Entering PolarisAlbum

De Belgische gitarist Ton Tas geniet de laatste jaren enige bekendheid op de site van Progwereld dankzij z’n verrichtingen bij Quantum Fantay en Neo Prophet, bands waar hij respectievelijk een opzwepend spacerock geluid en krachtige neoprog laat horen.

Hij doet dat op zeer overtuigende wijze waardoor ik persoonlijk een behoorlijke liefhebber ben van zijn volvette klanken en zijn melodische virtuositeit. Zonder verdere voorkennis teken ik dan ook in als de promo van “Godseed”, het debuutalbum van z’n soloproject Entering Polaris ons ter recensie wordt aangeboden. Wat ik te horen kreeg verraste me ten zeerste. Tas is een doorgewinterde metal fan, een liefhebber tot in het kwadraat. In de loop der jaren heeft hij een grote diversiteit aan metal songs geschreven waarvan negen stuks in uitgewerkte vorm op “Godseed” terecht zijn gekomen. Het is trouwens de bedoeling dat er in 2018 nog een tweede cd met zijn materiaal verschijnt. In Motion heet dat project, “Thriving Force” de cd. De focus zal daar meer op melodische death- en trashmetal liggen, maar eerst maar eens kijken wat “Godseed” te bieden heeft.

De eerste vijf nummers op het album zijn een weelderige mengeling van classic heavy metal en melodieuze power metal. In opener Nostalgia For Infinity worden gelijk de mannen van de jongens gescheiden, een daverende track compleet met grunts, knetterende drumsalvo’s, hoge leadzang van Henrik Fevre (Anubis Gate) en een goed gelaagde gitaarsolo. Het is op z’n plaats even de bezetting van het album te bekijken. Echt enerverend is die niet overigens. Tas zelf speelt uiteraard bijna alle gitaarpartijen en weet daarnaast nog twee solo’s aan anderen uit te besteden. Voor de drums is daar Vincent van Kerckhove, een energieke hardhitter die minstens een marathon moet hebben afgelegd als je hem tijdens de opnamen een bewegingsmeter om had gedaan. Voor de zang is een keur aan gasten uitgenodigd waaronder Thomas Vikström (Therion) en Fabio Lione (Angra, Rhapsody). Wat dat betreft is alles dik in orde. Een opmerkelijke, enigszins triviale bijdrage horen we in Flightless waar een bronstige saxsolo tussen de heavy klanken klinkt. Het album is erg geïnspireerd door bands als Iron Maiden, Rush, Blind Guardian, Symphony X, Helloween en Ayreon, hetgeen me brengt bij het geweldige bijna-titelnummer Godspeed. Tas komt hier met pakkende jaren tachtig hardrock waarmee hij aantoont dat zijn hart op de juiste plaats zit. Met de akoestische gitaar van A Song Of Distant Earth neemt de muziek een andere vorm aan. Nummers als Paradise Reclaimed, The Field of Ghosts en vooral het afsluitende The Long Run, waar sprankelende gitaarakkoorden en heavy passages elkaar afwisselen, zijn meer complex van aard en hebben een progmetal jasje aan.

Je zou denken dat het album wel wat toetsen had kunnen gebruiken, maar dat is niet zo. Er zit een hoop harmonie in het gitaarwerk en de samenzang. Wat je vooral tussen de noten door hoort is een enorme hartstocht. Ik eet dan ook mijn cd speler op mocht je daar als liefhebber van stevige muziek niet door geraakt worden.

Dick van der Heijde