EnchantAlbum

Voordat ik aan het schrijven van een recensie begin, luister ik een paar keer naar het album en schrijf een aantal trefwoorden of zinnen op papier. Gewoon dingen die me te binnen schieten tijdens het luisteren. Na het lezen van de aantekeningen zijn er twee woorden die mijn gevoelens omtrent dit vijfde album het best omschrijven. Geweldig en teleurstellend. Deze woorden zijn alleen volkomen met elkaar in tegenspraak en vereisen dus enige uitleg.

Geweldig
De altijd stabiele samenstelling van Enchant heeft voor het eerst sinds jaren een aantal wijzigingen ondergaan. Mede-oprichter en drummer Paul Craddick en toetsenist Mike ‘Benignus’ Geimer hebben de band verlaten. Paul Craddick schreef samen met gitarist Douglas A. Ott het merendeel van de nummers. Menig andere band had er misschien het bijltje bij neergegooid. Ik vind het geweldig dat de band ondanks deze aderlating nog steeds bestaat. De verantwoordelijkheid voor de nummers berust nu in het geheel bij Douglas Ott. Hij heeft deze gelegenheid met beide handen aangegrepen en een aantal geweldige nummers uit zijn gitaar laten vloeien. De nummers zijn toegankelijk, mede door zanger Ted Leonard, maar er is tevens ruimte voor instrumentale uitspattingen, die op dit album voornamelijk voor rekening van de gitaar komen. De toetsen zorgen voor de inkleuring en sfeer van de nummers.

Under Fire opent de CD op Dream Theater-achtige wijze en eindigt net zo abrupt als Pull Me Under van deze band. Een afwisselend nummer met veel breaks en sfeerwisselingen. Aan een aantal nummers is op subtiele wijze een akoestische gitaar toegevoegd, bijvoorbeeld op Monday. Je hoort tegelijkertijd een akoestische en een elektrische gitaar en juist de toevoeging van de akoestische gitaar geeft het nummer wat extra, wat warmte. De ballade op dit album komt voor rekening van Follow The Sun en is voorzien van een rustige, meeslepende gitaarsolo. Ook het opvolgende Ultimate Gift is wat rustiger. De nummers kenmerken zich door een grote afwisseling, logische breaks en toch een open structuur waardoor het een plezier is om naar de nummers te luisteren. Progressieve rock optima forma. My Everafter is het beste nummer van het album met een voortreffelijke wisselwerking tussen toetsen en gitaar. Op de CD is één volledig instrumentaal nummer te vinden en wel het afsluitende Prognosis.

Teleurstellend
Mijn teleurstelling richt zich met name op het einde van de nummers en niet zozeer op het gehele nummer. Ik zal één en ander aan de hand van een tweetal nummers toelichten. Monday eindigt met een sublieme gitaarsolo die echter wordt weggedraaid. Zonde en schande dat je zulke nummers kunt schrijven en dan niets beters als einde kunt verzinnen als het wegdraaien van de nummers. Het maakt nieuwsgierig. De volumeknop gaat nog verder open om maar niets te hoeven missen van de solo en dan niet weten waar en hoe die eindigt. De nieuwsgierigheid wordt niet bevredigd en dat leidt tot frustratie en teleurstelling! Het andere nummer, My Everafter, eindigt op exact dezelfde wijze, alleen zijn het nu de toetsen en de gitaar die een mooi duet spelen. Het einde van Flat Line wordt ook weggedraaid, maar dat hoort in dit specifieke geval omdat een hartslag wordt nagebootst die langzaam wegsterft en is dus niet storend. Slechts een drietal nummers ontsnapt aan deze behandeling: Blink Of An Eye, Follow The Sun en Despicable.

Desondanks is “Blink Of An Eye” voor mij één van de beste Enchant-albums maar blijft er dus iets te wensen over voor een volgende CD.

Rob van Oosten