Emerson, Lake and Palmer

Love Beach

Info
Uitgekomen in: 1978 (heruitgave: 2017)
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Atlantic
Website: http://emersonlakepalmer.com
Tracklist
All I Want Is You (2:36)
Love Beach (2:46)
Taste Of My Love (3:33)
The Gambler (3:23)
For You (4:28)
Canario (4:00)
Memoires Of An Officer And A Gentleman (20:19)
Keith Emerson: toetsen
Greg Lake: zang, basgitaar, gitaar, harmonica
Carl Palmer: drums, percussie
Works Vol. 1 & 2 (2009)
The Ultimate Collection (2004)
In The Hot Seat (1994)
Works Live (1993)
Live At The Royal Albert Hall (1993)
The Atlantic Years (verzamelaar) (1992)
Black Moon (1992)
In Concert (1980)
Love Beach (1978)
Works Vol. 2 (1978)
Works Vol. 1 (1977)
Welcome Back My Friends... (1974)
Brain Salad Surgery (1974)
Trilogy (1972)
Pictures At An Exhibition (1972)
Tarkus (1971)
Emerson, Lake And Palmer (1970)

Voor de Emerson, Lake & Palmer-special, die naar aanleiding van het overlijden van Keith Emerson op Progwereld is verschenen, had ik de eer om twee albums voor mijn rekening te nemen. Het eerste album was “Tarkus”, dat na een aantal herbeluisteringen een stuk beter bleek dat ik me herinnerde. Wat mij betreft is het zelfs het magnum opus van de band. Het andere te bespreken album was het toch wat beruchte “Love Beach”. Een album dat, om het maar eens eufemistisch uit te drukken, niet bekend staat als het hoogtepunt uit het oeuvre van Emerson, Lake & Palmer. Laten we als insteek voor deze recensie dan maar eens kijken of dit album echt zo slecht is, als altijd is beweerd.

Het album is opgenomen op de Bahamas en vloeide eigenlijk voort uit een contractuele verplichting om voor Atlantic nog één album op te nemen. Het album kent een soortgelijke opbouw als het al genoemde “Tarkus”  met een aantal korte nummers op één kant van de elpee en een lange suite op de andere. Waar “Tarkus” echter aftrapt met de suite is het hier het ruim twintig minuten durende Memoires Of An Office And A Gentlemen dat de plaat afsluit. Deze haalt bij lange na niet het hoge niveau van Tarkus, maar is absoluut niet slecht. Het is veel minder hectisch dan we van de lange stukken van ELP gewend zijn, maar het bevat wel de kenmerken die zo bepalend zijn voor het geluid van het trio. Afwisselend drumwerk van Carl Palmer, de geroemde warme stem van Greg Lake en natuurlijk het fantastische toetsenwerk van Keith Emerson; een mooie gevarieerde afsluiter van het album derhalve.

Om hier te komen moeten we eerst langs de zes nummers op de A-kant van het album. All I Want Is You is de bekende bombastische albumopener (hoewel veel minder bombastisch van openers als The Barbarian of Jerusalem). Geen hoogvlieger en een tikkeltje ongeïnspireerd. Het duurt slechts tweeëneenhalve minuut, die gelukkig zo om zijn. Love Beach en Taste Of My Love zijn met een beetje goede wil wel weg te zetten als aardige nummertjes, maar bij het volgende nummer The Gambler gaan de wenkbrauwen wel even in de fronsstand. Dit is zonder twijfel het slechtste nummer dat de heren ooit opgenomen hebben. Een mislukte rockabilly-song waar Lake zelfs wat harmonicawerk laat horen en wat damesvocalen op de achtergrond. Zelfs de tekst is, ondanks dat deze van de hand van Peter Sinfield is, dramatisch. Snel skippen deze draak.

De A-kant wordt min of meer gered door de laatste twee nummers. For You opent met lekker Moog-spel en laat, ondanks de tamelijk commerciële inslag, weer een stukje van de opwindende pompeuze rock horen waar de heren op eerdere albums zo om zijn geroemd. Canario is een instrumentaal stuk in de traditie van Fanfare For The Common Man waar we Keith Emerson horen zoals we hem kennen. Het is van de hand van de Spaanse componist en pianist Joaquin Rodrigo.

Concluderend kunnen we stellen dat “Love Beach” toch wel het minste ELP-album is. De inspiratie was duidelijk tanende bij de heren. Wellicht dat het mooie weer op de Bahamas hier ook aan heeft bijgedragen. De heren waren in 1978 wel op elkaar uitgekeken en dan lig je misschien liever op het strand dan dat je elkaar in de haren zit in de studio. Wanneer je het internet afstruint op zoek naar commentaar op dit album, stuit je vaak op termen als dramatisch of hopeloos. Dat is wat mij betreft een beetje te veel van het goede. Wisselvallig en ongeïnspireerd, dat dan weer wel.

Love Beach, 2017 heruitgave:

Ook het beruchte “Love Beach” moest er aan geloven en kreeg een opknapbeurt. Dan is het natuurlijk de vraag of een plaat die volgens velen van een wat bedenkelijke kwaliteit is, zonodig ook geremasterd moet worden. Aan de andere kant, zou dit de enige langspeler uit de jaren zeventig zijn geweest die niet opgepoetst zou worden, dan zou dat vanuit de artiest of platenmaatschappij gezien al een signaal over de kwaliteit van de plaat zijn geweest.

Ook over de albumhoes zijn al de nodige (snerende) opmerkingen gemaakt, maar het moet gezegd dat ook hier weer met aandacht aan de verpakking is gewerkt. Een mooi digipack met een uitgebreid boekje waarin Chris Welch weer een epistel aan het album heeft gewijd. Daarbij valt op dat hij opvallend mild is.

De extra’s hadden weggelaten mogen worden. We krijgen hier vijf van de nummers nogmaals voorgeschoteld in een alternatieve versie. De nummers klinken in die versies nog futlozer dan ze al waren. Als laatste is er nog een drietal repetities toegevoegd – van Canario en een tweetal losse delen van Memoirs Of An Officer And A Gentleman – en dit voegt al helemaal niets toe aan deze uitgave. Een verplicht nummertje derhalve om het geheel compleet te krijgen.

Ralph Uffing
Koop bij bol.com

Send this to a friend