Eternal WanderersAlbum

Twijfel rijst bij de beluistering van de plaat “The Door To A Parallel World” van het Russische gezelschap Eternal Wanderers. Het is geen echte goede plaat maar zeker ook geen slechte. Hoewel er talloze verwijzingen zijn, maakt de band geen neo-prog en al klinkt de band soms wel zo is het toch ook weer geen echte Pink Floyd kloon. Soms stevig dan weer poeslief en nog maar te zwijgen over het feit dat ik er pas achter kwam dat er een vrouw achter de microfoon stond nadat ik het boekje aandachtig had bestudeerd. En dat maakt het er toch ook niet makkelijker op allemaal.

Eternal Wanderers is een band rond de gezusters Kanevskaya. Waar Elena de zang en toetsen voor haar rekening neemt, is Tatyana degene die het gitaarwerk verzorgt. Hoewel de band al sinds 1996 bezig is, komt men met “The Door To A Parallel World” voor het eerst naar buiten met een langspeler. Zo door de jaren heen waren er wel wat nummers op verschillende progressieve verzamel cd’s terecht gekomen, maar de eer van een eigen cd is er dan toch pas nu van gekomen. De cd duurt een kleine vijftig minuten en het zijn de twee instrumentale tracks die de meeste indruk maken. Als eerste instrumentale track komen we als tweede liedje op de cd de titeltrack tegen. Een bijna acht minuten durend werkje waar vooral het contact gezocht wordt met Pink Floyd en space-rock bands zoals Hawkind. Vooral het Gilmoureske gitaargeluid wat Tatyana Kanevskaya voortbrengt is de moeite waard. Het toch al spacy geluid wordt nog extra gevoed door de geluiden en informatie die je hoort door het gehele nummer die afkomstig zijn vanuit spaceshuttle’s. Het andere zangloze nummer – Visions Of The Lost World – duurt zelfs nog een paar minuten langer dan The Lost Door To A Parallel World. Net geen twaalf minuten klokt het nummer waarin je zeker ook wel wat Hawkind invloeden kan horen, enkel is deze epic als geheel wel wat steviger dan The Lost Door To A Parallel World. Het lied herbergt veel terugkerende thema’s zonder dat dit vervelend wordt. De drums van Sergey Nikonorov klinken wat (te?) licht maar verder een behoorlijk nummer.

De andere vijf nummers worden door zang voorzien door Elena Kanevskaya. De vrouw hangt qua stemgeluid een beetje tussen het melodieuze van Clepsydra zanger Aluisio Maggini en het zwierige van Threshold en Ayreon zanger Damian Wilson in. Enkel tijdens album afsluiter Revival gaat Elena in de intro echt de hoogte in om daar gelijk bij het reguliere zanggedeelte weer een paar octaven te zakken. De muziek die je kan horen tijdens de ingezongen nummers komt in de richting van Landmarq en de beginjaren van Threshold. Oftewel neo-prog gerelateerd met hier en daar wat stevige gedeeltes is wat je kunt verwachten. Al moet ik er eerlijk bij zeggen dat de band wel tracht om een eigen geluid te creëren en niet als de zoveelste kloon door het leven wil gaan. Een goed streven, al mist de band op dit moment nog net de klasse om echt de nodige potten te kunnen breken. Een iets betere productie zal dan wellicht ook mee kunnen helpen. Niet dat het als geheel erg slecht klinkt, maar het had allemaal wel wat voller gemogen en dan doel ik vooral op het al genoemde struikelbrok betreffende de drums.

Al met al een aardige plaat van een band die nog wel wat kan groeien. De potentie is aanwezig, hoewel het nu nog de vraag is of dat er ooit uit gaat komen.

Sander Kok