EpicaAlbum

Epica, het mag toch wel een beetje Nederlands trots worden genoemd. De symfonische metal-formatie uit Reuver mag onlangs zijn twintigste verjaardag hebben gevierd, maar de sleet zit er nog zeker niet in. Met ieder album weet de band weer het beste uit zichzelf te halen en hun vorige album “Omega” mag een waar meesterwerkje worden genoemd binnen het genre. En toch… Is het geluid van Epica immer onmiskenbaar: groots, meeslepend, bombastisch en bomvol klassieke invloeden. Om zichzelf scherp te houden, heeft de band voor zijn twintigste verjaardag wat vrienden uit het vak uitgenodigd. Want wat gebeurt er als je de vertrouwde Epica-sound deels uit handen geeft, en gerenommeerde muzikanten en bands er zich mee laat bemoeien?

“The Alchemy Project” is een ietwat experimentele en vrij uitgebreide EP, waarop Epica de nummers in samenwerking met externe muzikanten heeft geschreven. In zeven nummers wordt geprobeerd het begrip ‘Epica’ op unieke wijze op te rekken, puur om te kijken wat er mogelijk is. Het resultaat van het experiment is een aantal nummers die zowel vertrouwd als fris aanvoelen, en waarbij spelplezier en creativiteit het voortouw lijken te nemen.

The Great Tribulation, zoals het eerste nummer is gedoopt, lijkt zich met een theatraal grootse en in Latijns gezongen intro in de eerste instantie nog te ontvouwen tot een typisch Epicaans nummer, maar niks is minder waar. Na een halve minuut worden de drums steeds driftiger en ontpopt zich langzaam maar zeker een heerlijk thrashy nummer, waarbij de invloeden van Fleshgod Apocalypse duidelijk merkbaar zijn terwijl Simone Simons met haar prachtige melodieuze zanglijnen door de thrashy riffs heen weet te weven. Dit nummer is direct al een hoogtepunt van het album, en een goed voorbeeld van hoe twee bands het beste in elkaar naar boven weten te halen.

Dat gezegd hebbende lijken soms de gastartiesten toch iets de overhand te krijgen. Het tweede nummer, Wake The World, is daar een voorbeeld van. Dit nummer, geschreven samen met Phil Lanzon (Uriah Heep) en Tommy Karevik (Kamelot), begint met een heerlijk Ayreon-achtige intro, en heeft ook genoeg Epica DNA in zijn coupletten, maar op het refrein neigt het toch hevig naar een Kamelot nummer. Dat gezegd hebbende is het zeker een heerlijk melodieus nummer, alleen lijkt de samenwerking hier wat meer gefragmenteerd en ietwat geforceerd. Ergens jammer, want eerdere samenwerkingen tussen Epica en Kamelot bewijzen dat hun muzikale stijlen normaliter vloeiende in elkaar over kunnen lopen.

En zo valt er over ieder nummer wel wat te zeggen. Het is uiteindelijk aan de luisteraar om de resultaten van dit experiment te analyseren. En experimenteel of niet, laten we vooropstellen dat ook “The Alchemy Project” weer een parel van een album is geworden, een viering van een band die zijn sporen binnen de symfonische metal ruimschoots heeft verdiend met een drang om toch te vernieuwen, maar zonder het plezier te verliezen. “The Alchemy Project” is een verjaardagspartijtje met een gastenlijst waar je u tegen zegt, en bovenal het bewijs dat de band nog lang niet uitgespeeld is en zichzelf steeds weer op scherp probeert te stellen.

Experiment geslaagd, Epica. Proficiat!