EnormAlbum

In de jaren ’90 maakte de Nederlandse band Marathon verdienstelijke prog. Na het ontbinden hiervan in 1996 gingen diverse leden in andere bands verder. In het jaar 2000 richtten de broers Eric en Ronald ten Bos en Ferry Blut e-Norm op (later werd het ENorm), dat veel meer de populaire toer op ging.  Met “Finding My Way” levert deze band alweer zijn derde schijf af. Dit jaar maakte overigens een andere, nieuwe Nederlandse band met wortels in Marathon zijn opwachting: Gate 6 met God Machines.

Na het beluisteren blijft de stem van Eric ten Bos het meeste hangen. Door hieraan een emotionele lading te geven drukt hij een nadrukkelijk stempel op de muziek, die we kunnen kenschetsen als poprock. Veel nummers zouden het op de radio vrij aardig kunnen doen en een single behoort zonder meer tot de mogelijkheden. Alle dertien nummers zijn compact, een epic tref je bij ENorm niet aan.

Broer Ronald is als gitarist de tweede smaakmaker van de band. Hij is goed thuis in het rockende werk, maar hij weet ook de snaren gevoelig te raken. In veel nummers gebruikt hij een korte aanslag die langdurig wordt herhaald. Op een solo van enige omvang kunnen we deze Ten Bos overigens niet betrappen. Dat brengt ons bij de tweedeling die in de nummers valt waar te nemen. Aan de ene kant de vrolijke uptemponummers met de alom aanwezige broers zingend en slag- en tokkelgitaar spelend, met een over het algemeen stevig basis. Daar staat een setje ballad getinte songs tegenover, met meeslepende zang, piano en licht gitaarspel.

De liedjes, met alledaagse thema’s, hebben een positieve inslag. Wat te denken van ‘come on and see the horizon and the blackness wil grow lighter’. Toetsenman Martin Platenkamp doet intussen minder van zich spreken. Zijn spel is ingetogen en nergens werkt hij zich naar de voorgrond.

Ik raak zelf snel uitgekeken op de uptempo nummers. Het is me allemaal te recht toe recht aan, te poppy, commercieel en teveel van hetzelfde. Iets meer heb ik met de ballads. Bij Zoe lijkt de stem van Ten Bos zowaar een beetje op die van Steve Hogarth van, hoe heet die band ook alweer? Oh ja, Marillion! Bij Dad, met stemmige akoestische gitaar als begeleiding, gaan mijn gedachten even terug in de tijd naar Jim Croce. Een flauwe afsluiter: ik ben niet enorm onder de indruk geraakt van Enorm. Het schijnt dat de band een behoorlijke livereputatie heeft opgebouwd. Misschien is dat beter: in een rokerige rocktent, leunend aan de bar, biertje aan de lippen, ENorm over je heen laten komen.

Fred Nieuwesteeg