Een ontdekkingstocht in het verleden, een sfeervolle muzikale reis nu…
We zagen het onlangs nog bij Gazpacho, bijna tegelijkertijd is ook de Duitser Frank Bossert geïnspireerd door een een expeditie uit het verleden. Het kan maar zo eens een trend worden om je muziek te componeren rondom fascinerende verhalen uit het verleden. Wat mij betreft geen probleem, want beide projecten zijn bijzonder geslaagd, dus als er meer van dit soort projecten worden gemaakt, kan ik dat alleen maar toejuichen.
Zoals vaker introduceert een verteller de grote lijnen van het verhaal aan het begin van het album. Verteller is niemand minder dan Ian Dickinson, de Engelse televisie presentator. Het album vertelt het verhaal van Sir Ernest Shackleton, die de eerste op aarde wilde zijn die Antarctica dwars oversteekt. Helaas strandt die poging al in een vroeg stadium, aangezien zijn schip, “The Endurance” vastloopt op het ijs, een dag voor de eindbestemming. Later zal het schip zelfs zinken, waardoor de expeditieleden niet meer terug of vooruit kunnen. In plaats van een succesvolle expeditie af te ronden, moet Shackleton juist het tegenovergestelde zien te realiseren: het veilig terugbrengen van zijn voltallige team. Dat was geen makkelijke opgave, maar lukt hem gedeeltelijk wel, wat Shackleton een heldenstatus oplevert.
Gelijk bij de eerste tonen voel je de bijzondere sfeer van dit album. Na de subtiele intro speelt Troy Donockley (o.a Iona, Nightwish) in Departure op grandioze wijze zijn instrumenten, de uilleann pipes en low whistle. Altijd bijzonder om te beluisteren, zeker als je liefhebber bent van Celtic sferen. In The Challenge maakt Billy Sherwood zijn opwachting en dat doet hij niet onverdienstelijk. Sherwood, o.a. bekend van zijn werk met Yes, zou in eerste instantie Jon Anderson opvolgen als zanger, maar dat ging uiteindelijk niet door. Jammer, want Sherwood kan mij ook op dit album bijzonder plezieren met zijn stemgeluid. Zijn stem manoeuvreert zich e tussen Phil Collins en Ray Wilson. Helaas horen we ook hier te weinig Sherwood naar mijn smaak, want hij zal alleen nog in Going Home zijn opwachting maken.
In Plenty Of Time laat Bossert goed horen dat hij ook de mandoline feilloos beheerst. Wie nog twijfelt aan de vaardigheden: de man achter dit project bespeelt alle gitaren, toetsen, bas en percussie op dit album. Alleen Yogi Lang, zanger en toetsenist van RPWL bespeelt tijdens Heading South de Moog toetsen. Af en toe komt er bij mij ook een connectie met Mike Oldfield naar boven drijven, wanneer Bossert de gitaar een prominente rol geeft in de muziek.
Tussendoor worden we ook nog verrast met een vrouwelijke zangeres, genaamd Kalema. Zij geeft Will You Ever Return een mooie touch mee, en vertolkt daarin de vrouw van Shackleton.
Liefhebbers van synthesizermuziek komen met dit album weinig tekort. Het is een heerlijk album voor een herfstige zondagmiddag, om lekker weg te dromen in het verhaal en de muziek. Bossert weet op subtiele manier iets moois neer te zetten, zonder dat je opgeschrikt wordt door heftige omwentelingen. Zo nu en dan doet de muziek terugdenken aan het commerciële succes van de Arcade Groep met de Synthesizer Greatest albums eind jaren tachtig en begin negentig.
De fans van Vangelis, Jean-Michel Jarre en Ennio Morricone zullen met dit album geen miskoop doen.