Eternity XAlbum

Dit vijfde album van het Amerikaanse Eternity X is weer een conceptalbum geworden. Deze keer gaan de nummers over de smalle scheidslijn tussen goed en kwaad waarbij een hoofdrol is weggelegd voor het geloof zonder dat er sprake is christelijke progressieve metal. Eternity X maakt progressieve metal die op Duitse en Italiaanse leest is geschoeid. Bij vlagen bombastisch, vol afwisseling en met verwijzingen naar de klassieke muziek.

Het album opent op klassiek aandoende wijze gevolgd door een gitaarsolo en vette gitaarriff. Hierna begint Keith Sudano te zingen. Hierbij valt gelijk op dat hij gebruik maakt van verschillende stemmen waardoor het lijkt alsof het nummer door verschillende zangers wordt gezongen. Fly Away is een afwisselend nummer en kent aan het einde een vrolijk toetsendeuntje. The Confession opent clichématig met het koor uit het bekende “Carmina Burana” van Carl Orff. Het nummer ademt de sfeer uit van het bekende album “Operation: Mindcrime” van Queensrÿche. Luister met name naar het gesproken woord. Dit nummer wordt voorzien van een mooi duet van de toetsen en gitaar. The Edge Part 2 is een heerlijk afwisselend nummer. Een rustig begin, gevolgd door een versnelling, rustig gedeelte enzovoorts. Er is echter één grote maar aan dit nummer. Zanger Sudano geeft hier blijk van zijn gespleten persoonlijkheid en ik ben daarvan niet echt gecharmeerd. Als een gecastreerde Pavarotti, meent hij dit nummer te moeten voorzien van hoog ‘gezang’. Een heerlijk klassiek stukje piano opent A Day In Verse. Een ballade van het zuiverste water die naarmate het nummer vordert iets steviger wordt. Een hoofdrol is weggelegd voor de piano van Jamie Mazur met op de achtergrond een klagende gitaarsolo die halverwege het nummer naar de voorgrond komt.

Het langste nummer van de CD, Imaginarium, opent met gitaargetokkel om zich daarna te ontwikkelen tot één van de stevigste nummers. De toetsen geven het geheel iets massaals, waarbij bepaalde passages wel iets weg hebben van Threshold. Ook in The Edge Part 3 zit weer een verwijzing naar de klassieke muziek. De gespleten persoonlijkheid van Sudano komt in The Edge Of Madness weer tot uitdrukking door het gebruik van verschillende stemmen. Nu gaat hij echter niet zo over de schreef als in The Edge Part 2. Aan het einde van dit nummer zitten mooie, snelle en elkaar afwisselende gitaar- en toetsensolo’s. Rejection wordt gedomineerd door een repeterende gitaarriff, lekker drumwerk en aangevuld door toetsen, bas en zang. Ook Baptized By Fire opent weer heerlijk met piano en kent de nodige afwisseling en breaks. Het gitaarwerk doet sterk denken aan Lillian Axe. Voor de afsluiting van de CD moeten de instrumenten even worden gestemd. Althans zo klinkt het. Hierna volgt een akoestisch gitaarstuk waarbij de toetsen de rol van een fluit overnemen waardoor een Middeleeuws sfeertje ontstaat. Halverwege slaat dit nummer om en wordt een gedeelte van het openingsnummer herhaald. De cirkel is weer rond, het verhaal compleet, en de 74 minuten zijn voorbij gevlogen. Een zeer afwisselende CD, zowel op instrumentaal als gezongen gebied met slechts een paar minpuntjes (gecastreerde Pavarotti en “Carmina Burana”).

Rob van Oosten