Empirical Time

Songs, Poems And A Lady

Info
Uitgekomen in: 2013
Land van herkomst: Italië
Label: MA.RA.CASH Records
Website: http://www.empiricaltime.com
Tracklist
A Slumber Did My Spirit Seal (319)
Strange Fits of Passion (6:59)
She Dwelt Amoung The Untrodden Ways (4:21)
Three Years She Grew in Sun and Shower (9:00)
I Travelled Among Unknown Men (6:12)
Diamond Lady Pt. 1 (6:52)
Untamed (4:06)
Overshadowed Breathing (4:15)
Diamond Lady Pt. 2 (4:31)
Whispers From The Past (2:33)
Dancing On Saturno (4:30)
Andrea Baggio: basgitaar
Giovanni Croatto: gitaar
Federico Galleani: gitaar
Robert Jameson: slagwerk
Riccardo Scarparo: toetsen, zang
Songs, Poems and a Lady (2013)

“Songs, Poems And A Lady” is het zoveelste album dat je terugbrengt in de jaren zeventig. Aan alle kanten ademt het de sfeer uit de glorietijd van de progressieve rock; de zoveelste al dit jaar. Aan de andere kant moedigen we nieuwe bands die ons muziekgenre in leven houden natuurlijk van harte aan en geven hen ruim de kans zich aan het Nederlandse publiek te presenteren. Zo ook het in 2011 opgerichte Italiaanse Emperical Time.

“Songs, Poems And A Lady” is het debuutalbum van dit vijf man tellende gezelschap. Het eerste wat mij opviel bij het beluisteren van hun cd, waarvan ik een blanco onbelabelde cd-r mocht ontvangen, was de sound van het vroege Pink Floyd, inclusief her en der de psychedelische effecten. De hele productie komt nogal mat over en ademt daardoor ook de sfeer uit van de vroege jaren zeventig toen de opnameapparatuur nog niet van optimale kwaliteit was. Ik krijg sterk de indruk dat de opnames hebben plaatsgevonden met relatief goedkope middelen. Eigenlijk heeft alles in de productie van Emperical Time die uitstraling: een onverzorgde blanco cd-r als drager van de muziek, een goedkoop printje van de cover dat verkeerd is afgesneden en slordig in de digibox is gestoken en het ontbreken van aanvullende informatie. Zelfs hun website vertoonde als mankement dat bepaalde knoppen niet werkten.

Wat mij het meeste is opgevallen bij het beluisteren, was het gebruik van de piano. Oprichter Riccardo Scarparo heeft duidelijk een licht klassieke opleiding achter de toetsen en dat is terug te horen op de manier hoe hij op bijna alle nummers de piano bespeelt. Het zou mij niets verbazen dat hij tijdens zijn muzieklessen geregeld bekende klassieke stukjes heeft moeten spelen, want die zijn op tal van plaatsen te horen als overgangen in de muziek van de ene epic naar de andere; eigenlijk niet passend. Dat zegt dan ook wel iets over de composities en hoe weinig creatief het een en ander in elkaar zit. Eigenlijk zit het vol met het plukken en aan elkaar koppelen van wat al eens gedaan is. Over de zang kan ik kort zijn: mat en emotieloos. Riccardo speelt beter piano dan hij kan zingen. Ook hier komt de slechte productie weer om de hoek kijken. Op sommige nummers is de mix gewoon niet in orde, waardoor de zang te ver op de achtergrond raakt.

In het geheel zit eigenlijk geen enkel nummer dat ik noemenswaardig vind. Alles is globaal hetzelfde, iets waar we al zoveel van gehoord hebben. Geen moment werd ik geraakt door de muziek.

Ik kom tot de conclusie dat niemand iets zal missen als dit album niet zou bestaan, afgezien van de heren van Emperical Time zelf natuurlijk. Die hopen dat dit album hen bekendheid gaat brengen, maar dat zit er niet in.

Peter van der Schelde

Send this to a friend