Errorhead

Modern Hippie

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Duitsland
Label: Lion Music
Website: Errorhead
MySpace: Errorhead
Tracklist
That's good (0:23)
Connected (3:24)
For My Brothers (3:19)
Dave (1:33)
Temporary Impression (3:45)
Yeah Man (0:28)
Watch My Cloud (3:32)
Northern Lights (4:30)
Heaven (4:04)
Bhangra Baby (4:12)
We Came In Peace (5:25)
Follow Your Dream (3:24)
Táta (3:35)
Marcus Deml: gitaar en zang
Frank Itt: basgitaar
Zacky Tsoukas: drums
Met medewerking van:
Robbie Smith:  zang
Tom Aeschbacher: toetsen
Melanie Stahlkopf: achtergrondzang
Modern Hippie (2008)
ErrorRhythm (2004)
Errorhead (1998)

Dit album duurt slechts veertig minuten en dat is precies lang genoeg. Bij dit soort adrenalinerijke muziek wil overdaad namelijk nogal eens schaden, maar bij het hier te bespreken “Modern Hippie” niet. Gedurende dertien nummers geeft dit trio op bevlogen wijze invulling aan haar nogal suggestieve albumtitel. “Modern Hippie” bevat dan ook een heerlijke pot bluesfunk met een onmiskenbare jaren ’60, jaren ’70 signatuur welke vertaald is naar het heden.

De moderne hippie in kwestie – de grote man achter Errorhead – is gitarist Marcus Nepomuc Deml. Hij speelt met een warme touch en zijn virtuoze techniek gaat richting Steve Vai. De in Praag geboren en in z’n jeugd naar Duitsland geëmigreerde Deml is zwaar beïnvloed door Jimmy Hendrix en heeft z’n helden in Alan Holdsworth en Gary Moore. Hij verkrijgt ervaring in diverse bands met verschillende stijlen, variërend van Rock en Funk tot Jazz Fusion en experimentele muziek. Eind jaren ’80 begin jaren ’90 woont Deml in de States waar hij een studie gitaarspelen volgt aan The Musical Institute of Hollywood. In die tijd treedt Deml onnoemelijk vaak op, maar uiteindelijk keert hij weer terug naar Duitsland. Daar groeit hij met zijn Jeff Beck-achtige spel uit tot een veel gevraagd sessiegitarist. Zo speelt hij o.a. op platen van Bobby Kimball, Kingdom Com en Michael Sadler, terwijl hij toch ook actief is met eigen muziek. In 1998 verschijnt de eerste Errorhead-plaat, de tweede komt uit in 2004 op Deml’s eigen label. Dat hij geen koekenbakker is blijkt wel als het blad ‘Guitar-Player’ hem in 2005 een top 3 positie toekent. Wanneer de derde Errorhead dan in 2008 verschijnt stopt Deml met zijn sessiewerk.

In de eerste twee alinea’s heb ik redelijk wat namen genoemd om zijn speelwijze te duiden, toch is hij geenszins een na-aper of een kloon. Hij heeft niet dat authentieke van een BB King of een Eric Clapton, maar wat Marcus Deml op “Modern Hippie” laat horen is een uitermate smakelijk destillaat van een ieder.

Deml mag zich gelukkig prijzen met de ritmesectie die achter hem staat. Zowel drummer Zacky Tsoukas als bassist Frank Itt zijn ervaren muzikanten die respectievelijk Billy Sheehan en Terence Trent D’Arby op hun palmares hebben staan. Hun kunde is groot en het siert hen dan ook dat ze “Modern Hippie” niet hebben volgestouwd. Ze zorgen namelijk dat de gedrevenheid van Deml nog enthousiaster overkomt dan dat hij al doet. Slechts twee nummers kennen iets dat enigszins op een showcase lijkt: Bhangra Baby en We Came In Peace. Deze organische plaat wil waarlijk dampen beste lezer. In de eerste echte song, Connected genaamd, is het gelijk goed zweten. Deze mainstream rocker is geënt op een stevige riff die weldadig door een scheurend orgel heen gaat. Het hele album is trouwens doorspekt met de vrij begeleidende toetsen van gastspeler Tom Aeschbacher. Het harmonieert allemaal prachtig met elkaar. Neem het ingetogen Dave dat als intermezzo goed bij de variatie van het album past of neem Temporary Impression dat met z’n bombast haast Pink Floyd-achtige proporties aan neemt. Vier nummers, waar onder Connected, bevatten zang en dat hadden van mij alle nummers mogen hebben. Het Zappa-achtige For My Brothers, het zeer aanstekelijke Watch My Cloud dat van een heftig pompende bas is voorzien en het ambiente popnummer Heaven zijn met afstand de beste nummers. Het is bijzonder prettig luisteren naar de wat rauwe stem van Robbie Smith.

Her en der op het album hoor je strakke machinaal aandoende ritmes met een wat kil geluid. Ze geven Errorhead een eigen, maar vooral een éigentijds karakter. Ook is er een stukje rap, zij het vrij sloom. “Modern Hippie” sluit af met een virtuoos staaltje zigeunerjazz. Ik vind dit niet echt passen bij de rest.

Nu zijn funk, blues en rap niet echt termen die de gemiddelde lezer van onze site zullen doen laten stuiteren van nieuwsgierigheid. Ik heb echter geen seconde getwijfeld over het feit dat ik dit album zou gaan recenseren. Zo veel muzikaliteit binnen de veertig minuten moet gehoord worden.

Dick van der Heijde

Send this to a friend