EverdawnAlbum

De Amerikaanse Symfonische metalband Everdawn is afkomstig uit New Jersey. Origineel begon de band in 2014 onder een andere naam; Midnight Eternal. De band is ontstaan uit het collectief Richard Fischer, Boris Zaks, Aniel Presupen en wat later Mike Lepond.

De kenners onder ons kennen Mike Lepond vooral als de bassist van Symphony X en Affector en hij oogst daarmee ook de meeste aantrekkingskracht onder de liefhebbers van deze muziekstijl. Wanneer je wat meer aandacht besteed aan de artiest Lepond kan je zeggen dat hij dé sessiemuzikant bij uitstek is, zelden zo’n ongelooflijke staat van dienst gezien binnen een indrukwekkende lijst van bands en projecten. Waarvan akte. Na het debuutalbum “Midnight Eternal” in 2016 besluit het gezelschap de naam in 2019 om te gooien naar Everdawn. Dit, omdat de voormalige zangeres de rechten van de facebookaccount van Midnight Eternal niet wilde afgeven.

Ik gooi het er gelijk maar in. Als je liefhebber bent van Nightwish, Nightwish en Nightwish is dit een album dat je absoluut moet checken. Twijfel niet aan mijn beoordelingsvermogen, niemand zal mij daarin tegenspreken. Nagenoeg onvermijdelijk door de inbreng van Lepond; ook de fans van Symphony X zullen overeenkomsten in de muziek van Everdawn vinden. Ook vind je sporen van Amberian Dawn en Xandria in de muziek, hoewel dat voor de hand ligt als je de eerdere vergelijking hebt gelezen.

Opener Ghost Shadow Requim wind er geen doekjes om, het kleine zusje van Tarja Turunen heeft haar naam omgedoopt in Alina Gavrilenko en zingt net zo knap als haar grote zus. Geintje natuurlijk, want Gavrilenko is afkomstig uit Rusland en lijkt niets met de voormalige Nightwish zangeres uit Finland te maken. Echter met haar vocale aandeel komt het allemaal dicht in de buurt van het Nightwish geluid van rond de eeuwwisseling

Desondanks zijn er wat verschillen: Everdawn focust de muziek meer op de gitaren en gitaarsolo’s in vergelijking met de Finse grootheid. Het melodieuze aspect komt voor het grootste gedeelte uit de combinatie van gitaren en leunt een stuk minder op toetsen zoals we dat gewend zijn van Tuomas Holopainen en Nightwish . En eerlijk is eerlijk; de composities klinken best lekker, ondanks dat je continu de link legt met de Finnen. En om vrijmoedig naar Everdawn te zijn kan je stellen dat zangeres Gavrilenko de songs naar een hoger niveau tilt. Je zou denken dat deze Amerikaanse muzikanten met hun ruime ervaring meer experiment in de composities kunnen leggen dan er nu te horen is. Die muzikale structuren zijn zeker niet verkeerd maar bovenal voor de hand liggend en allesbehalve vernieuwend. Neem bijvoorbeeld de track Your Majesty Sadness waar Therion (gast)zanger Thomas Vikström een te verwachten vergelijking met Marco Hietala van Nightwish creëert. Opvallend is het productionele gitaargeluid van Richard Fischer. Binnen de muziek klinkt het vaak alsof hij zichzelf gedupliceerd heeft. In de productie lijkt het of er minimaal twee of drie gitaristen verschillende gitaarlijnen spelen. Ik ben benieuwd hoe dat live gaat uitpakken.

Ruim over de helft van het album komt er een andere structuur binnen de muziek die toch wat verschilt met Nightwish. Bijvoorbeeld Lucid Dream met jaren tachtig synths en indrukwekkende blastbeats. Het zijn weliswaar spaarzame tracks, maar we moeten hoop voor de toekomst houden. De productie, mix en mastering zijn (bijna vanzelfsprekend) in goede handen van Dan Swanö.

Ondanks dat Everdawn een vermakelijke cd heeft gecomponeerd kan je niet vol overtuiging stellen dat de band een eigen creativiteit of een zelfontwikkeld concept heeft neergezet. Dat is voor de avontuurlijke muziekliefhebbers spijtig en hopelijk is de band in staat in de toekomst meer originaliteit te brengen. Qua eindresultaat heeft de band zeker de beste ingrediënten gebruikt en vocaal talent is aanwezig, nu alleen nog wat muzikaal lef.