Ethers EdgeAlbum

Multi-instrumentalist Bazza Preece heeft ruim een jaar gewerkt aan zijn debuut album “Return To Type”. Hij heeft zich daarbij laten inspireren door een groot aantal bands, varierend van jaren ’70 muziek tot hedendaagse bands, waaronder bands als King Crimson, Yes, Tool, Opeth en Porcupine Tree, maar zelfs ook Fischer Z, De Staat, Roxy Music, Led Zeppelin, Marillion en Dream Theater zijn hoorbaar. Zeker geen eigen geluid, maar door de veelheid aan invloeden weer zeer speciaal. Jaren ’70 muziek in een modern jasje.

De cd is een conceptalbum, waarbij het levensverhaal wordt verteld van een onbekend personage, wiens leven volledig ontspoort en waarbij hij moet vechten tegen zijn innerlijke demons en uiteindelijk zijn dood. De hoes beeldt deze strijd van een verloren ziel uit, gevangen tussen het goed en kwaad, in de mysteries van dood en leven. De voorkant “Fallen” is getekend door Lawrence Coulson, de zoon van Gerald Coulson die de albumcover “Five Miles Out” van Mike Oldfield heeft getekend. De achterkant “Returned” is getekend door Lorraine Preece. En hoewel beide tekenaars elkaars werk niet hebben gezien, passen hun kunstwerken perfect bij elkaar.

Het album begint met een orgel en huilende wind die een onheilspellende sfeer neerzetten. De invloeden van King Crimson zijn in het eerste nummer zeer goed te horen, wat niet in de laatste plaats komt door de vervormde stem van Preece. Stevige en rustige passages volgen elkaar op, heftige metal gitaarriffs worden afgewisseld met zacht gitaarspel. Het tweede nummer The Routine doet denken aan een combinatie van de Nederlandse band De Staat en het Britse Tool. De mechanische melodielijn onderschrijft de routinematige handelingen uit de tekst. Whitewashed Everything is weer een zeer rustig emotioneel geladen nummer met een akoestische gitaar. De verscheidenheid aan invloeden blijkt op Facing Reality dat mij in eerste instantie zeer sterk doet denken aan Remember Russia van Fischer Z, om aan het eind over te gaan in een Led Zeppelin-achtig geluid. Het titelnummer Return To Type herbergt wederom vele verschillende muziekstijlen en invloeden. De adoratie van Preece voor Steven Wilson is aan het begin van dit nummer duidelijk hoorbaar en na een rustige middenpassage barst het nummer los in een Dream Theater-achtige geluidsmuur.

Hoewel Bazza Preece alle instrumenten perfect beheerst, laat hij zich op een aantal nummers bijstaan door andere muzikanten. Simmy Blankley laat op het eerste nummer Here I Am een Gilmouriaanse solo horen, op Facing Reality laat hij zich door Emmy Hamstock begeleiden op de cajon en op het titelnummer hoor je Adam Chippendale op gitaar en Jesse Frizzel op drums. Alhoewel hij zijn eigen stem op diverse manieren bewerkt met vocoders en zijn stem meerstemmig heeft opgenomen, was een gastzanger wellicht een aanwinst geweest. Muzikaal is Preece erg goed, maar zijn stem kan mij niet bekoren.

Overal is dit een zeer verrassend album dat hoe vaker je het beluistert beter wordt. Het ontbreken van een eigen stijl, wordt door de veelheid aan muzikale invloeden, zoals hierboven genoemd, ruimschoots gecompenseerd. Mensen die van complexe muzieklijnen, met zeer gevarierde muzikale invloeden houden moeten hier zeker eens naar luisteren.

Mario van Os