Achter elke cd gaat wel een persoonlijk verhaal of iets dergelijks schuil. Soms is dat leuk om te weten, af en toe zijn de feiten zelfs erg interessant, maar het verhaal kan ook diep en diep triest zijn. Als recensent moet je dan sterk in je schoenen staan. Hopelijk gaat het me lukken ongekleurd mijn mening te geven over “No Spare Planet”, het derde album van de Britse band Esquire.
Zangeres Nikki Squire zal ongetwijfeld juni 2015 aanwijzen als de donkerste periode in haar leven. Binnen een tijdsbestek van drie weken overleden er namelijk twee naasten uit haar omgeving. Niet alleen haar ex-man en vader van enkele van haar kinderen Chris Squire ontviel haar, ook Nigel Mclaren, haar muziekmaatje waar ze al sinds 1982 de band Esquire mee vormt, liet het leven. Nigel ging op 7 juni als gevolg van een herseninfarct, Chris overleed op de 27ste aan leukemie. Het is allemaal nogal wat.
Wat extra wrang is: Nikki en Nigel waren op dat moment in de afrondende fase van het hier besproken “No Spare Planet”, een album dat na een stilte van bijna twintig jaar Esquire weer opnieuw in de belangstelling had moeten zetten. Een dik jaar verder inclusief wat additioneel mixwerk van Mark Wallis en een mastering van Andy Jackson is de cd dan toch nog een feit.
Door de omstandigheden komt het album over als het sluitstuk van een trilogie en met die intentie zal het toch echt niet gemaakt zijn. Ook de eerdere albums, ”Esquire” uit 1987 en “Coming Home” uit 1997, zijn op zichzelf staande platen. Nee, het trilogie gevoel komt puur van mezelf af. Het is poppy prog waar de band keer op keer mee komt. Getekend door de tijd horen we een geluid dat steeds maar minder vol en bombastisch van toon wordt. Wat dat betreft is het jammer dat de drums op dit schijfje uit een doosje komen.
Over naar de muziek. Het album bevat negen nummers, eentje van acht minuten en acht van vier nog wat. Opener Ministry Of Life mag dan dubbel zo lang duren als de meeste nummers, echt episch is het niet. Het komt enigszins over als twee nummers die achter elkaar zijn geplakt. Het eerste stuk klinkt veelbelovend dankzij een prima melodie. Via een aantal synthesizer blurpjes is daar het laag gezongen tweede gedeelte, een stuk waar de Lana Lane–achtige wendingen je toelachen. Het album lijkt door al die tijdsaanduidingen misschien een homogeen geheel, niets is echter minder waar. Een nummer als Human Rhythm is zoveel beter dan de rest. Het is een energiek gebeuren dat een sterke melodie heeft die door de voortreffelijke zang van Nikki Squire optimaal uit de verf komt. De dame heeft een heldere stem die het niet moet hebben van allerlei versiersels. Ze heeft kracht zonder rauw te zijn, integendeel: soms klinkt haar stem juist zalvend zoals in de koortjes. Ze maakt het nummer echt tot een happening. Tel daarbij op dat McLaren op de basgitaar z’n finest moment beleeft en je hebt een nummer dat elke plaat goed kan gebruiken.
Het is jammer dat het album eigenlijk constant in een comme ci comme ça modus zit. Niet dat het niveau te laag wordt, maar de hoogtepunten zijn dan al gepasseerd. De refreinen van She Said laten een vrij doordringende stem horen die in feite de wat mindere kant van het album initieert en ook het gemis aan muzikaal vuurwerk gaat dan parten spelen.
Ter afwisseling zijn er passages fluit en er is een samenwerking te horen met Master Cassian Munro waardoor het lijkt of er in Stay Low een kinderkoor aanwezig is. Ook doet Mclaren in twee nummers de leadzang. Hij doet dat niet onaardig en weet vooral met zijn Peter Gabriel-achtige timbre het album middels Heaven Blessed een fraai slot mee te geven
Al met al: “No Spare Planet” is niet goed en niet slecht. Het is typisch een gevalletje ‘hakken-sloot’. Hoe graag had ik dat anders gezien? Ik kan me maar niet losmaken van het gevoel dat het achterliggende verhaal indrukwekkender is dan de muziek op het album zelf.