Epic Metal Fest IIConcert

Vorig jaar organiseerde Epica voor het eerst zijn eigen Epic Metal Fest. Een eigen festival georganiseerd door de band, waarbij ze zelf als hoofdact optreden en een aantal verwante en bevriende bands uitnodigen om deel te nemen. Vorig jaar was dit een groots succes en daarom heeft Epica besloten om dit jaar een tweetal edities te verzorgen. Eén in Tilburg en één in Sao Paulo, Brazilië. Helaas is het budget binnen Progwereld niet voldoende voor een reis naar Zuid Amerika, dus daarom verslag uit ons eigen Brabant.

Op beide podia – de Storm Stage (Grote Zaal of Main) en Universe Stage (Kleine of Jupiler Zaal) – in de vernieuwde 013 te Tilburg treden twaalf bands op. Het festival belooft op voorhand al een succes te worden met als hoogtepunt de release show van het nieuwe Epica album “The Holographic Principle”. Maar ook een aantal gastbands heeft iets speciaals aangekondigd; de Canadese Metalband The Agonist en het Belgische Evil Invaders presenteren ook hun nieuwe album. The Ocean doet een eenmalige exclusieve show met een instrumentale versie van het album “Pelagial” en Stream Of Passion treedt (bijna) voor het laatst op in Nederland (in december 2016 volgt nog een allerlaatste eigen afscheidsshow). Daarnaast is het voor Katatonia de enige Nederlandse show dit jaar. Voldoende reden dus voor Progwereld om een kijkje te gaan nemen.

Het festival vangt aan op de Universe Stage met de metalcoreband Off The Cross. Een splinternieuwe band uit het Belgische Antwerpen. Op het hoofdpodium (Storm Stage) is Myrath de eerste band. Helaas kon ondergetekende pas rond half drie aanwezig zijn in Tilburg, zodat de eerste drie bands – waaronder dus ook nog For I Am King – aan mij voorbij zijn gegaan. Met name de Tunesische band Myrath had ik wel eens live willen ervaren. Symfonische power metal in de stijl van Symphony X, Kamelot en Orphaned Land wil ieder prog (metal) liefhebber natuurlijk horen. Hun vier albums zijn dan ook kleine juweeltjes en de set was grotendeels gewijd aan het album “Legacy” dat in april 2016 uitkwam. En het oog wil ook wat; Myrath verzorgde een prima show met een heuse buikdanseres op het podium.

Gelukkig was ik wel op tijd voor de Tilburgse band Textures. Later die dag staat Textures als headliner op het ProgPower festival in Baarlo, dus waarschijnlijk daarom wat vroeger in de middag geprogrammeerd. Alhoewel het een thuiswedstrijd is voor Tilburgers wil men aan het internationale publiek laten zien waar de band voor staat en daarom wordt afgetrapt met een tweetal nummers van hetn album “Drawing Circles” uit 2006. Stevige metal met de nodige grunts, maar ook cleane zang waarbij ook gitarist Bart Hennephof zich als zanger laat horen. Het nieuwste album “Phenotype” waar de meeste nummers deze middag vandaan komen, is duidelijk beter bekend bij het publiek, maar ook Awake van hun album “Silhouttes” komt erg goed uit de verf.

De Belgische Speed/Trash Metal band Evil invaders is niet helemaal mijn muziek, zodat ik deze band op de Universe Stage hou voor wat het is. Ook de (zang?)stem van Joe is op z’n zachts gezegd even wennen. Maar de tijd kan ik mooi besteden om eens rond te lopen bij de merchandise stands en hier en daar een praatje te maken.

De volgende band op het hoofdpodium is Stream Of Passion. Deze band heeft aangekondigd om eind van het jaar te stoppen en daarom is dit één van de laatste concerten in Nederland. Hierna hebben ze nog een optreden in België, een kleine tour door Groot Brittannië en hun reeds uitverkochte Farewell Show in Tivoli De Helling te Utrecht op 28 december. De band heeft gekozen voor stevigere nummers en vangt aan met Monster van het laatste album “A War Of Our Own”. Vorige week zag ik Marcela Bovio nog haar nieuwste soloalbum “Unprecedented” presenteren tijdens FemME, maar dan is dit toch een compleet ander kopje thee. Maar er zijn toch ook mooie overeenkomsten, zoals de schitterende (opera)stem van Bovio en het gebruik van de viool.

De band heeft er duidelijk zin in, waarschijnlijk is de prestatiedruk verdwenen door het naderende einde en willen ze er nog een spontaan feestje van maken. Johan van Stratum is weer even bewegelijk op het podium als altijd en maakt de hoogste sprongen met zijn basgitaar, maar ook de rest van de band laat goed van zich horen. Doordat haar echtgenote Johan van Stratum als laatste onderdeel van de setlist bier heeft opgeschreven, wil Bovio wat sneller door de setlist en pakt een nummer te vroeg haar elektrische viool. Gelukkig wordt ze gecorrigeerd door de rest van de band ;-) en krijgen we toch ook Collide te horen. Met Haunted – een nummer van hun debuutalbum “Embrace The Storm” – besluit Stream Of Passion zijn daverende optreden. De grote zaal van 013 staat te trillen op zijn grondvesten door deze bombastische geluiden. Vreemd gevoel dat dit wellicht de laatste keer was dat we deze band live konden aanschouwen. Voor de fans die een kaartje hebben weten te bemachtigen voor 28 december: veel plezier!

The Agonist is de volgende band op het Universe Stage. Door de tijdsoverlap op beide podia en de drukte die op gang komt tussen de zalen, ben ik veel te laat in de kleine zaal. En de kleine zaal is ook duidelijk te klein voor deze band. Deze Canadese band – wellicht beter bekend met zangeres Alissa White Gluz – heeft sinds maart 2014 een nieuwe zangeres, namelijk Vicky Psarakis. Deze dame heeft een uitgesproken zang, of zeg maar liever grunt, stem. Een dergelijke diepe grunt hoor je niet vaak bij vrouwen en haar stem doet zeker niet onder voor een mannelijke grunter. Luister maar eens op You tube om een indruk te krijgen. Indrukwekkend!

De volgende band op het Storm Stage is Fleshgod Apocalypse. Een majestueus decor is opgebouwd, met de hoes van het laatste album “King” groots achter het drumstel en een piano prominent op de voorgrond. De circa zeven minuten durende intro Marche Royale geeft voldoende tijd aan de band om zich een voor een te presenteren en er al meteen een ware show van te maken. Het showelement bij deze band – dat strak gearrangeerd lijkt te zijn – is dan ook bijzonder belangrijk. Zangeres Veronica Bordacchini heeft ook vaste plek op het podium gekregen en mag de show openen. De heren zijn gekleed in majestueuze kostuums uit de beginjaren van de 19^e eeuw en Bordacchini heeft vrouwelijke kleding uit die tijd, compleet met operamasker en staf. De show die wordt neergezet lijkt op een groteske macabre horror scéne of de set van The Addams Family, waarbij de pianist mij dan doet denken aan de wandelende hand The Thing.

Maar de muziek die deze Italianen maken is ook geweldig. Symfonische, bombastische, orkestrale metal met klassieke opera-elementen. De band is dan ook geïnspireerd door Morbid Angel, Cannibal Corpse én de componisten Haydn, Mozart en Van Beethoven. Deze uitzonderlijke mix van stevige metal en klassieke muziek, gecombineerd met een macabre en stijlvolle show, levert dan ook een prachtig geheel. Het publiek vindt het geweldig en de eerste ‘circle pit’ van de dag ontstaat spontaan.

Epica Gitarist Mark Jansen richtte in 2010 Mayan op samen met toetsenist Jack Driessen – die Jansen nog kende uit After Forever – en gitarist Frank Schiphorst. Vanwege deze connectie kon deze grotere heavier broer van Epica niet ontbrekend op dit Metal Fest. Zonder Jansen maar met voldoende andere bandleden betreedt Mayan het podium, deze keer is niet alleen de zaal veel te klein, maar lijkt ook het podium niet groot genoeg voor deze band. Zeker als daar straks nog een aantal gastmuzikanten bij gaat komen. Toch heeft de band er flink plezier in en weet de zaal flink op te zwepen. Mayan heeft twee front vocalisten, George Oosthoek en Henning Basse, waarbij Oosthoek vooral de grunts voor zijn rekening neemt en Basse de cleane zang, maar ook soms gruntend. De cleane zang van Basse heeft overigens veel overeenkomst met die van Damian Wilson. Merel Bechtold – de jongste telg binnen de band – weet wederom te imponeren op haar gitaar, maar ook Schiphorst is een geweldig gitarist. Om het feestje compleet te maken komen Marcella Bovio en later ook nog Mark Jansen de band vocaal ondersteunen. De zaal is duidelijk veel te klein, een probleem waar ze bij de volgende editie van het Epic Metal Fest zeker over moeten nadenken.

Een band waar ik zeker naar uitkeek, was Katatonia. Het nieuwe album “Fall Of Hearts” dat in mei van dit jaar verscheen klinkt nog regelmatig door mijn speakers en koptelefoon. Dus deze band wilde ik wel eens live zien. Zo vaak maken de heren uit Zweden niet de oversteek naar Nederland en ook dit optreden is hun enige voor dit jaar. Een dag eerder waren ze in Keulen, dus wellicht dat een aantal van onze lezers hun optreden daar hebben meegemaakt.

Katatonia start het concert met Last Song Before The Fade van het laatste album. Gehuld in donkere blauwe mist klinkt het vijftal net zo somber en donker als op het album. Jonas Renkse is goed bij stem en de muziek blijkt perfect te zijn afgestemd voor het optreden van Katatonia. Ingetogen, mysterieus en emotioneel weet de band een goed gevulde 013 te beroeren. De gelaagdheid waarmee ze op hun albums mij weten te raken doet het live ook wonderbaarlijk goed. Bijna ademloos kun je naar de band luisteren, maar ook mee headbangen bij de uitbarstingen en je wordt meegenomen op een emotionele, melancholische trip. De setlist kent de nodige variatie, waarbij ook de oudere albums van stal worden gehaald. Hierdoor komt ook de stevigere metalfan volledig aan zijn trekken. Je ziet dan ook de menigte opveren bij de eerste tonen van Forsaker, meezingen met Serein en volledig opgaan in Dead Letters. Heerlijke muziek en het is dan ook jammer dat ze maar een uur mogen spelen op dit festival.

Weinig mensen in het publiek lijken de verplaatsing naar de kleine zaal nog te willen maken. Dit is natuurlijk jammer voor The Ocean, die toch een speciale experimentele show in petto heeft door het album “Palagial” integraal en volledig instrumentaal te spelen. Ondergetekende blijft ook zijn positie in de grote zaal vasthouden, zodat ook ik dit experiment moet missen.

En dan is het tijd voor Epica. Klokslag 20:35 uur – precies volgens schema – wordt de intro Eidola gestart. De band presenteert vandaag voor het eerst het album “The Holographic Principle” en doet dat met grandeur. Het podium is futuristisch ingericht met verschillende platformen en doorgangen, waarbij letterlijk alles – met uitzondering van het drumstel – kan bewegen. Coen Janssen verplaatst zich regelmatig met zijn keyboard van het linker platform naar het rechter, en daarnaast heeft hij ook nog een draagbaar toetsenbord dat hij heeft omgedoopt tot “EPICoen”. De gitaristen Mark Jansen en Isaac Delahaye en bassist Rob van der Loo zijn ook overal op het podium te vinden en zangeres Simone Simons houdt zich ook niet alleen op de front positie op. Deze vrijheid en bewegelijkheid op het podium geeft een enorm dynamische show.

De band begint te spelen bij het tweede nummer van het nieuwe album: Edge Of The Blade. Dit zwaar bombastische nummer spat meteen van het podium en dit wordt nog eens versterkt door een sterke vuurwerkshow met pyro branders. Bij de eerste drie nummers is deze show zo heftig dat de persfotografen pas na A Phantasmic Parade dichterbij het podium mogen komen. Ook bijzonder zijn de futuristische apparaten die hologrammen lijken te maken met lasers. Een schitterende opening waarbij het nieuwe album meteen goed in de schijnwerpers is gezet.

De band is erg goed op dreef en weet het tempo hoog te houden, iedereen is aan het rondrennen over het podium van boven naar beneden en Janssen die al peddelend met zijn toetsenbord van links naar rechts beweegt. En vooral wordt het tempo in de nummers hoog gehouden. Na de opening met de eerste drie nummers van “The Holographic Principle” wordt het tijd voor wat ouder werk. Niet iedereen in de zaal zal het nieuwe album al kennen, dus is de keuze voor het bekendere nummer Storm The Sorrow een logische. Ook Universal Death Squad – een nieuwe track die al een tijdje rondzwerft over internet (You tube) – brengt herkenning bij het publiek dat steeds enthousiaster en actiever wordt. Bij de muziek die Epica maakt is het dan ook lastig om stil te blijven staan.

Epica laat merken dat het vandaag hun feestje is en er is dan ook alles aan gelegen om de stemming hoog te houden. Simone Simons is bijzonder goed bij stem en laat horen waarom ze een van de betere zangeressen van Nederland is. In haar enthousiasme en het op en neer geren moet ze wel eens bijkomen, maar wordt dan goed aangevuld door de heren Mark Jansen en Isaac Delahaye. Hun gruntstemmen vormen een heerlijke contrast met de liefelijke en pure stem van Simons. Ook muzikaal overtreft de band zichzelf, alhoewel het soms bijna te perfect klinkt. Ook jammer is dat – in tegenstelling met hun album waar alle instrumenten live zijn opgenomen – nu een flink aantal samples moeten worden gebruikt om dezelfde ervaring te bereiken als op het album.

Seif Al Din is ook zo’n bijzonder nummer dat het extra speciale van deze avond moet kenmerken. Een nummer van het debuutalbum “The Phantom Agony“ dat sinds 2011 niet meer live is gebracht. Rob van der Loo gaf in zijn interview met ondergetekende aan, dat dit de eerste keer wordt dat hij dit nummer live speelt. Een schitterend nummer met Oosterse invloeden dat het goed doet bij het publiek.

Na ruim anderhalf uur verlaat Epica het podium om daarna terug te komen voor een ruime toegift. Coen Janssen komt als eerste weer het podium op om aan te kondigen dat ze alleen terug komen voor een aantal oudere nummers en nodigt het publiek tevens uit om wat ruiger te worden. De vraag om een circle pit is niet aan dovemans oren gevraagd en weldra verandert het publiek voor het podium in een draaiende en kolkende massa. Het is maar goed dat ik regelmatig met mijn zoon naar een concert ga, zodat ik weet wat een ‘Wall of Death’ is. Zodra dat gebeurt kun je maar beter wat ruimte maken…

Epica weet met zijn eigen festival “Epic Metal Fest” een groot publiek te bereiken en zorgt dat de fans een schitterend feest kunnen meemaken. Voor de band die steeds meer internationaal gericht is en wereldwijd een podium vindt is het goed om in eigen land een dergelijk festival te organiseren. Dit jaar natuurlijk extra speciaal door de releaseshow van “The Holographic Principle”, maar ook de collega-bands die zich van hun beste kant laten zien. Kortom, een perfecte dag, die zeker opvolging verdient. Tot volgend jaar!

Verslag: Mario van Os
Foto’s: Ton Dekkers (Interdependent Photo) en Mario van Os