EthernityAlbum

Wat nou als je alleen wordt beoordeeld op een epic? De rest van het album schuif je terzijde, maar de epic zou bepalend zijn voor een goede beoordeling van je cd. Dat zou toch mooi zijn?

Helaas niet. Daar zijn we binnen de burelen van Progwereld net even iets te kritisch voor.

De Belgische band Ethernity werd in 2000 opgericht door de gebroeders Spreutels: Julien (toetsen) en Nicolas op drums. Ook neef Francois participeert in de band, hij is namelijk de bassist van het gezelschap. Zangeres Julie Colin sluit in 2005 bij de band aan en in datzelfde jaar produceert Ethernity een eigen demo genaamd “All Over The Nations”, in 2006 gevolgd door “The Journey”. Ook in de jaren daarna volgen nog enkele zelfgeproduceerde demo’s en treedt de band op met gerenommeerde metal bands en artiesten als Tarja Turunen, Epica, Evergrey, Symphony X en ga nog maar even door.

De eerste opmerking na het voltooien van de eerste draaibeurt van “Obscure Illusions” is: oververzadigd. En ondanks dat de cd vermakelijk is, imponeert de muziek in eerste instantie nergens in exceptionele vorm. Hoewel ondertekenende zeker niet vies is van het genre, is dit album ook na meerdere luisterbeurten niet onderscheidend genoeg. De powermetal composities komen vaak wat te clichématig over, hoewel toetsenist Julien Spreutels zijn klus zeker niet onverdienstelijk uitvoert en voor de nodige bewondering zorgt. Toch steken de composities netjes in elkaar en valt dit album vooral op door het melodieuze karakter. De band produceert verschillende ritmes, snelle tempo’s en breaks en de songs hebben een hoog technisch gehalte. Echter zorgt dat tegelijkertijd ook voor een overvolle productie. Geen enkel moment wordt onbenut gelaten en de songs zitten vol met bliepjes, sequensen en riedeltjes. Wanneer de overproductie achterwege was gelaten zouden de composities er sterker uitkomen dan nu helaas het geval is.

De band krijgt hulp van niet de minste artiesten op vocaal gebied, namelijk Kelly Sundown van Firewind, Mark Basile van DMG en Tom Englund van Evergrey. Deze maken het album in het sluitstuk van het album wel uitdagender, hoewel zangeres Julie Colin zeker haar spreekwoordelijke mannetje staat, want ze heeft een gevarieerd repertoire in haar vermogen. Eigenlijk komen haar vaardigheden nog het beste naar voren in de you-tube film die de band heeft gemaakt naar aanleiding van de opnames voor het album. In essentie is dit een hele goede rock zangeres en bedient ze zich in tegenstelling tot andere female fronted bands niet tot sopraan of operazang. Desondanks moet haar nasale stemgeluid je wel liggen. Het is een tikje scherp qua tong.

Maar goed, de epic Obscure Illusions met een lengteduur van ruim veertien minuten én de genoemde artiesten maken de aankoop van dit album op de valreep helemaal waard. Tjonge, wat is dit een ongelooflijk lekker nummer en niet alleen door de vocale kunsten van de genoemde (gast)zangers. Hier valt alles op zijn plek. Oké, er nog steeds sprake van wat overproductie, maar toch is het een knap stukje werk wat deze band aflevert. Een beetje Nightwish, een vleugje Dream Theater en zo zijn er nog enkele referenties te noemen, maar het nummer is onbetwist een ijzersterke afsluiter.

Dit debuut is ondanks de genoemde kritieken een werkstuk die de band mag koesteren. Alles steekt prima in elkaar en muzikaal gezien levert de band een mooi visitekaartje af, waar een debuterende band alleen maar van kan dromen. Op productiegebied is het geluid bewonderenswaardig, zeker als je in het achterhoofd houdt dat de band alles zelf heeft geregisseerd. Toch zijn in mijn optiek de songs te mainstream om hoge ogen te gooien in de grote poel van female fronted metal. Daarvoor is meer nodig dan vakmanschap alleen. Net even dat unieke aspect dat een band verder helpt in het overvolle genre. En wat mij betreft mogen de instrumenten wat meer in het licht staan dan de zinloze bliepjes en riedeltjes tussen de akkoorden en ritmesectie door. Misschien heeft dit album ook wel meer dan zes of zeven rotaties nodig om tot volledige wasdom te komen, maar door het drukke karakter van de plaat kon ik mij er niet toe zetten.

Ruard Veltmaat