kan neerzetten. Dat alleen al  verdient respect. Het is een bombastische bedoening, deze plaat, en de solo’s hóuden maar niet op, maar ja. Dit is Progwereld, toch?

Moge we “Welcome Back My Friends…” als een slotakkoord zien van een korte, maar magistrale carrière van een legendarische band, dan is dit een waardig slot. De tijdsgeest is te onvriendelijk geweest voor de beginperiode van deze grootheden. “Welcome Back My Friends…” is een vergeten klassieker.

Markwin Meeuws

Heruitgave 2016

In het kader van de heruitgaven van het legendarische trio, Emerson, Lake & Palmer kon een remaster van het legendarische live album uit 1974 natuurlijk niet uitblijven. De heruitgave is opgedragen aan de begin dit jaar overleden Keith Emerson, maar nu Greg Lake in hetzelfde jaar het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld, is dit natuurlijk helemaal een actuele release.

Wat vooral opvalt is dat de geluidskwaliteit sterk is verbeterd ten opzichte van de originele uitgave. De oorspronkelijke opnames klonken alsof er iemand achter in de zaal met een bandrecorder een opname heeft gemaakt en dit later op plaat heeft gezet. Op de remaster klinkt alles als de spreekwoordelijke klok en dit album klonk nog nooit zo goed als nu.

Een minpuntje is het ontbreken van extra tracks. Het trio was in die tijd één van de meest opwindende live-acts van de planeet, dus zou het wel sterk zijn als er in de archieven niet nog ergens een verborgen live-opname op de planken lag die als bonus voor deze heruitgave had kunnen dienen. Een gemiste kans derhalve.

Dit album wordt nog wel eens in één adem genoemd met albums als “Seconds Out” of “Yessongs”. Dat is iets te veel eer. Het fraaie digipack en de uitgebreide uiteenzetting in het boekje door muziekjournalist Chris Welch in combinatie met de sterk verbeterde geluidskwaliteit maken dat de aanschaf van dit live-document de moeite waard is.

Ralph Uffing