Bezar, EmilyAlbum

Om de nieuwe CD van de Amerikaanse Emily Bezar goed te beluisteren, moet je absolute stilte om je heen hebben en geen gestresste dag achter de rug hebben. De muziek van Bezar heeft tijd nodig om de luisteraar te overtuigen van de variatie van de songs. En als je uiteindelijk de muziek over je heen krijgt gegoten, ben je in verwarring gebracht. Je weet niet in welk hokje het geplaatst moet worden. Enerzijds kan je zeggen dat het vermijden van hokjes juist een kunst is en je niet standaard herkend wordt. Anderzijds kan non-herkenbaarheid ook weer niet de bedoeling zijn.Met “Four Walls Bending” heeft Bezar in navolging op haar voorgaande albums “Walls And Bridges” en “Grandmother’s Tea Leaves” wederom gekozen voor de easy-listening-sound. Een mengelmoes van jazz, blues, fusion en rock schuift aan je voorbij en Bezars klassieke stemgeluid maakt het geheel tot een bijzonder album. Haar studie van klassieke stemtechniek aan de universiteit van Stanford komt dan ook goed van pas. De sound is prima aangepast aan haar fragiele stem en soms meen je het katachtige stemgeluid van Kate Bush te herkennen. Verder hoor je invloeden van Ryuichi Sakamoto en Japan. Velvet Eye is een commerciële opener met een prima refrein. Het strakke gitaargeluid doet sterk denken aan het gestroomlijnde gitaargeluid van Quiet Life van Japan. Kingdome Come en Four Walls Bending geeft meer ruimte voor een iets rauwere opzet. De afwisseling tussen jazz en rock heeft een aardige samenhang maar het hoge kopstemmetje van Bezar dat tussen de partijen doorzweeft kan helaas niet blijven boeien.

Ruud Stoker