Clayton, EricAlbum

We schrijven 1994. Als trouwe lezer van SI Magazine was in een ingezonden brief mijn oog gevallen op de Amerikaanse symfonische gothic metal band Saviour Machine. Ik kocht hun debuut-cd op een onverwachte plek en eenmaal thuis werd ik overdonderd door de openingstrack Carnival Of Souls.

De intense muziek, vol met referenties naar zowel progressieve rock als de gothiek van The Sisters of Mercy en The Mission, was voor mij niets minder dan een openbaring. De mystieke en bijtijds ondoorgrondelijke teksten van zanger Eric Clayton spraken mij enorm aan. De David Bowie-achtige zang van Clayton maakte het geheel helemaal af. Ik liet de muziek aan mijn broer en een aantal vrienden horen en zij waren ook onder de indruk. Al snel kocht ik “Saviour Machine II”, een nog meer indrukwekkende en vooral mee symfonische cd, ook door de indringende toetsen van Nathan van Hala. Live was de band helemaal een belevenis omdat de prachtige muziek werd gekoppeld aan een donkere en theatrale show.

Halverwege de jaren ’90 bracht Saviour Machine drie delen van hun Legend project uit: conceptplaten over de eindtijd zoals Clayton het interpreteerde vanuit de Bijbel. In die tijd vond ik het geweldig, maar in retrospectief meen ik dat Clayton c.s. zich aan Legend hebben vertild. Ook omdat de muziek steeds meer op elkaar ging lijken. Helaas is overigens het Legend project onvoltooid gebleven, het is nog steeds wachten op Legend III:II.

Hoe dan ook, na het verschijnen van Legend III:I ging het bergafwaarts met Saviour Machine. Clayton kreeg allerlei problemen, waaronder met zijn gezondheid. Het eerste muzikale teken van leven was in 2012, toen Saviour Machine voor het eerst weer optrad. Bij het concert in Heilbronn (Duitsland) was ondergetekende tot zijn vreugde aanwezig. Het was geweldig om een kwetsbare Clayton weer met Saviour Machine te zien optreden en de klassiekers opnieuw te horen.

We maken een volgende sprong. Clayton, die inmiddels in Duitsland woont, komt in contact met Limburgse en Brabantse muzikanten. Het klikt en hij formeert The Nine. Daarmee geeft hij concerten, waaronder in Nederland op Brainstorm. De nadruk ligt op de eerste twee Saviour Machine platen, aangevuld met enkele covers.

Al lange tijd leeft bij Clayton de wens om een soloalbum te maken, waarin hij zijn moeilijke tijd verwerkt. Dit album is nu uit met als titel ”A Thousand Scars”. De titel zegt genoeg lijkt mij, het is vooral een therapeutisch album. Wat opvalt is dat de teksten veel persoonlijker zijn. De muziek is lichter, minder volgepropt. Ook al is het nog steeds bombastisch. Wat gebleven is de gedreven, Bowie-achtige zang van Clayton.

Op “A Thousand Scars” staan maar liefst vijftien nummers, goed voor ruim 78 minuten muziek. En daar zit wel mijn kritiekpunt: het is wel erg veel. Wat mij betreft was Clayton nog iets kritischer geweest op zijn nummerkeuze. Jammer vind ik The Space Between Us als eerste nummer. Normaal gesproken het nummer dat je in het album moet zuigen, maar in mijn ogen één van minste nummers van de plaat. Het is nogal mat. Met het tweede nummer neemt Clayton in mijn ogen revanche: Revelation Mine is een lekker broeierig nummer met een goede opbouw. Gelukkig staan op “A Thousand Scars” genoeg songs waar Clayton laat zien nog steeds goede nummers te kunnen schrijven, bijvoorbeeld In The Cages en Lacerations. Het hoogtepunt van deze plaat vind ik A Subtle Collapse, waar ik weer die heerlijke blend van gothiek en symfonische rock hoor.

Met een loflied op de liefde, The Greatest Of These, eindigt de soloplaat van Eric Clayton. De plaat heeft goede songs, maar kan niet het niveau van de eerste platen van Saviour Machine benaderen. Dat is ook niet realistisch, denk ik. Positief is zeker dat de cd goed is geproduceerd, de muziek klinkt zowel helder als hypnotiserend. Ik hoop dat deze cd voor Eric Clayton de verdere aanzet geeft om meer nieuwe muziek te maken. Bij voorkeur met Saviour Machine, maar dat is de hoop van een long time fan.