Etron Fou LeloublanAlbum

Etron Fou Leloublan. Het is toch altijd erg verleidelijk om bij het zien van deze naam een waarschuwingsteken boven te halen. Ook collega Christopher Cusack gaf het al aan in zijn recensie van “Batelages”: deze band kan zelfs de liefhebber van moeilijke muziek schrik aanjagen. En ik moet eerlijk toegeven dat hij hier absoluut niet in overdrijft. Zelfs bij hun laatste studioalbum, “Face Aux Éléments Déchaînés” staan zij ver van de normale moeilijke muziek.

Je kan dus, kort door de bocht gepakt, stellen dat zij trouw zijn gebleven aan hun insteek in 1977. En ja, ergens klopt dat wel: Etron Fou Leloublan is en blijft een buitenbeentje binnen het R.I.O.-collectief in die mate dat zij het experiment erg hoog in de vaandel blijven houden. Want natuurlijk op de keper beschouwd was überhaupt elke R.I.O.-band al een buitenbeentje op zich; Etron Fou Leloublan ging gewoon nog iets verder.

Toch horen we hier niet meer dezelfde band. Zo is de bandleider vanop “Batelages”, Chris Chanet, er niet meer bij. Voor de mensen die nu een zucht van opluchting blazen: wees gerust, er zijn anderen die voor de zang zorgen en die is niet minder – euh – merkwaardig te noemen. Maar dat had ook tot gevolg dat Guigou Chevenier en Ferdinand Richard het hart van de band werden en dat zijn gebleven tot 1985; weliswaar vaak met de nodige personeelswisselingen bij dat derde of zelfs vierde bandlid, vaak de saxofoonsolist overigens. Een andere belangrijke evolutie van Etron Fou Leloublan is dat door de jaren de composities een stuk toegankelijker zijn geworden. Enfin, toegankelijk kan je hier best wel in zijn context zien: toegankelijk voor Etron Fou Leloublan jaagt nog steeds veel muziekliefhebbers de kast op. Het hoogtepunt van die evolutie is goed te merken in “Les Poumons Gonflés” en “Les Sillons De La Terre”.

Maar “Face Aux Éléments Déchaînés” is anders dan die twee vorige albums. Vooreerst is hier geen saxofoonsolist meer in de line-up van de band te vinden. Daaruit kan meteen een van de belangrijkste verschillen afgeleid worden. Waar namelijk op de vorige albums het saxofoonwerk een enorm grote rol speelde, is dat hier geminimaliseerd. Er is nog wel saxofoon te horen, maar de centrale rol die het eerder opeiste is er hier niet. Ook lijkt er minder ruimte voor improvisatie en lijkt het meer gestructureerd en rustiger. In feite is het zelfs zo dat het even duurt voor je je realiseert dat dit wel degelijk dezelfde Etron Fou Leloublan is waar je naar zit te luisteren. Dat ze dat wel degelijk zijn, bewijst overigens de zang met verve.

Goed, de jazzhardrockstijl is weg, de stevige improvisaties ook. Wat komt er dan in de plaats? Een meer minimalistisch geluid dat geïnspireerd lijkt door de chamber rock muziek waar de centrale rol dit keer meer naar de toetsen wordt doorgeschoven. Met andere woorden is het op dit album dat onze vreemde Fransen zowaar wat meer muzikale aansluiting krijgen met hun R.I.O.-collega’s. Maar weer: stel je hier niet te veel van voor, dit is nog steeds Etron Fou Leloublan. Je hoort nog steeds veel terug van wat deze Franse R.I.O.-band kenmerkte, maar nu met een andere invalshoek. Doch ondanks, of misschien net dankzij die evolutie in de muziek, speelt de band vol energie en emotie. Het lijkt of ze er klaar voor zijn om met deze ideeën nog verder te gaan op eventuele latere albums. Jammer genoeg gebeurde dit niet en werd dit het laatste wapenfeit van de Fransen.

Wat dit album vooral voor heeft op de eerdere albums van Etron Fou Leloublan is niet zozeer de stijl of de boeiende evolutie, maar wel de productie. Deze is in handen van Fred Frith (die we uiteraard nog kennen van ondermeer Henry Cow) en is echt wel goed te noemen. Hoewel de mindere productie eerder niet stoorde (integendeel, het leek er wel bij te passen), kan het toch een opluchting genoemd worden dat we eens een Etron Fou Leloublan-album zonder dit euvel kunnen beluisteren.

Samengevat kan ik zeggen dat “Face Aux Éléments Déchaînés” misschien wel een van de meest interessante albums van deze Fransen is. Hier zochten Richard en Chevenier een wat andere weg voor hun muziek en die is zeker meegevallen. Doch zorgt dit er ook voor dat dit laatste album misschien niet helemaal representatief is voor Etron Fou Leloublan. Daarom is ook dit album misschien niet de beste instapplaat. Maar ach, welke plaat van deze gekke Fransen is dat wel?

Peter Van Haerenborgh