EpochAlbum

Epoch is een van de muzikale uitlaatkleppen van Randall Cieri. Deze muzikant uit het in Californië gelegen San José heeft zich de afgelopen twintig jaar ontwikkeld als een plaatselijk bekende muzikant. Volgens de overlevering staat hij bekend als een van de beste hardrockgitaristen in de Bay Area. Naast Epoch heeft Cieri zijn inbreng in twee andere muzikale projecten. Je kunt daarover lezen in dit interview.

Epoch maakt muziek in het straatje van Black Sabbath, Rush, Uriah Heep en Led Zeppelin, maar kent invloeden uit de (klassieke) symfonische rock met namen als Pink Floyd, Genesis en tevens Eloy. Het debuutalbum bestaat uit tien nummers en een elfde verborgen nummer die alle over een langere periode zijn geschreven en opgenomen. En dat valt goed aan de (opname)kwaliteit van de verschillende nummers te horen. De muziek van Epoch is niet geschikt voor de fijnbesnaarde en gevoelige ziel. Cieri en consorten beuken er af en toe flink op los hetgeen zich manifesteert in een rauw en ongepolijst geluid met vaak rondzingende gitaarsolo’s, vette basriffs en ferme klappen op de drums. Nee, deze mannen nemen het ongetwijfeld live ook niet zo nauw met de voor het gehoor maximum verantwoorde aantal decibels. De rauwe zang past daar uitstekend bij, ondanks dat dit het zwakste punt van de groep is.

In het eerste nummer Colossus wordt een hardrockgeluid gecombineerd met progressieve elementen. Het nummer begint overigens met een stuk tekst uit de horrorfilm ‘The Night Of The Living Dead’ (“they are coming to get you Barbara…” ). Moondog is een nummer met invloeden van Rush en Led Zeppelin waaraan de groep zijn eigen geluid heeft toegevoegd. Aan Red Dragon valt te horen dat dit het eerste nummer was dat is opgenomen. De opnamefaciliteiten van Epoch waren toen nog primitief. De ‘fadeout’ is volgens Cieri een ode aan zijn voorbeeld Tony Iommi van Black Sabbath. One Nation is een controversieel nummer dat wordt gevolgd door het zeer korte en rustige Green Leaf. De akoestische gitaar vormt een brug naar het logge Borderlands, helemaal in de stijl van Black Sabbath.

Persoonlijk begint voor de echte progliefhebbers met Calling The Spirit het beste deel van het album. Het veertien minuten klokkende nummer kent invloeden variërend van een Pink Floyd-achtig begin naar een middenstuk met invloeden van de oude Genesis en Eloy tot een koor aan het einde. Het nummer is een van de publieksfavorieten en wordt live opgerekt tot een minuut of twintig. Epoch laat hier niet alleen progressieve invloeden horen, maar bewijst ook subtiel te kunnen spelen. Het aansluitende Zone 4 is weer een mengeling van power en progrock. Het album besluit met het klassieke Epoch nummer Dust Of Bokor, het enige nummer waarop Cieri ook zingt.

De opvolger van dit debuut moet in 2012 verschijnen. De verbeterde opnamefaciliteiten en opgedane ervaringen uit het verleden maken me hiernaar nieuwsgierig. Wanneer je op zoek bent naar onbekende bands die zeer verdienstelijke muziek maken dan is Epoch jouw ding.

Hans Ravensbergen