eMoleculeAlbum

In 2013 verscheen “Dimensionaut”, het enige album van Sound of Contact. Dit samenwerkingsverband van Simon Collins en Dave Kerzner was helaas geen lang leven beschoren. Op deze plaat stond Kelly Nordstrom garant voor de gitaarpartijen. Nordstrom en Collins werken al meer dan 20 jaar samen. Toen Collins bezig was om zijn vierde soloplaat “Becoming Human” op te nemen, schreef Nordstrom in een vlaag van inspiratie het nummer Emolecule. Hiermee was deze nieuwe band geboren.

De heren gaan eigenlijk verder waar Sound of Contact ophield. Maar ik vind de muziek wel avontuurlijker en donkerder, en minder gedoopt in de “Duke” sferen. Even voor de duidelijkheid: dit is een album van Genesis. Eigenlijk zit het ergens tussen “Dimensionaut” en “Becoming Human” (Collins’ laatste soloalbum) in. De muziek is bij tijd en wijle vrij hard en doorspekt met de nodige elektronica. En waar ik zo blij van word, dit is progressieve muziek! Liefhebbers van enigszins toegankelijke prog zullen de muziek van eMolecule kunnen waarderen. 

Het duo schildert op deze nieuwe plaat een donkere wereld waar een wrede dictator (The Architect) heerst, met onderwerpen als fake news, onderdrukking, onvrijheid en omwenteling. 

De muziek is beklemmend en broeierig. Het lange openingsnummer Emolecule is daar een goed voorbeeld van. De tekst fungeert als een soort mantra. De overige nummers kenmerken zich wel door een duidelijke kop en staart, al blijft de beklemming, terwijl toegankelijkheid altijd op de loer ligt, als een hongerige leeuw op zoek naar zijn prooi. Een voorbeeld is het sterke refrein van de tweede song The Architect.

Maar er staat veel fraais op deze cd. Mastermind is een zeer sterke song waarin veel gebeurt. En dan opeens, op minuut 5.27, is er een stukje dat zo van “A Trick of a Tail” afkomstig zou kunnen zijn. Oh ja, nog even voor de duidelijkheid: dit is een album van Genesis. Daarna gevolgd door heftige gitaren en broeierige erupties die als een soort van damp om de stem van Simon Collins heen zweven.

Het nummer The Turn vormt een scharnier naar een andere wereld. Die begint met het nummer Awaken. ‘I know I can’t save the world, so I’ll start with myself’ zingt Collins. En dan kom ik direct maar terug op wat ik eerder schreef. Hoe Genesis jaren 80 wil je het hebben?  Beyond Belief is het meest toegankelijke nummer van deze cd. Wel heel elektronisch, maar met een heerlijk uplifting refrein.

Met The Universal wordt een spiritueel persoon/wezen geïntroduceerd met wie iedereen in connectie staat. Het volgende nummer is My You, dit is een  bijzonder fraaie song. Nu zijn we terug bij Sound of Contact en verkeren we in de “Duke” sferen; een sterk refrein, en een fijne gitaarsolo. Het slotnummer Moment of Truth zet dit gevoel nog even voort. Het lijkt wel een soort van ‘bekeringsnummer’, waarin The Architect begrijpt wat The Universal bedoelt en waar hij voor staat en dat betekent ook het heengaan van The Architect.

Om een lang verhaal maar weer samen te vatten. Dit is een plaat waarin toegankelijkheid en ontoegankelijkheid samen gaan. Wie een hekel heeft aan elektronische invloeden, adviseer ik ook verder te kijken. Maar wie juist gegrepen wordt door wat Colllins en Nordstrom neerzetten qua concept en sound heeft aan “The Architect” een interessant en sterk werkstuk dat echt wel wat draaibeurten nodig heeft om volledig tot zijn recht te komen. Ondergetekende hoort absoluut tot de laatste categorie. Waarvan akte.

CD:

Vinyl: