Envy Of NoneAlbum

Envy Of None is de nieuwe band van Alex Lifeson, de gitarist van Rush. Om direct maar met de deur in huis te vallen: verwacht niet een Rush 2.0. En ik vind dat een groot voordeel en ik zeg dat als liefhebber van Rush. Want daarmee voorkom je vergelijkingen en verwachtingen die niet waar te maken zijn. Alex Lifeson kiest ervoor met Envy Of None geen platgetreden paden te betreden, maar om ver uit zijn comfortzone te gaan. Dit album is een heerlijk progpopalbum met intrigerende, donkere en atmosferische melodieën. Zie het als een proggy mix van industrial (zoals Nine Inch Nails), Massive Attack, Garbage, Depeche Mode en jaren ’80 Rush (“Grace Under Pressure”/”Hold Your Fire”).

Lifeson is Envy Of None begonnen met bassist Andy Curran van Coney Hatch en gitarist en producer Alf Annibalini. Toen zangeres en singer/songwriter Maiah Wynne de band kwam versterken vielen de puzzelstukjes op z’n plaats. Want de verleidelijke, zwoele en overtuigende zang van Maiah Wynne is een grote troef op dit album. Haar stem heeft wel wat weg van Shirley Manson (Garbage).  Ze drukt een groot stempel op het geluid van Envy Of None, gelukkig maar. “Maiah werd mijn muze”, stelt Alex Lifeson. “Ze was in staat om dit hele nieuwe etherische ding te brengen door haar gevoel voor melodie op nummers als Liar en Look Inside. Na het horen van haar vocalen op Never Said I Love You, voelde ik me zo opgewonden. Ik heb nog nooit zo’n inspiratie gehad met een andere muzikant. Als we zeggen dat ze speciaal is, is dat omdat ze echt heel speciaal is!”

Misschien wat overdreven van die Lifeson, zegt u wellicht. Maar ik begrijp die opwinding wel. Toen ik het lijstje promo’s zag en Envy Of None erbij zag staan, was ik zeker verguld dat ik deze plaat mag recenseren. En bij het horen van het openingsnummer Never Said I Love You was ik dat des te meer. Dit ogenschijnlijke toegankelijke nummer pakte me direct. En bleef in mij haken. En het herhaaldelijk drukken op repeat zorgde ervoor dat de lagen zich begonnen te ontvouwen.

De kracht van de plaat is verder dat er voldoende variatie wordt geboden, de nummers compact maar uitdagend zijn én er wel een donkere sfeer is die de nummers aan elkaar verbindt. Ik licht er nog een paar nummers uit. Een song die ik erg sterk vind is Old Strings. Een heel mooi progpopnummer met een sterke opbouw. Het meest proggy nummer is het topzware Enemy, met invloeden van Nine Inch Nails en Depeche Mode op z’n donkerst. Het nummer Dumb is dan haast dansbaar en deed me in de verte denken aan The Body Electric van Grace Under Pressure.

Het album sluit af met Western Sunset met Lifeson op gitaar. Dit is een bijzonder nummer, want hij schreef het op het balkon van Neil Peart toen die al ziek was. Peart was, zoals u ongetwijfeld weet, de drummer van Rush. Het is zijn ode aan zijn vriend. Dit instrumentale en akoestische nummer wijkt nogal af van het overige materiaal op deze cd, maar is juist daarom een passend eerbetoon en een waardige manier om de plaat mee af te sluiten.

Envy Of None heeft een heerlijk progpop album gemaakt. Ik ga maar weer eens een gevleugelde uitspraak uit de kast halen, noem het een cliché. Maar de verraderlijke toegankelijkheid doet me als een blok vallen voor dit album, plus de donkere en melancholieke sferen. De nummers hebben bovendien urgentie. De sterke zang van Maiah Wynne is de finishing touch. Misschien maakt Envy Of None geen prog avant le lettre, maar ik vind het een ijzersterk album.