EndlingrAlbum

Met veel plezier en inzet heb ik voor Progwereld inmiddels ruim twee dozijn recensies over postrock-albums geschreven, waaronder het album “Tar”. Het is verleidelijk om het nieuwe postrock-album “Tra” daar gelijk onder te scharen. Buiten het feit dat er met een paar letters wordt geschoven was “Tar” van het Duitse Jeffk en is “Tra”, waar deze recensie over gaat, van het Belgische Endlingr. Daarnaast wordt postrock veelal geassocieerd met een en dezelfde muziekstijl, terwijl het werkelijke resultaat vaak net zo divers is als de progressieve rock die in verschillende uitingen tot ons komt. Dat geldt net zozeer voor “Tar” als voor “Tra”, zoals “Tra” ook enkele overeenkomsten heeft met “Thrak”. Dat gaat echter meer in de richting van de artrock van King Crimson.

Maar eerst, wie zitten er achter Endlingr? Opgericht in januari 2017, is Endlingr een instrumentaal rocktrio uit het Belgische Gent. Het speelt in de basis postrock, die zoveel mogelijk uitwaaiert naar psychedelische sferen, het liefst van de zwaarmoedige soort. De straffe basis wordt gelegd door de ritmesectie Kris Auman op basgitaar en Sylvester Vanborm op drums, terwijl Jo De Geest een monsterklus heeft aan het invullen van alle gitaarpartijen. Hun muziek kan het beste beschreven worden als cinematografisch, met doorgecomponeerde riff- en soundscape gebaseerde passages, met donkere ondertonen en eclectische passages, die af en toe chaotisch overkomen. Het biedt de luisteraar een intense ervaring die beklemmend werkt. In het muzikale spectrum van Endlingr komt namelijk een sterk gevoel  van vervreemding, ontkoppeling, dystopie, verlatenheid en isolatie naar boven. Tja, gezellig is anders, terwijl Gent voor mij toch vooral bekendstaat als plezant en straf alleen refereert aan een smakelijk tripel bier.

Het album bestaat uit drie nummers met ieder zijn eigen identiteit en een berg aan geluiden om te beklimmen en te overwinnen. We gaan op pad.
In Crest is de hoofdrol voor de drummer die prominent de boel aan het opjuinen is. Niks holle tomtoms, waar het postrockgenre om bekend is, maar rake klappen en veel cymbaal accenten. Een gevoel van opgejaagdheid maakt zich van me meester. Het gebruik van een (film)dialoog ver op achtergrond intrigeert me. Geen idee waar het over gaat maar het belooft niet veel goeds. Ent is de meest psychedelische track, die je een klein half uur vasthoudt als in een nihilistische film noire, waarbij je aan je theewater voelt dat deze slecht afloopt, maar die je toch moet afkijken. Het titelnummer Tra eindigt dedemet een zeer stevige aanpak in de geest van Russian Circles. Zwaarmoedigheid is de drijfveer, bedrukt de uitkomst.

Zoals eerder vermeld heeft de gitarist een monstertaak aan het invullen van alle partijen. Dat leidt tot heel veel aardige ideeën en uitprobeersels met verschillende donkere klankkleuren en sombere toonzettingen. Grootste nadeel is dat er geen songstructuur is en je wegvalt in goed bedoelde eerste aanzettingen, waar de tijd ook nog eens gestaag voorbij gaat, zonder te weten waar je bent en waar het eindigt. De ritmesectie heeft de primaire taak om dit allemaal in het gareel te houden, maar gooit zich vol overgave voor de rijdende bus. Als je je door deze brij aan impulsen kunt heen worstelen, ontwaar je een interessant patroon dat net zo intrigeert als een enge film die je wilt afzetten, maar waar je toch naar blijft kijken, omdat je wilt weten hoe het afloopt.

Postrock uit België, het was er al eerder met Endless Dive en gaat nu verder met Endlingr. Wacht met spanning af op een album dat “Rat” of “Atr” gaat heten en welke postrock band zich hier aan gaat wagen.